Nýtt kvennablað - 01.02.1946, Blaðsíða 4

gæiti þá um leið að’ vinnubrögðum fólksins,
leit yfir og sagði fyrir verkum, sagði fyrir um
verklag, og leiðbeindi með vinnuna eftir því
sem henni þótti ástæða til. Þyrfti hún að finna
að eða umvanda við einhvern sérstaklega, var
vetija liennar að gjöra það í einrúmi, með því
móti bar tilsijgn hennar eða aðfinning meiri
árangur og stjórn ljennar á lieimilisstörfunum
kom eins og af sjálfu sér. I rauninni var
nokkuð föst stjórn á heimilinu. Stjórn, sem var
þannig að enginn vissi af henni, það var því ekki
furða þó þau væru hjúasæl, enda sagði prófastur,
að þau hefðu aldrei Jjurft að lala vinnukonur,
]>ær buðust þeim og oft fleiri en þau gátu tekið.
Mikill þáttur í deglegu lífi á Stóra Núpi voru
gestakomur, fyrst og fremst innansveitar fólk,
Jjví Jrarna var miðstöð fyrir sveitina. Prófastur-
inn oddviti og höfuðráðamaður, og þau hjón
sótt til ráða um flest er máli skifti í sveitinni.
Embættað var licima annan hvorn sunnudag.
Lítið um messuföll. Oftast margt fólk. Flest
allir komu inn eftir messu. Bændur í Þinghúsið,
sem var x enda íbúðarhússins, en konur í bað-
stofu. Allir fengu kafíi., gott molakaffi. Kom
J)að sér vel, einkum á vetrum er kalt var í kii'kj-
unni. Hún var ekki hituð upp, það datt engum
í hug, })að var ekki venja að Iiita upp húsin og
J)á ekki fremur kirkjurnar í Jrá daga. Fólkið
hafði gaman af að rabba saman. Það var góð
viðbót við sjálfa kirkjuferðina.
I iiðru lagi var mikill straumur ferðamanna,
bæði innlendra og útlendra. Á ])cim árum voru
prestssetrin helstu gistingastaðir fyrir ferða-
menn, og þar sem slíkur höfðingsbragur var
á öllum móttökum eins og á Stóra-Núpi, J)á var
ekki furða þó oft bæri gest að garði. Líka átti
skáldfrægð prófastsins nokkurn þátt í því. Mest
reyndi þetta á húsmóðurina, og mikið gat ég
dást að því hvað frú Ólöf var útsjónarsöm, bæði
hagsýn og ráðagóð í matartilbúning, það var
ekki alltaf svo mikið lyrir hendi. Ekki varð
hlaupið í búðina, þarna er langt til aðdrátta,
og lítið var að liafa í nágrenninu, þó eitthvað
vantaði, hún varð að treysta á sjálfa sig. Vera
við öllu búin, hafa til einhvern fljóttilreiddan
mat, og hreint í mörg rúm. Hún sauð alhnikið
kjöt niður í dósir á haustin, J)etta var ])á ný-
lunda. Hjálpaði það mikið á sumrin.
Frú Olöf var sérstaklega smekknæm og lisL-
gefin kona, orðlögð að gáfum og skarpleik.
Hvað hún kunni af tungumálum vissi ég ekki,
nema hún las norðurlanda málin og ensku, og
latínu kunni hún eitthvað. Hún var snillingur
2
í matartilbúningi, og hannyrðakona svo að af
bar. Hvað eða hvar hún hafði menntast í æsku
vissi ég ekki. Mest mun hún hafa lært heima
í foreldrahúsum. Frú Sigríður, móðir hennar,
var ágætiskona, gáfuð og prýðilega að sér. Nú
var hún komin til dóttur sinnar að Stóra-Núpi.
Hún var alltaf að spinna, allt árið, oftast þráð.
Hún var stórfróð og minnug, glaðleg og’
skemmtileg. Virtist mér J)ær mæðgur í mörgu
líkar í hugsun og dagfari.
Því miður mun fátt eitt \era til af handbragði
frú Ólafar. Sjálf hélt hún því ekki á lofti er
hún gjörði, og þá var eins og jafnan að sam-
líðin metur ekki það sem gjört er vel svo sem
vera bæri. Til dæmis liafði hún saumað stólset-
ur, á stólana í stofunni, með krossspori í
stramma, prýðilega fallegar. Hún tók Jrær strax
í notkun, og eru J)ær nú slitnar.
Það sem ég sá hjá henni og sem mér er helzt
rninnisstætt, sem listaverk, er einkum tvennt:
Annað skautbúningar, sem voru sérstaklega
fallegir. Efnið var atlassilki með ísaumuðum
rósum, senr hún hafði teiknað, ekki íburðar-
miklar en nijög smekklegar, saumaðar með
kontórsting í 7 litum hver rós. Á sama hátt var
slörið ídregið með samskonar munstri og var
í kyrtlinum. Eg vissi um 4 slíka búninga, sem
hún Iiafði gjört, eða sagt fyrir um saum á. Mun
,skautbúningur frú Ólafar sjállrar, nú vera í
eigu Stefaníu Ólafsdóttur kennslukonu frá
Hraungerði.
Hitt var púðaborð, sem liún teiknaði á íslenzk
blóm og saumaði með „kúnstbróderingu". Blóm-
in voru: fjalldalafífill, blágresi, gullmura,
burkni, engjarós og gleym-mér- ei. Hún sýndi
mér J)etta púðaborð, J)á nýlega saumað. Var ég
mikið undrandi yfir hvað blómin voru eðlileg.
alveg eins og lifandi á jörðinni. Þetta var saum-
að mcð siffurgarni, sundurröktu, og silki, í fjölda
lita, sem þurfti til Jiess að fá blómin eins og þau
eru á jörðinni. Kvaðst hún ætla að senda frú
Leith })etta púðaborð. En frú Leith var ensk
hefðarkona, sem ferðaðist hér um land, var vel
kunnug Jreim Núpshjónum. Mun prófastur
hafa snúið á ensku nokkru af sálmum sínum
fyrir hana. — Fleiru man ég ekki sérstaklega
eltir, sem ég sá hjá henni. En hún hafði J)ó
margt saumað. Hún Jiafði tekið stúlkur til
kennslu. Kenndi einkum hannyrðir og dönsku.
Um jólin var kveikt á jólatré, sem að öllu
leyti var búið til heima. Fótur og leggur úr tré,
vafið berjalyngi, allavega skreytt, með marg-
litum blöðum og fallegum pokum og körfum,
NÝTT KVENNABLAÐ