Nýtt kvennablað - 01.02.1955, Side 5

Ekkjau á Akri
eftir Kristínu Sigfúsdóttur frá Syðri-Völlum.
Gunnlaugur Grímsson var höfðlngi sinnar sveitar,
hann var vitur maður og sterkur, en umfram allt var
hann sjómaður. Ungur að árum hafði hann smíðað
sér vandaðan sex manna bát, nefndi hann Hrönn, og
stundaði róðra með nágrönnum sínum þar í plássinu.
Gunnlaugur og kona hans, Þorgerður áttu fimm
efnileg börn, fjóra sonu og eina dóttur er Auður hét.
Hún var yngst, en áberandi skýr og dugleg. Snemma
rejndi hún að elta strákana niður að sjó til að klappa
bátnum hans pabba, þar sem hann stóð upp í naust-
inu. Fyrstu stafirnir, er Auður lærði að þekkja og
setja saman í orð voru, nafnið á bátnum „Hrönn“ og
víst þótti sjómanninum, Gunnlaugi vænt um að sjá
litlu stúlkuna sína teygja sig upp að borðstokknum.
Svo lék Auður sér að fjörusteinum, bar þá saman og
byggði ýmislegt úr þeim á sandinum.
Árin líða hratt, allir vita ,að Auður er góð stúlka,
falleg og tápmikil. Faðir hennar er dáinn og bræðurn-
ir teknir við útgerð bátsins. Aðal formaður er þó ung-
ur nágranni þeirra, Hörður Bjarnason. Hann var
æskuvinur og unnusti Auðar, svo þið sjáið, að enn
liggur leið hennar að sjónum, blessaða bátnum, er hún
treysti svo takmarkalaust. Og enn líða mörg ár. Hörð-
ur býr á óðalseigninni Akri með Auði konu sinni og
fjórum sonum þeirra. Allir hafa þeir fæðst með sjó-
mannsblóð í æðum og aðra mannkosti. Elzti sonurinn,
Gunnlaugur er þó nokkuð ólíkur hinum, ekki jafn ör
ekki mundu láta mig fara gangandi upp brekkuna aft-
ur. Fórum við nú öll inn í bílinn og ekki skildu þessi
góðu hjón við mig fyrr en í Cadnam. Þau vildu víst
ekki vita af mér einni gegnum skóginn .Þegar þau
voru skilin við mig, og ég var komin á beinan veg
heim til Romsey aftur, fór ég að hugleiða draum minn,
morguninn áður en ég lagði upp í þessa ferð, og nú sá
ég að fögru samhliða engilandlitin voru þessi góðu
hjón, því að það rifjaðist líka upp fyrir mér, að fyrst
hafði ég séð einu engilandliti bregða snöggvast fvrir.
Það mundi vera herramaðurinn, sem keyrði mig gegn-
um skóginn og forðaði mér undan rigningunni, kvöld-
ið áður. En hvað þeir áttu gott, sem gátu verið sem
englar Guðs á vegum meðbræðranna!
Sæl, en lúin kom ég til vinkonu minnar, frú King,
um miðaftan og þáði hvíld og þægan beina .
End'r. — Anna frá Moldnúpi.
til náms, né annarra viðbragða, en vitur í öllu verk-
lagi og steikastur þeirra allra.
Svo var það seint um haust, að Gunnlaugur fór út
um miðja nótt til að athuga veðrið. Þá var logn, en
ekki leizt iionum á skýflókana, sem eltu tunglrð og
huldu það oft. Brimgnýrinn talaði sínu máli og reyndi
að segja Gunnlaugi, hvað þessir skýflókar þýddu.
Hann skildi þetta allt, en hvað um það, við erum nú
einu sinni sjómenn og förum auðvitað, enda öllu óhætt
fyrst pabbi er formaður og Hrönn þessi snilldar bátur.
Allir í baðstofunni voru sofandi, nema Auður. Hún
hafði kveikt á lampa við rúmið og sá, hvað stóri mað-
urinn, Gunnlaugur var gugginn og valtur í sþori, þeg-
ar hann kom inn. „Hvað er að þér vinur minn?“ „Ég
veit það ekki, en pabbi vaknar bráðum, hann skilur
meira.“ Ójá, Hörður vaknaði, hann sá skuggana og
heyrði brimhljóðið, en allt fór á sömu leið, alveg sjálf-
sagt að fara á sjó. Klukkan fimm voru svo allir klædd-
ir og hröðuðu sér að útbúa róðurinn.
Auður var vön að fylgja mönnum sínum til skips og
setja fram með þeim. Nú gengur hún við hlið Harðar,
hélt í heita hönd hans og talaði fátt. Þau báru nestis-
kassa og stóran kút með heitri mjólk, er þau settu á
sinn stað í bátnum. Svo kvaddi Auður drengina sína
og Hörð. Sjómennirnir ganga hratt fram fjöruna og
ýta frá í herrans nafni. Auður stendur ein eftir á sand-
inum, horfir á eftir bátnum sínum, hlustar á áralagið
svo lengi, sem unnt er að heyra það, snýr svo heim,
en gengur svo hægt, að leiðin vaið löng, enda horfir
hún oft til skýjanna og skilur þau nú. Heima tyllir hún
sér á bekk og býst við að jafna sig fljótt, fyrst hún
er ekkert veik og veðrið er svona gott, þambar mjólk
úr könnu og fer út að gefa skepnunum, þær voru líka
vinir hennar.
Þennan dag gengur Auður þögul og eyrðarlaus um
heimili sitt, lítur oft út og heyrir einhverja ógn frá
sjónum, segir þó við sjálfa sig ,þetta hlýtur að vera
vitleysa, sérðu ekki livað veðrið er gott. Hún er þreytt,
hallast fram á borðið og blundar. En hrekkur upp við
einhvern hávaða og fer fram. Bæjarhurðin hafði opn-
ast, snúra með þvotti slítnað niður, og föturnar fokið
af grindinni. Það var allt í einu komið ofsarok. Að-
fallið sýndi skammt til flóðs og farið að dimma.
Auður hafði ævinlega farið með heitt kaffi til
manna sinna, er þeir komu að. Nú hellti hún því í
flösku og vafði ullartrefli þar um, fór svo í jakka af
bónda sínum og hljóp niður að sjó. Þar var ekkert
að sjá, nema háar öldur, er risu hver af annarri og
fluttu landinu kveðju hins volduga hafs.
Þarna stendur sjómannskonan alein eins og strá í
Framh. á 13. sí&u.
NÝTT KVENNABLAÐ
3