Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Blaðsíða 3

NYTT KVENNABLAÐ
7. árg. 2. tbl. 1946.
MINNINGAR
r
um frú Olöfu Briem á Sfóra-Núpi
Það var vorið 1898 að ég var ráðin að Stóra
Núpi til þeirra, frú Ólafar og sr. Valdimars
Briem.Þá var ég 18 ára gömul, hafði veikst 14
ára. Lá rúmföst hátt í ár, en var ni'i að rétta við
svo að ég gat gengið um og unnið lieimavinnu.
Þarna átti ég að hjálpa til við inniverk og ann-
að eftir því sem kraftar mínir leyfðu. Móðir mín
Guðrún Pálsdáttir, prests í Gaulverjabæ, var ná-
skyld þeim Núpslijónum, þremenningur við þau,
en þau voru bræðra börn frá Grund í Eyjafirði,
eins og kunnugt er. Það mun því hafa verið
fyrir frændsemissakir að þau tóku mig af henni
til þess bæði að ég fengi góða meðferð, svo mér
gæti batnað áfram, og til þroskunar eftir því,
sem lukkan vildi ljá.
Móðir mín fór með mig um vorið uppeftir.
Það fyrsta sem hreif mig var landslagið, er ég
kom upp í Hreppinn, og þó alveg sérstaklega að
sjá heim að Stóra-Núpi. Þessi fallegi bær stóð
upp við hvanngrænar brekkurnar. Núpurinn
með smá klettanibbum, en annars að mestu
gröinn og smágilskorningum upp frá bænum, en
niður frá bænum breiddist túnið niður á jafn-
sléttu. Allt svo hlýlegt og aðlaðandi í mínum
ungu augum, sem ekki voru öðru vön en flat-
lendi niður í Flóanum. Ég hlakkaði til að eiga
í vændum að mega dvelja þarna eitthvað, og þó
ekki síður er heim kom, og bæði hjónin komu
út á móti okkur. Mér standa þau ennþá fyrir
sjónum frá þeim augnablikum. Frú Ólöf: tæp
meðalkona á hæð, nokkuð þrekin með ljósjarpt
liðað hár, bjartleit með dökk augu, sem ljóm-
uðu af gáfum og góðmennsku eins og allur
svipurinn. Hún var klædd í dagtreyju úr dökku
léttu efni með skúfhúfu á höfði. Á herðunum
hafði hún herðaslá, eða „mótest", eins og hún
kallaði það, brúnt að lit. Það var lagt yfir herð-
arnar krækt með krók að framan uppi í háls-
inn. Þetta bar hún jafnan, það fór henni mjög
vel. Ekki hef ég séð það á öðrum konum.
NÝTT KVENNABLAÐ
Prófasturinn með stærri mönnum og tilsvar-
andi þrekinn, bjartleitur með hátt enni, alskegg
niður á bringu, hvítur fyrir hærum. Augun
dökkstálgrá, all hvöss. Mjög var maðurinn til-
komumikill og bar með sér stórmikinn höfðings-
brag.
Á þessum tíma var nýbyggt timburhúsið, sem
enn er á Stóra-Núpi. Þá var það ekki fullgjört.
Allur bærinn hafði fallið í jarðskjálftunum 1896.
Þetta hús er allstórt, og var talið vandað. Þó
reyndist það kalt. Allt fannst mér húsið skemmti-
legt og vel um gengið. Sérstaklega fannst mér
þó mikið um að sjá allar bækurnar. Heill stór
veggur í stofunni alsettur fallegum bókum,
fleiri skápar, og mér var strax sagt að ég mætti
fá mér bækur að lesa eftir því sem ég hefði tíma
og löngun til. Eg mætti ganga í skápinn. Þetta
var öllum á bænum heimilt. Og þó nokkuð
notað. Þetta var ekki lítils virði í þá daga. Fæstir
höfðu vanist miklum bókakosti.
Móðir mín var tvær nætur og var svo leyst
út með gjöfum og fylgd; en fyrir mér fór svo
sem mig grunaði er ég sá heim að bænum, að
mér leið hverjum degi öðrum betur. Hresstist
að heilsu, enda gættu hjónin þess vandlega að
ætla mér ekki þau verk er væru mér ofraun; ég
var ekki sú eina, sem leið vel hjá þeim. Þrátt
fyrir það þó mikið væri að gjöra á heimilinu,
þá var eitthvað svo létt yfir öllum, og húsmóð-
irin svo hlý, og vakandi yfir liðan hvers og eins
að það var eins og vinnan yrði leikur. Hið hýra
og glaða viðmót hennar kom okkur í það skap
að hver um sig kepptist um að vera henni til
gleði og heimilinu til gagns.
Venjulega sat frú Ólöf á daginn inni í svefn-
herbergi þeirra hjóna, og þá á rúminu sínu,
ýmist við spuna eða hannyrðir. Alltaf skammt-
aði hún sjálf allan mat. Oft var það að hún