Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Blaðsíða 12

Samt hélt hún svolítið upp á daginn. Bauð nágranna-
konunum og Jónu systur sinni til kaffidrykkju. Jónas
var á sjónum eins og vanalega.
Jóna skimaði innan um baðstofuna, því það var
orðið langt síðan hún hafði komið lengra en í eldhús-
ið. „Það er nú meira gjafabarnið, sem þú ert Sigga
mín,“ sagði hún, þegar hún sá að frænka hennar var í
Öllu nýju. „En heldur vildi ég nú eiga mína stelpu
hrausta og spræka komna fram í sveit í kaupavinnu
og vinnur þar fyrir fötum utan á sig. En svo vonar
maður nú að þetta silist nú eitthvað í þá átt fyrir þér,
vesalings stelpan, en mikið ertu nú föl og bjálfaleg.“
Konurnar litu hver á aðra og þótti nóg um ónærgætn-
ina í talj frænkunnar. Þorbjörg í Nausti tók því ekki
þegjandi." Það er mikið að þú skulir finna það hvers
virði það er að vera heilbrigður," hagði hún. „Satt að
segja bjóst ég ekki við svo nbklu af þér.“ Jóna svaraði
af gremju og sagði: „Það er áreiðanlegt að ég finn
að það er ólíkt mitt hlutskipti eða Signýjar systur
minnar.“ „Það hefur mörg konan lakari ástæður en
hún,“ sagði Þorbjörg. „Þó þetta kæmi fyrir er það að
verða búið. Sigga mín fer nú að hressast. Þá fara þau
að hafa það gott. Hún á þó alltaf duglegan mann, en
þú átt engan. Við finnum hvers virði þeir eru, sem
hírustum einar.“ Hún brosti glettnislega í lok ræð-
unnar. „Já það skulum v:ð nú ætla að það sé einhvers
virði,“ sagði Jóna og leit útundan sér til Grétu í Móun-
um. Þær hugsuðu báðar það sama, en hvorug vogaði
að tala það, að Þorbjörg væri víst á góðum vegi með
að bæta sér upp þá fátækt.
Daginn eftir fór Sigga suður fyrir bæ og sat þar í
glaða sólskininu. Mikið var nú dásamlegt að kom-
ast út undir bert loft og anda að sér heilnæmu
sjávarloftinu og horfa á þennan víða gamalkunna
sjóndeildarhring. Talsverður munur eða mjóa röndin,
sem spegilBnn var vanur að sýna henni. Götuna inn
með brekkunni, þó hún ætti til mörg svipbrigði, og
Víkurhúsin í allt of mikilli fjarlægð. Henni fannst
heimurinn dásamlegur og gaman að eiga góða for-
eldra og von um að verða heilbrigð aftur. En hún
mátti ekki vera lengi á fótum. Það hafði læknirinn
sagt. En nú gat hún setið uppi í rúminu og skrifað.
Hún var búin að hugsa sér að reyna að skrifa eins
vel og Bína í Móunum, sem Gréta ól sífellt á að skrif-
aði svo vel.
Á þr'ðja degi, þegar hún kom út mætti henni svöl
hafgola í dyrunum. Hún gæti samt setið sunnan und-
ir í skjólinu. Þarna komu kaupmannssynirnir og Ragn-
ar innan götuna. Skyldu þeir bjóða bana velkomna á
fætur eins og allir, sem sáu hana, meira að segja pró-
faststrákarnir. En þeir bara hlógu illkvittnislega sín
Dóttir Goðmundar kongs
Þœr tóku á móti gestum
í gömlum hildarsögum
og gengu betur fram í því
en jafnvel nú á dögum.
Á Glœsivöllum dóttirin
mátti af miklu taka
og meiri var hún öðrum
í því að elska og vaka.
Af silfurkerum drukkið,
sem bezt hún gestinn gladdi
— en greip svo úr 'onum augun,
þegar hann kvaddi.
Hún greip úr 'onuiji augun
— hún var heiðin kona,
en hann var blindur
upp frá þeirri stundu.
Hún hafði ei lœrt að fóma
og fer þá ekki svona.
fœstir vita nokkru sinni
hvað þau heitum bundu.
„Það glettnasta við augun,"
sagð' hin káta konungsdóttir
„Þœr kveldcjast! Nú sjá hinar
skín' í bleikar augnatóttir.”
G.St.
á milli og hún heyrði þá segja: „Nei, sko hvar Sigga
„lúpa“ er komin á kreik!“ Þetta var gamla uppnefnið,
sem þeir gáfu henni, þegar þeir voru að hrekkja hana
og Jóa litla í fjörusandinum. Henni vöknaði um augu,
þegar hún minntist þeirra tíma. Hún flýtti sér inn
aftur. Henni fannst golan hálfu kaldari en áður. Heim-
urinn var víst svipaður og hann var áður. Bezt að sjá
hann gegnum gler. Út um gluggann var hann fallegur,
þegar sólin ske’n á smágerðu öldufaldana á víkinni,
en litla, hlýja baðstofan lilýfði henni við norðan-
nepjunni. Strákarnir voru komnir alla leið að sætinu
hennar fyrir sunnan bæinn. Líklega hefðu þeir ætlað að
stríða henni eitthvað. Ragnar gaf henni langt nef, þeg-
ar hann sá hana innan við gluggann. Svo sparkaði
hann í kassann, sem hún hafði setið á. Kassinn hentist
eitthvað í burtu. Hinir strákarnir hlógu, svo hvítar
tennurnar sáust langt til. Svo fóru þeir, þessir ógerðar-
strákar. Sigga óskaði þess, að þeir kæmu aldrei aftur.
Sigga fann að hún hresstist með degi hverjum. Hún
NÝTT KVENNáBLAÐ
10