Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Side 13

NÝTT KVENNABLAÐ
11
sinna. Þótt vinnumaðurinn væri yngri, þá gerði
hann ekki betur en fylgja honum eftir.
Nokkrar kindur voru á beit kringum húsin;
þær höfðu komið að, eftir að hitt féð var látið
inn.
,,Eru það ekki hundar, sem sitja uppi á syðri
húsunum?"
Grímur var varla búinn að sleppa orðunum,
þegar hann kom auga á tvo menn, sem stóðu
fyrir utan húsin.
„Guði sé lof,“ andvarpaði hann, og fann nú
allt í einu, að hann var bæði þreyttur og syf jaður.
„Við vorum í þann veginn að leggja af stað
heim, þegar við sáum til ykkar,“ sagði Þórður.
„En þú vilt kannske að við förum með ána
heim?“
„Hvaða á?“ spurði Grímur.
„Já, hvernig læt ég. Þegar Hildur var komin
af stað úr hólunum með sinn fjárhóp, tók ein
ærin sig út úr hópnum, og hljóp aftur til baka.
Hildur elti hana, í þeirri von að geta komizt
fyrir hana og rekið hana saman við féð. En ærin
þaut stöðugt á undan henni, alltaf smá jarm-
andi, og stansaði ekki fyrr en hún kom í stóran
botn, mitt út í hólunum, þar komst Hildur loks
fyrir hana. En þá tók ekki betra við; þessi ferð
á ánni mundi vita á eitthvað sérstakt. Hún var
þá að vitja um lambanga, sem lá þar saman-
krepptur í snjónum, nær dauða en lífi af kulda.
Hildur reyndi að hlú að lambinu í banni sín-
um, en nú fékkst ærin ekki með nokkru móti til
að fara þaðan, sem lambið hafði legið, enda
treysti Hildur sér ekki almennilega til að rata.
Það var þá ekki um annað að gera, en halda á
sér hita, með því að labba um, og bíða þess sem
verða vildi. Hún var orðin þreytt, þegar ég
fann hana, eða öllu heldur ber að þakka himd-
inum það en mér.“
Þórður þagnaði, og það færðist þunglyndis-
blær yfir andlit hans.
Grimur gekk til hans og sagði í hálfum hljóð-
um: „Farið þið heim, mamma þín bíður eftir
ykkur.“
Þórður horfði á föður sinn, en Grímur leit
undan, eins og hann yrði hálf feiminn.
„Já, farið þið,“ endurtók hann, um leið og
hann gekk að einum f járhúsdyrunum til að opna
þær.
Fimmmínútnarœða
íyzr og nú
Það er heimskur maður, sem aldrei þykist
hafa tíma til að taka sér frístund. Frídagurinn
endurnærir manninn og gefur honum þá hvíld,
sem hann þarfnast.
Of langur vinnudagur þreytir og rænir starfs-
orku, og það er viðurkennd reynsla, að eftir að
vinnuharkan mikla, sem lá hér í landi til sveita
fram yfir síðustu aldamót, var úr sögunni, jókst
afkoma einstaklinga að miklum mun.
Lengi lá sá siður í landi, að vinna myrkranna
milli um sláttinn, og oft lengur, eftir að fór að
líða á sumarið. Þá höfðu sumir bændur það fyrir
sið, að eta skyrið sitt standandi við orfhælinn, í
stað þess að taka sér matarhlé. Og þó var mann-
afli nægur í þá daga, og kaupgjald lítið sem
ekkert. En eftir að farið var að stytta vinnu-
tímann um sláttinn, lá víðast hvar meira eftir
miklu færra fólk, en legið hafði eftir hinar
mörgu vinnuhendur með hinum langa vinnu-
tima. Hjá gömlu mönnunum var þá vinnan
gleðisnauð þrælkun, en hjá þeim yngri kannske
nógu skemmtilegt viðfangsefni fyrst í stað, ef
þeir lögðu hönd að verki af fúsum vilja.
Atvinnuvegir Islendinga eru þannig gerðar, að
það er ekki hægt að hafa ákveðna og jafna
vinnutíma, allan ársins hring, t. d, um sláttinn
í sveitinni og aflatímann á sjónum. Ekki er það
réttur hugsunarháttur, að hætta við að bjarga
þurheyi undan rigningu, af því að klukkan sé
orðin þetta eða þetta. En eftirvinna á að gjald-
ast í hvíld, þegar minna er að gera. Mundi það
ekki eins verða léleg afkoma hjá þeirri útgerð,
sem alltaf hefði sama vinnutíma, hvort sem
nokkuð fiskaðist eða ekki. Þegar þörfin er bi'ýn,
og tækifærin gefast, verður að vinna vel, en þó
ekki meira en orkan leyfir, svo að ekki verði til
skaða.
En sá eða sú, sem alla tíma sperrist við að
vinna sem lengst og ann sér eða þeim, sem hann
eða hún á að sjá yfir, aldrei hvíldar eða neinnar
skemmtunar, er sannarlega vitgrannur maður.
Hann hefur aldxæi látið sér skiljast, að einmitt
hvíldin og upplyftingin er undirstaða allra af-