Nýtt kvennablað - 01.12.1954, Blaðsíða 14

Hún er sífellt að nauða í þeim.“ „Þetta er nú líka
ómögulegur krakki“, sagði Dóra. „Hvað svo sem átti
það að þýða að fara að kássast í ullina, halda að það
megi nokkurn tíma líta af smábörnum, ef vel a að
fara.“
Mikið gátu þær báðar verið ómerkilegar og lygnar.
Ekkert betri en Jóna frænka og liafði hún þó alltaf
verið sú leiðinlegasta manneskja, sem hún hafði kynnzt.
Hún var fegin, þegar þær fóru. Hún reyndi að grafa
sig lengra niður í heyið, svo að hún gæti sofnað. En
rétt, þegar hún var að festa svefninn heyrði hún, að
einhver stökk niður í tóftina rétt fyrir framan geil-
ina, sem hún lá í. Hún kófsvitnaði af hræðslu. Þá var
sagt hálf hátt í málróm Bensa: „Ef þú ert hérna.ein-
hvers staðar, Sigga frá Bjarnabæ, skaltu gefa frá þér
hljóð?“ Sigga kastaði ofan af sér heyinu og skreið fram
úr geilinni. „Eru allir háttaðir?“ hvíslaði hún. „Já,
það er allt komið í bælið,“ sagði Bensi. „Ég á að fara
að ná í tryppi fram á Dal. Varstu barin, eða skömm-
uð?“ bætti hann við, þegar hann sá að hún var grát-
bólgin.
„Hvort tveggía," snökkti Sigga.
„Ég þóttist heyra það á því, sem það söng. Þetta er
ómögulegt að vera við. Þú verður að fara heim. Ég
skal fh t-'a big eitthvað áleiðis. Kondu bara, verst hvað
þú ert l'tið klædd, en veðrið er gott.“
H'artað í Siggu hoppaði af gleði. Þarna kom
hiálnin, scm hún hafði beðið Guð að senda sér.
Það var eins og Bensi væri alltaf sjálfkjörinn til að
koma til hennar, þegar hún átti sem bágast. „Hlauptu
út fyrir túnið og bíddu hiá hestinum mínum. Ég
ætla að fara heim og ná í kápuna þína. Ég sá hvar
hún hékk. Það gerir ekkert til, þó að einhver sjái mig.
Ég er að búa mig af stað að smala stóði,“ sagði hann
og þaut heim til bæjar. Eftir stutta stund voru þau
setzt upp á klárinn og skeiðriðu út göturnar. Nú var
ekke-t að óttast, nema að vökukrakkar sæju til ferða
þeirra. þar sem vegurinn lá nálægt bæjunum. IJá yrði
það Bensi, sem fengi dembuna hjá Slétturáðinu! Hún
talaði um hað við Bensa. ,.Þú skalt ekki vera hugsjúk
út af því. Ég revni sjálfsagt að svara fyrir mig eins og
vant er,“ sagði hann. Sigga hallaði sér að brjósti vel-
g''örðar-anns sms og steinsofnaði og vaknaði ekki fyrr
en hann talaði til hennar. Þau voru komin út undir
Höfðavík. ,.Nú getur bú tekið úr bér hrollinn, með því
að hlaupa það sem eftir er,“ sagði Bensi. „Og láttu nú
ekki s“nda þig inneftir aftur. Segðu pabba bínum,
hve’'niaf ^að var við big, ef hann er í landi. Ég þori
ekki að fara lengra, þó mig langi til að sjá mömmu.
Ég bið ósköp vel að heilsa henni.“ Sigga vafði hand-
le~gjunum um hálsinn á Bensa og kyssti hann tvo
Jólakjóllinn
Misbreiðar blúndur
rykktár utan um beru
stykkið og neðan á
pilsið.
SfiMBÝLISFÓLK.
Sarabýlisfólk, skáldsaga eftir frú Þórunni Elfu Magnúsdótt-
ur, hefur blaSinu borizt. Þórunn Elfa er afkastamikill rithöf-
undur. Þessa bók, sem er 315 bls. sendir hún frá sér nú, ári
síðar en Dísu Mjöll, 9em kom út fyrir jólin í fyrra og vitnaði
um mikil tilþrif og sterk átök.
Sambýlisfólk íjallar um vandamálið mikla, sambúðina og
sambýlið eins og nafniS bendir til. 1 bókinni er að finna sam-
býliskonu verstu tegundar. Ágirnd og skapofsi ráða gjörðum
hennar. 1 einkalífi, sambýli og mótbýli verður hún til ein-
skærrar bölvunar. Djöfull í mannsmynd. Það er vafasamt að
nokkur hafi nokkurn tíma, nokkurs staðar, verið nálægt því-
líkri konu, en eitthvað úr henni kannast menn við, hroka,
stærilæti, ráðríki, ótakmarkaða eigingirni og heimtufrekju.
Ollum verður lífið óbærilegt í nábýli við hana, mótbýliskonunni
svíður þó sárast undan svipunni, að dóttur hennar undantek-
inni, sem allan sinn aldur má búa við ofsa móður sinnar.
Fleira fólk kemur við sögu, en þessar þrjár konur eru lesand-
anum minnilegastar og dómur lians um þetta síðasta skáldverk
frú Þórunnar fer að sjálfsögðu mikið eftir því, hvernig tekizt
hefur að móta þær.
Sambýlisfólk er lofsöngur til velvildar, góðgimi og réttlætis-
kenndar og sýnir og sannar hvílík ógæfa af hlýzt, ef á þeim
er traðkað eða þeirn misboðið. Þórunn er hittin ó það, að taka
til meöferðar þjóðfélagsleg vandamál liðandi stundar. Húsnæð-
isskorturinn, afleiðingar hans í marg auknum vandræðum fá-
tæklinganna gengur henni svo til hjarta að bókin er með köfl-
um kvalakvein smælingjans, sleppir hún þá stundum listatökun-
um vegna aðsteðjandi, brennandi áhugamála sinna og krefst
siðferðilegrar og lagalegrar leiðréttingar. Það er gaman að
þessum svellandi tilfinningum og þess nýtur skáldkonan. Óskar
blaðið henni til hamingju með útgáfuna.
kossa, en skammaðist sín fyrir að hafa gert það, þeg-
ar hann fór að hlæja að þessu uppátæki hennar. Þá
renndi hún sér af baki og hljóp í áttina heim. En
hvernig skyldi verða tekið á móti henni heima. Líklega
yrði sagt að hún vær ónýtust af öllum krökkum. að
geta ekki unnið fyrir sér í sveitinni. Framh.
12
NÝTT KVENNABLAf)