Nýtt kvennablað - 01.02.1954, Blaðsíða 8

Minningarorö um
Þóru
Sigurbjörnsdótlur
Dæm svo mildan dauSa,
Drottinn, þínu barni, —
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni, —
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
M. J.
Þóra Sigurbjönsdóttir var fædd að Oddhóli á
Rangárvöllum, 5. sept. 1881. Faðir hennar var Sigur-
björn Guðleifsson, grasalæknir og móðir: Anna Jóns-
dóttir, velgefin hagleikskona. Ekki varð af hjónabandi
þeirra í millum og ólst Þóra upp með móður sinni.
Þessi ár voru sem alkunnugt er, harðinda- og erfið-
leikaár og oft reyndi á þrek og dug móðurinnar, sem
vann fyrir litlu dótturinni í vinnumennsku á ýmsum
stöðum. Þóra varð enda snemma að fara að vinna öll
algengustu sveitastörf, utan bæjar og innan, og þrátt
fyrir kærleiksríka umhyggju móðurinnar, sem oft
tók á sig aukasnúning hennar vegna, mun hún samt
ekki hafa getað komið í veg fyrir að litlu stúlkunni
væri ofboðið með vinnu.
Ekki er mér grunlaust um, að heilsuleysi það, sem
alla ævi ásótti Þóru, hafi að einhverju leyti átt rót
sína að rekja til erfiðleika æskuáranna. Tvítug að
aldri fluttist Þóra til Ólafsvíkur, til föður síns, og 12.
nóv. 1907 giftist hún eftirlifandi manni sínum, Hans
Jenssyni, Sigurðssonar frá Rifi á Snæfellsnesi. Byrj-
uðu þau búskap þar, en fluttu síðar að Ytri-Tungu í
Breiðuvík og bjuggu þar til ársins 1931, fluttust þá
hingað til Hellissands.
í Tungu kynntist ég Þóru fyrst sem 18 ára gömul
telpa, er mér var lofað þangað í heimsókn, vikutíma.
Aldrei mun ég gleyma viðtökunum hjá húsmóðurinni
í Tungu, eftir erfiða ferð. Hún stóð í dyrunum með
útbreiddan faðminn og vafði mig að sér, en síðdegis-
sólin hellti gullnum geislum yfir litla bæinn. — Þóra
hafði þegar unnið hjarta mitt. —
Ekki veit ég hvort það stendur í sambandi við þessa
fyrstu samfundi að þegar ég hugsa til Þóru kemur mér
ávallt sólskín í hug. En þrjátíu ára viðkynning fær nú
samt ekki varpað skugga á þessa staðreynd. Þóra var
í sannleika barn hinnar íslenzku náttúru. Hún var
óvanalega nákvæm við allar ske])nur og bar gott skin-
bragð á líðan þeirra og meðferð alla, enda vandist hún
þeim frá fyrstu bersnku, og hafði skepnur undir hönd-
um allt sitt líf. Hún mun hafa tekið í arf frá föður
sínum áhuga fyrir íslenzku jurtalífi, og var bæði fróð-
legt og skemmtilegt að bafa hana að leiðsögukcnu um
Búðahraun, sem er örskammt frá Tungu, en þar er
jurtagróður fjölbreyttur mjög. Minnist ég þess með
þakklæti, er ég naut þar fylgdar hennar, oftar en einu
sinni, og hversu hún ljómaði af gleði, þegar hún fann
sjaldgæfa jurt til að sýna mér. Utskýrði hún þá'oft
um leið ætterni jurtarinnar og eiginleika. —Það voru
yndislegar stundir.
Enn er þó ótalinn sá þátturinn í eðlisfari Þóru. sem
einna minnisstæðastur mun öllum, sem henni kynntust,
en það var hin óviðjafnanlega gestrisni hennar, er hún
sýndi hverjum, sem að garði bar. Það virtist vera henn-
ar mesta yndi að miðla öðrum af því, sem hún hafði
handa á milli, og undraðist ég oft hvað hún Iagði á
sig fyrir gesti sína, þrátt fyrir sívaxandi heilsulevsi. I
sambandi við þetta hafa mér oft dottið í hug orð He-
breabréfsins: „Gleymið ekki gestrisninni, því vegna
hennar bafa sumir sér óafvitandi hýst engla.“ Já, hafi
nokkur kona, sem ég hef þekkt, hýst engla sér óafvit-
andi sökum gestrisni sinnar, þá hlýtur hún Þóra að
hafa gert það. Af hennar fundi kom ég jafnan svo,
að mér fannst ég hafa þegið dýrar gjafir.
Þau hjónin Hans og Þóra eignuðust 7 börn. Af þeim
eru nú 6 á lífi. Einn uppkominn son misstu þau eftir
að þau fluttu hingað til Hellissands.
Eftir því sem árin liðu fór heilsan heldur þverrandi,
þó haldið væri áfram að starfa meðan kraftar entust.
Síðasta veturinn var Þóra alveg við rúmið, en í barns-
legu trúartrausti var baráttan háð við sívaxandi veik-
indi. Þóra andaðist að heimili sínu, hjá elskuðum
eiginmanni 3. febr. 1953 Síðustu bænarandvörpin
voru heyrð. —
Eins og þegar blíður blærinn lyftir mjúklega visn-
uðu laufblaði frá skauti jarðar og ber það með sér út
í óendanlegan geiminn, þannig yfirgaf önd hennar
þreyttan líkamann, hljóðlega og þjáningalaust. Drott-
inn hafði dæmt barni sínu mildan dauða. í þakklátum
huga mínum býr sú fullvissa, að nú muni bjart um
Þóru. Ritað í jan. 1954. — Jóhanna Vigfú.sdóttir.
•
Fræpur sérfræðingur, í J)ví hversu litimir orka misjafnlega
á salarlíf manna, segir aS í tilliti til þessa eigi svefnherbergi
karlmannsins að vera með ljósbláum lit, en svefnherbergi kon-
unnar ljósgrænt. „Ekki er nú kyn þó að kjaraldið leki,“ þó
hjónaskilnaðirnir séu tíðir, þegar annar parturinn hlýtur alltaf
að búa við sér óhagstæðan lit!
6
NÝTT KVENNABLAÐ