Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Blaðsíða 10

Cu8rán frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Seinna þennan sama dag, þegar farið var að dimma,
heyrði Sigga allt í einu dump, einhvers staðar
langt í burtu. Hún hafði lcngi beð.ð eftir að heyra
þetta hljóð. Höggin smá hækkuðu. Það var ekki um
að villast. Þetta var í bátnum, sem pabbi hennar var
á. Hún kallaði hástöfum á mömmu sína: „Nú hlýtur
pabbi að vera að koma,“ en mamma hennar anzaði
ekki sem ekki var von. Hún var að ná í mó með drengj-
unum, en því hafði Sigga alveg gleymt í gleði sinni
yfir að pabbi var að koma. Spegillinn gat sýnt henni
bátinn, þegar hann stímaði inn í víkina og lagðist við
bryggjuna. Meira sá hún ekki, því nú seig haustmyrkr-
ið yfir. Hún beið í myrkrinu, því kveikt gat hún ekki.
Loksins heyrðist umgangur frammi. Það var mamma
hennar og drengirnir. Hún kallaði, að nú væri pabbi
áreiðanlega kominn. Þá heyrði hún, að bræðurnir þutu
út til að hlaupa á móti honum. Mikið áttu þeir 'gott,
en hún lá hér og gat ekkí einu sinni kveikt ljós svo
hún sæi á bókina, sem hún hafði verið að lesa í. Nokkru
seinna kom svo sá, sem vonast var eftir. Nú fannst
Siggu öllum erfiðleikum aflétt, þegar pabbi hennar
kom inn á gólfið. Hann hafð: líka sælgæti meðferðis,
sem alltaf var gott að smakka. Hún óskaði með sjálfri
sér, að gæftirnar væru búnar, svo pabbi hennar gæti
verið heima allan daginn. Hann segði henni áreiðan-
lega sögur. En það var logn í marga daga. Hún sá
sjaldan, þegar vélbáturinn, sem pabbi hennar var á,
fór á sjóinn. Hann var vanalega farinn áður en full-
bjart var orðið. En hún sá litla árabátinn hans Bensa,
þegar honum var ró'ð hljóðlaust út víkina og kom svo
aftur vanalega fyrir myrkur. Eftir nokkra daga komu
kuldar og ógæftir. Þá dýpkaði fiskurinn á sér, og
báturinn hans Bensa var settur af mörgum mönnum
upp að bæjarveggnum í Bakkabúð. þar sem hann hafði
alltaf staðið á veturna, svo lengi, sem Sigga mundi.
Það voru líka komnar veturnætur með frosti og hríð-
um. „Hvernig skyldi ég geta lært í vetur?“ spurði
Sigga pabba sinn einn daginn .Þetta hafði verið um-
hugsunar og áhyggjuefni langan tíma. „Þú lest bara
það sem hinir krakkarnir þurfa að læra. Bína getur
sagt þér, hvað þeim verður sett fyrir. Vertu ekki að
kvíða því, 'góða mín,“ sagði hann. Kannski Bensi
hjálpi þér við reikninginn. Hann hefur alltaf verið
svo ágætur við þig.“ „En ég get ekki skrifað,“ sagði
8
Sigga. „Ekki þennan vetur, en það verður að hafa
það,“ sagði hann.
Nú var Andrés kennari kominn, og það átti að kenna
í sömu stofunni og áður, en liann ætlaði hvorki að
kaupa fæði hjá prófastinum eða leigja þar herbergi.
Heldur ætlaði hann að verða hjá Þorbjörgu í Nausti
til húsa og hafa þar fæði og náttúrlega þjónustu. Þetta
hneykslaði nágranna Þorbjargar mikið, og reyndar
alla Víkurbúa. Það voru náttúrlega tvö herbergi í
Nausti, en Gréta í Móunum sagðist vera jafn viss um
að þau andstyggðar hjú notuðu sömu sæng, og fing-
urnir á sér væru líu. Hún þurfti alltaf að gera sér
eitthvað til skammar sú manneskja. Andrés kom upp
að Bjarnabæ á hverju kvöldi til að hlýða Siggu yfir
og setja henni fyrir, það átti hún að læra næsta dag.
„Það er svo sem ekkert ónotalegt fyrir hana, stelpu-
angann, að geta lært þarna niður í hitanum." Dálítill
munur eða hlaupa inn í Vík á hverjum degi, eins og
hinir krakkarnir,“ sagði Gréta í Móunum einn dag-
inn, þegar hún leit inn í Bjarnabæ, en nú var það ó-
vanalegt að hún kæmi þangað. Henni var þungt í skapi
við Jónas vegna þess, að hann leyfði ekki tvíburunum
hennar að ólmast inni á kvöldin, eins og vanalega. En
nú var henni sárkalt, var að koma innan úr Vík, dofin
á höndum og fótum. Ekki var ómögulegt, að Signý
ætti heitt á könnunni. Hún varð ekki fyrir vonbrigð-
um. Kaffi var komið í pörin um leið og hún var setzt
niður. „Það er nú eins og vant er að koma til þín,
blessun:n,“ sagði hún af hjartanlegri vinsemd. „Þetta
er nú meiri herjans kuldinn. Svei mér ef mig langar
ekki að stinga höndum undir sængina hjá þér, Sigga
mín. Og svo gengur kennarinn til þín á hverju kvöldi
til að lilýða þér yfir. Þú varst svei mér heppin að hann
skyldi flytja í nágrennið. Varla hefði hann nennt að
rölta h:ngað svo oft, innan úr Vík. Þó maður viti
ekki, hvað hann gerir fyrir Þorbjörgu vinkonu þína.
Bölvuð tævan að vera búin að ná lionum á sitt vald,
þessum almennilega manni.“ Jónas hafði komið inn á
gólfið í endi ræðunnar. Hann kastaði kveðju á Grétu
og bætti við með stríðnislegu glotti: „öfundarðu hana
svona mikið af því að búa hjá honum?“
„Veiztu nokkuð um hvort þau búa saman?“ sagði
Gréta snúðugt.
„Nei, ég veit okkert um það, en þú ert viss um
það, og víst flestar konur hér í Víkinni.“ „Aldrei hef
ég víst saigt það við þig, en ég þýkist bara vita að
þau hafi það svoleiðis, ólukku hjúin þau. Það er leið-
inlegt að Andrés skyldi lenda hjá henni. Hann hefur
verið svo góður við krakkana mína,“ sagði Gréta.
„Heldurðu hún verði svo kaldlynd við hann í sæng-
inni? spurði Jónas og hló. „Mér finnst þú getir varla
NÝTT KVENNABLAÐ