Nýtt kvennablað - 01.03.1955, Blaðsíða 11

öfundað hana, þar sem þú hefur manninn hjá þér á
hverri nóttu, en hún hefur hírst ein í möng ár.“ „Það
er nú meiri kætin í þér, aldrei þessu vant,“ sagði
Gréta. En ég fer nú nærri um, hvað Þorbjörg í Nausti
er góð í sér. Varla er ég búin að gleyma því, hvernig
hún var við hann bróður minn, gribban sú.“ Jónas hló
enn meira.“ Hann var nú hreint ekki fyrsta flokks eig-
inmaður, þó hann væri bróðir þinn. Það eru nú víst
fáar konur mjög elskulegar, þegar karlmennirnir fara
að taka stelpugopa fram yfir þær, sem eru mörgum
sinnum leiðuilegri en þær.“
„Ég býst ekki við að neinn hafi undrað sig á því eða
láð honum það, nema ef það hefur verið þú,“ sagði
Gréta blóðrauð af gremju. IJún þakkaði Signýju fyrir
kaffið með kossi og snaraðist út án þess að kveðja
feðginin.
„Það er ekki hægt að segja, að þú sért neitt sérlega
kurteis við gesti þína,“ sagði Signý. „Ég hef svo gaman
af að sjá hvað hún er fljót að reiðast,“ sagði Jónas.
Siggu fannst það líka gaman, fyrst pabbi hennar sagði
það.
Tíminn leið, þó hægt færi og dagarnir væru dimmir
og langir. Á jólunum komu smágjafir til litlu rúm-
liggjandi stúlkunnar í Bjarnabæ. Nú kom ekki Þor-
björg í Nausti með nýjan kjól, slíkt var þýðingarlítið,
heldur fallega bók með smásögum og myndum. Andrés
kennari gaf henni sálmabók. Hún var eina barnið, sem
hann gaf jólagjöf. Svona voru allir góðir við hana.
Bensi kom með fallegan saumakassa. í honum var lítil
fingurbjörg, margar mislitar tvinnahnotur og lítil
skæri. Svo var spegill í lokinu. Þetta var nú meira
gersemið. Jcnas sagði honum, að það mætti aldrei gefa
vini eða vinkonu eggjárn, þá slitnaði vinskapurinn.
Það hafði Bensi aldrei heyrt áður.
„Heldur tek ég skærin úr kassanum, en við Sigga
hættum að verða vinir,“ sagði hann. „En þau eru ó-
sköp falleg,“ sagði Sigga. „Þetta er heldur ekkert
annað en hjátrú,“ sagði Signý og skærin lágu kyrr í
kassanum.
Þetta urðu fjarska skemmtileg jól. Bensi sat oft við
rúmið hennar Siggu litlu og spilaði við hana. Eftir
nýárið fór sá tími að verða lengri, sem spegillinn gat
stytt henni stundir. Hún vonaði að veturinn yrði ekki
mjög lengi að líða. Seint um veturinn kom læknir í
Víkina. Hann var beðinn að koma út að Bjarnabæ og
líta á Siggu. Hún kveið fyrir að heyra hvað hann segði.
Hann lét vel yfir batanum. Hún þyrfti áreiðanlega
ekki að liggja lengur en árið, en hún mætti ekki vinna
neina erfiðisvinnu fyrst um sinn. Líklega ékki næsta
sumar. Enginn hafði búizt við svona góðu.
Þetta vor var Bensi fermdur. Spegillinn sýndi Siggu
hann, þar sem hann gekk prúðbúinn við hlið mömmu
sinnar til kirkjunnar. Hallfríður var með nýtt sjal
með silkikögri og glansandi silkisvuntu. Jónas hafði
fengið Siggu ljóðabók í skrautbandi til að gefa Bensa.
Hún gerði það, þegar hann kom irin að rúminu til
hennar og sýndi henni sparifötin sín. Siggu fannst
hann dásamlega fallegur piltur. Hann var líka orðinn
svo stilltur, að nú heyrðust aldrei neinar erjur milli
hans og fínu strákanna. Allt var það þakkað Andrési
kennara. Það var haldin mikil fermingarveizla í Bakka-
búð þennan dag. Prófasturinn og frúin komu úteftir,
öllum til mikillar undrunar, því alltaf voru dren'gir
prófastsins lægri en Bensi á vorprófunum, en þau létu
það hvorki sjást eða heyrast, að þau tækju sér það
nærri. Frúin kom inn á gólfið til Siggu litlu og gaf
henni sukkulaði og brjóstsykur. Gréta í Móunum
sagð’, að Andrés kennari væri einkennilegur maður
að láta ekki prófastsdrengina vera efsta. Annað væri
með kaupmannsstrákana, því það vissu allir, að þeir
nenntu aldrei að læra. Og svo sætu þau við sama borð,
hann og Þorbjörg og prófasturinn og frúin. Það fannst
henni allt of mikil jafnaðarmennska.
Vorið var lengi að líða. Sigga taldi dagana þangað
til hún mætti fara að klæða sig. Það var um tíundu
helgina. Það var oft kalt 013 Sigga kenndi í brjósti um
mömmu sína, sem vann úti við fiskþvott og breiðslu
með litlu bræðrunum. Hún bauð henni oft að koma og
verma sig undir sæng’nni hjá sér, því þar var alltaf
hlýtt, en Signý sagði vanalega, að sér væri hreint ekki
mjög kalt. Maður reyndi nú oftast að vinna sér til
hita.
Bræður hennar báru litlu lömb:n inn að stokknum
til hennar svo hún 'gæti séð hvað þau væru stór og
falleg. Það gerðu tvíburarnir í Móunum lika. Siggu
fundust allir menn í Víkinni vera góðir.
Loks kom sá langþráði dagur, sunnudagurinn í ní-
undu viku sumars. Það var afmælisdagur mömmu
hennar. Mamma klæddi hana eins og smákrakka í
nýjan alfatnað, sem henni hafði verið sendur. Pró-
fastsfrúin sendi gráa strigaskó svo fallega og létta.
Sigga hafði aldrei átt nema íslenzka skó, nema spari-
skóna, sem voru úr leðri og burstaðir. Öðruvísi skór
þekktust ekki á þeim árum. Þorbjörg kom með ullar-
nærföt. Hallfriður með kjól og peysu. Þær voru bún-
ar að taka ráð sín saman um, að hún skyldi fara í
hverj'a spjör nýja. Þvílíkur hátíðisdagur. Mamma henn-
ar leiddi hana fyrstu sporin í annað sinn á hennar
stuttu ævi. En svipur hennar var ólíkt dauflegri en í
fyrra skiptið. Þá var sæla og von í hverri hugsun, nú
grúfði vonleysisskuggi yfir, að þessi vesalingur yrði
aldrei annað en heilsulaust barn, aldrei vinnufær.
NtTT KVENNABLAÐ
9