Nýtt kvennablað - 01.01.1953, Page 6

Ungfrú Brill
eftir KATHERINE MANSFIELD
Þó að veðrið væri yndislegt — blár himinninn staf-
aður gulli og ljósdeplum, sem væru eins og hvítvíns-
slettur — var ungfrú Brill samt glöð yfir því, að hún
hafði afráðið að hafa refinn sinn. Það var logn, en
ef maður opnaði varirnar mátti finna örlítið kul,
líkt og af glasi með kældu vatni, áður en maður
bergir á því, og við og við feyktist hjá laufblað, eins
og utan úr geimnum. Ungfrú Brill lyfti höndinni og
strauk refinn. Kæri litli rebbi! En hvað það var gam-
an að strjúka hann aftur. Hún hafði tekið hann upp
úr kassanum sínum um hádegið, hrist úr honum möl-
duftið, burstað hann vandlega og nuddað litlu, óskýru
augun, þangað til þau voru aftur orðin glampandi.
„Hvar hef ég verið niðurkominn,“ sögðu litlu dapur-
legu augun. Ó, hvað það var indælt að sjá þau aftur
líta á hana Ieiftrandi af rauðu sængurdýnunni! En
trýnið, sem var úr einhverju svörtu efni, var ekki
alveg fast. Það hlaut að hafa fengið högg einhvern
veginn. Sleppum því — það var hægt að laga með
svolítilli klessu af svörtu lakki, er þar að kæmi —
þegar ekki yrði lengur hjá því komizt .... Hrekkja-
lómurinn litli! Já, það nafn hæfði honum einmitt
Hrekkjalóihurinn, sem beit í skottið á sér bak við
vinstra eyrað á henni. Hún hefði getað tekið hann
af sér, lagt hann í kjöltuna og klappað honum. Það
fór fiðringur um hendur hennar og arma, en hún
hélt, að það kæmi af göngunni. Og þegar hún dró
andann, fannst henni eitthvað ljúfsárt — nei. ekki
beinlínis sárt, heldur eitthvað angurblítt bærast í
barminum.
Það var margt fólk úti þennan dag, langtum fleira
en síðasta sunnudag. Og hljómsveitin lék hærra og
fjörugra. Það var af j>ví að gestatímirin var byrj-
aður. Þó að hljómsveitin spilaði á sunnudögum allt
árið um kring, þegar ekkert var um að vera, var hún
aldrei eins góð. Henni var sama, hvernig hún lék, ef
enginn ókunnugur hlustaði. Það er eins og þegar ein-
hver spilar aðeins fyrir fjölskylduna. Var ekki hljóm-
sveitarstjórinn líka í nýjum jakka? Jú, það var á-
reiðanlegt. Hann dró annan fótinn aftur fyrir hinn
og baðaði út handleggjunum eins og hani, sem ætl-
ar að fara að gala, og hljóðfæraleikararnir sátu á
græna hringpallinum, blésu út kinnarnar og ein-
blíndu á nótnabækurnar. Nú kom stutt lag fyrir
flautu — undurfagurt — eins og keðja af skínandi
dropum. Hún var viss um, að það yrði endurtekið.
Það varð; hún leit upp og brosti.
Það var ekki nema tvennt fyrir á bekknum „henn-
ar“, gamall maður, glæsilegur sýnum með hendurnar
spenntar um geysistóran, útskorinn göngustaf og öldi-
uð kona, stórvaxin, með ísaumaða svuntu og bánd-
hnykil og prjóna í kjöltunni. Þau þögðu bæði. Ung-
frú Bill varð fyrir vonbrigðum, því að hún hlakk-
aði alltaf til þess að heyra samtal. Henni fannst hún
vera orðin hreinasti snillingur í að hlusta eins og
hún tæki ekki eftir og kynnast þannig á stundar-
korni lífi fólks, meðan það talaði saman í kringum
hana.
Hún skotraði augunum til gömlu hjúanna. Ef til
vill færu þau bráðlega. Á sunnudaginn var hafði
heldur ekki verið eins gaman og venjulega. Þá höfðu
verið á bekknum Englendingur og kona hans, hann
með hræðilega ljótan stráhatt og hún á leggjastígvél-
um. Og allan tímann hafði hún verið að nudda um,
að hún ætti að nota gleraugu; hún vissi, að hún þyrfti
þess, en það væri ekki til neiris fyrir hana að fá sér
þau; þau mundu ábyggilega brotna og' þau mundu
aldrei tolla á henni. En hann hafði verið þolinmæðin
sjálf. Hann hafði stungið upp á öllu, gullumgjörð
með spöng aftur fyrir eyrun, smá klemmum við nef-
ið. Nei, hún var ekki ánægð með neitt. „Þau mundu
alltaf renna niður af nefninu á mér“, sagði hún. Ung-
frú Brill hafði langað til að taka í lurginn á henni.
Gömlu hjúin sátu á bekknum kyrr og þögul eins
og steingervingar. Ekki þýddi að fást um það, hún
gat þó skemmt sér við að horfa á mannfjöldann. Fyr-
ir framan blómabeðin og hljómsveitarpallinn gekk
fólkið fram og aftur tvennt og tvennt saman eða í
smáhópum, nam staðar til þess að heilsast og tala
saman eða kaupa blómvönd af gamla beiningamannin-
um, sem hafði tyllt körfunni sinni á rimlagirðinguna-
Lítil börn hlupu um, galsafengin og hlæjandi; dreng-
snáðar með stóra, hvíta silkislaufu undir hökunni,
smátelpur, sem minntu á franskar brúður, klæddar
flaueli og knipplingum. Og stundum kom svolítill
sveinstauli kjagandi frá trjánum fram á bersvæði, nam
staðar, glápti út í loftið og hlammaði sér síðan niður
Katherine Mansficld er nicSal frœgustu smásagna-
höfunda eftir aldamót. Hún fœddist í Wellington á
Nýja-Sjálandi áiriö 1888, en var ung send til Eng-
lands til náms. Hún dó úr tœringu 35 ára að aldri.
4
NÝTT KVENNABLAÐ