Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Blaðsíða 6

Margrét JónsdóUir:
TVær jarðarfarlr
Hún Lauga frændkona er dáin, og ég ætla að fylgja
henni til grafar. ÞaS á að jarða hana klukkan tíu
fyrir hádegi. Ofurlítið óvenjulegur tírai. En lífiS
hennar Laugu sálugu var líka kannske ofboSlítið
óvenjulegt. ESa var þaS bara rétt eins og gerist og
gengur fyrir þeim, sem alltaf eiga í basli og oftast
fara halloka?
ÞaS er hásumar. Ég lít út um gluggann og geispa.
Allra bezta veSur úti. Nú, jæja. Hún fær þá aS
minnsta kosti gott í gröfina kerlingaranginn. Engurri
er alls varnaS. — En eftir á aS hyggja. Það skyldi þó
ekki vera, að hún nyti í þetta skipti sýslunefndar-
mannsins, oddvitans og þingmannsins, sem líka á að
bera til moldar í dag? Hann verður jarðsunginn kl.
hálf tvö í dag, á skaplegum og kristilegum tíma, og
ég hlýt einnig að vera þar við, til að votta honum virð-
ingu mína og síðustu samúð. Leitt er að þurfa að eyða
þessum sólbjarta sumardegi í tvær jarðarfarir. En
ekki tjáir að deila við dómarann, og hálfgerð skömm
er líka að telja þetta eftir — sem gert er í allra síð-
asta sinni.
Lauga gamla, eða nánar til orða tekið, Geirlaug
Ólafsdóttir hefur undanfarin ár verið sjúklingur á
Elliheimilinu í Rvík. Við vorum að þiiðja og fjórða
að frændsemi, svo að skyldleikinn var ekki mikill.
Lauga bjó einu sinni eða hokraði með karli sínum
á kotbæ einum á Norðurlandi. Þau voru samt aldrei
pússuð saman af presti. En það gerði víst ekki svo
mikinn mun, því að þrjú börn eignuðust þau. Voru
tvö þeirra dáin, og eitt fór til Vesturálfu heims — og
var nú týnt og tröllum gef.'ð, ef svo má segja, og hafði
þó verið hin vænsta mey. Karlinn hennar Laugu var
líka kominn undir græna torfu fyrir löngu — og hún
hafði einhvern veginn borizt suður, alla leið suður til
sjálfrar Reykjavíkur. Líklega kom hún í fyrstu til
þess að leita sér lækninga, en ílentist hér og vann
fyrir sér með þvottum, þjónustubrögðum og þess kon-
ar í allmörg ár, og átti hér engan að, fáa kunningja
og örfá skyldmenni.
Hún var borin í dómkirkjuna. Fáeinar hræður,
áreiðanlega undir tuttugu manns, voru í kirkjunni,
er ég kom þar inn. Ég held, að ég hafi aldrei verið
við svo fámenna jarðarför.
Hvít líkkista, skrautlaus stendur á kórgólfinu. Of-
urlítill sveigur úr gerviblómum er á lokinu. Einhverj-
4
ar kunningjakonur hinnar látnu hafa sjálfsagt skotið
saman og keypt þennan fátæklega krans, eða kannske
hefur forstöðukona Elliheimilisins gefið hann, fundist
kistan snauð alveg blómalaus.
— Því örbirgð nær út yfir dauðann — segir skáldið.
Þetta gekk allt saman fljótt og vel og snurðulaust.
Fáein sálmavers eru sungin. Ég get ekki séð nema
tvær manneskjur á söngpallinum, karl og konu. En
þau syngja bæði vel og snjallt, það er allt í lagi.
Presturinn flytur dálítinn ræðustúf. Hann nefnir
nafn hinnar dánu og getur um heimilið, þar sem hún
ólst upp — og einnig hitt, sem hún hokraði á og ól
börn sín. Annars er flest ,er hann segir, eintóm vit-
leysa. Ilann hefur auðsjáanlega ekki fengið góðar
upplýsingar. Hann talar miklð um, hve vel hún hafi
borið sjúkdómsböl sitt. En þetta er ekki rétt. Hún yfir-
bugaðist einmitt að lokum og var mjög erfið og óró-
leg í banalegunni. Hann minnist varla á börnin henn-
ar, hvorki stúlkuna, sem fór til Ameríku — og móðirin
hefur engar spurnir haft af árum saman, né heldur
drenginn, sem varð úti skammt frá bænum þeirra.
Sjálfsagt veit hann ekki um þetta. — Lauga fór sjálf
að leita hans í hríðinni. Öðrum var ekki til að dreifa.
Og hún fann hann og bar hann helfrosinn heim í
bæjarkytruna. Karlinn hennar lá þá veikur, og kotið
var afskekkt. Hún varð sjálf að fara til næsta bæjar,
til þess að segja frá slysinu. Þetta var í raun og veru
hetjudáð, sem fáar konur hefðu leikið eftir. Ekki gat
prestur'nn heldur um það, hver einstakur dýravinur
Geirlaug heitin hafði verið — eða hve brjóstgóð hún
var og hjálpsöm við þá, sem bágt áttu, ef hún gat
einhverju miðlað og var nokkurs megnug. En þetta
gerði vissulega ekkert til. Ræðan var mjög stutt — og
presturinn bað fallega fyrir sál Geirlaugar og fyrir
okkur öllum, sem fylgdum henni til grafar.
Ég fór suður í Fossvog og horfði á, meðan prestur-
inn kastaði rekunum. — Af jörðu skaltu aftur upp
rísa — sagði hann. — Síðan kom hann til mín og tók
vingjarnlega í hönd mér. Áleit víst, að ég væri ná-
komnasti ættingi, sem viðstaddur var.
Þá var þessu lokið. Ég flýtti mér heim til þess að
fá mér eitthvað í svanginn — og svo af stað að nýju
niður í dómkirkju.
Það hefur hvesst ofurlítið upp úr hádeginu. Sólar-
móðan, sem áður hvíldi yfir bænum, er horfin. En
veðrið er áfram blítt og hlýtt, sólblik á sundunum,
eyjarnar broshýrar, og Esjan skartar í ljósbláa möttl-
inum.
Það liggur við, að mér verði hálf hverft við, er ég
kem inn í kirkjuna. Inni í kórnum glitrar allt í blóma-
skrúði. Mig furðar á, hve stuttan tíma það hefur tekið,
NÝTT KVENNABLAÐ