Morgunblaðið - 16.11.2009, Side 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. NÓVEMBER 2009
✝ Hlín Stefánsdóttirfæddist í Haganesi
í Mývatnssveit
21.10.1915. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Hlíð 5. nóvember 2009.
Hún var dóttir
hjónanna Áslaugar
Sigurðardóttur frá
Arnarvatni, f. 20.12.
1884, d. 1979 og Stef-
áns Helgasonar, Haga-
nesi, f. 30.05. 1884, d.
1972. Systkini Hlínar
voru Sigurður, f. 1905,
Helgi, f. 1912, Hjördís,
f. 1918 og Ívar Haukur, f. 1927 og eru
þau öll látin.
Eiginmaður Hlínar var Rögnvald-
ur Rögnvaldsson, f. á Litlu Þverá í
Miðfirði 21.10. 1912, d. 15.11. 1987,
sonur Margrétar Björnsdóttur og
Rögnvaldar Hjartarsonar Líndal.
Dætur Hlínar og Rögnvaldar eru: A)
Margrét, f. 26.5. 1940. Sonur Mar-
grétar og Péturs G. Helgasonar er
Rögnvaldur Dofri, f. 1960, maki Sig-
ríður Björk Guðmundsdóttir, dóttir
hennar er Rakel Sölvadóttir. Börn
Rögnvaldar Dofra og fyrri eiginkonu
hans, Unnar Bjarnadóttur, eru Mar-
grét, f. 23. 10. 1989, d. 1992, Pétur og
Bjarni. Dóttir Unnar og stjúpdóttir
sambýlismaður hennar, Unnar
Sveinn Helgason, eiga dótturina Úlf-
hildi Örnu.
Hlín ólst upp í Haganesi. Eftir
hefðbundið nám í sveitinni var hún
einn vetur í Alþýðuskólanum á Laug-
um. Þaðan lá leiðin til Akureyrar í
nám í kjólasaumi og svo til Reykja-
víkur í frekara nám í saumaskap. Þar
kynntist hún Rögnvaldi og árið 1939
hófu þau búskap á Akureyri. Þau
bjuggu um skeið í Haganesi en frá
1949 á Akureyri, lengst af í Munka-
þverárstræti 22. Nánast allan starfs-
aldur þeirra hjóna unnu þau saman
við umsjón og rekstur almenningssal-
erna bæjarins, við rekstur Verslunar-
innar Hlín og RR búðarinnar og síð-
ast við húsvörslu og ræstingar hjá
Akureyrarbæ.
Hlín vann einnig á um tíma við
saumaskap í Sambandsverksmiðj-
unum. Með vinnu utan heimilis tók
Hlín alla tíð að sér að sníða föt og
sauma heima fyrir fólk. Hlín og
Rögnvaldur ólu að miklu leyti upp
dótturson sinn Rögnvald Dofra.
Hlín var ákaflega vandvirk og virt
sem saumakona, tók þátt í ýmsu fé-
lagsstarfi, hafði yndi af ljóðlist og
tónlist.
2004 flutti Hlín á Dvalarheimilið
Kjarnalund og í júlí 2008 á hjúkr-
unardeild Hlíðar.
Útför Hlínar fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag, 16. nóvember og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Dofra er Nanna Krist-
ín Magnúsdóttir. Börn
Margrétar og fyrri eig-
inmanns hennar Brynj-
ars H. Jónssonar, f.
18.9. 1935 eru: 1) Stef-
án Tryggvi, f. 1965,
sambýliskona Sigríður
Erla Sveinbjörnsdóttir,
sonur hennar er Júlíus
Arnarsson. Stefán og
Silja Sverrisdóttir eiga
dótturina Andreu
Báru. Stefán og El-
ínborg Björnsdóttir
eiga soninn Agnar
Dofra. 2) Guðrún Hlín, f. 1967, maki
Hlynur Bjarkason. Börn þeirra eru
Katrín og Bjarki. 3) Björn Ágúst, f.
1977, sambýliskona Svanhildur Edda
Kristjánsdóttir. Brynjar og Margrét
skildu. Pétur G. Helgason, f. 27.07.
1932, d. 2004, barnsfaðir Margrétar,
var síðari eiginmaður hennar. B.
Dóttir andvana fædd 9. ágúst 1942 C.
Úlfhildur, f. 1.9. 1946, maki Hákon
Hákonarson, f. 6.2. 1945. Börn þeirra
eru: 1) Hákon Gunnar, f. 1967, maki
Petra Halldórsdóttir. Börn þeirra eru
Álfhildur Rögn og Hákon Birkir. 2)
Helga Hlín, f. 1972. Dóttir Helgu
Hlínar og Sigurðar Guðmundssonar
er Aðalborg Birta. Helga Hlín og
Ég skrifa þessar línur til þess að
minnast ömmu minnar og afa. Vorið
1960 fæddist ég í hjónarúmi þeirra í
Munkanum. Þegar til stóð að ég
flytti með mömmu og pabba frá
ömmu og afa tók gamanið að kárna
og mér leist ekki á blikuna. Amma
tók af skarið og sagði að ef elsku
drengurinn, en það kallaði hún mig
gjarnan, vildi vera hjá þeim þá yrði
það þannig og varð niðurstaðan varð
sú að ég varð eftir hjá ömmu og afa
og ólst þar upp, raunar með heimili
á báðum stöðum.
Hjá ömmu og afa naut ég taum-
lausrar væntumþykju og ástúðar í
alla staði og hafa sumir haldið því
fram að ég hafi verið ofdekraður.
Amma spældi fyrir mig egg eða sauð
fyrir mig baunasúpu ef ég sagðist
vera svangur og skipti þá engu máli
þótt komið væri langt fram á kvöld.
Fyrstu árin svaf ég á milli ömmu og
afa og fram að fermingaraldri í sama
herbergi og þau. Á kvöldin sagði
amma mér sögur af alls kyns furðu-
verum úr Mývatnssveitinni og afi
kenndi mér bænir sem alltaf var far-
ið með upphátt fyrir svefninn. Afi
var hestamaður og átti jafnan góða
hesta. Þau gáfu mér hest þegar ég
var 4 ára og fórum við gjarnan sam-
an í útreiðatúra á hestunum okkar
þeim Skjóna, Grána og Blesa. Þau
höfðu líka sýn á lífið og tilveruna,
voru jafnaðarmenn og stóðu ætíð
með þeim sem minna máttu sín. Afi
sagði mér frá því að þegar hann var
drengur og móðir hans lá mikið veik,
hafi hún sagt við hann, „Valdi minn,
stattu alltaf með lítilmagnanum“.
Ég veit að afi hefur ætíð virt þessa
ósk móður sinnar. Amma rak barna-
fataverslun á árunum upp úr 1960.
Einhverju sinni fyrir jól kom í búð-
ina maður sem amma þekkti vel,
hann stakk inn á sig barnafötum og
fór út án þess að borga. Þegar hún
var innt eftir því af hverju hún hefði
ekki stoppað manninn, sagði hún að
þetta væri fátækur maður sem lang-
aði að gleðja börnin sín, það væri
ekki hægt að meina honum það. Ég
minnist þess aldrei að amma hafi
nokkurn tímann skammað mig. Afi
gat hækkað róminn ef honum mis-
líkaði við mig. Þá sjaldan það gerðist
kom amma mér ávallt til varnar.
Afi var fæddur að Litlu Brekku í
Miðfirði en amma í Haganesi í Mý-
vatnssveit. Ferðir á bátnum með Ív-
ari út í eyjar og hólma, ganga með
ömmu þar sem hún sýndi manni
hvar Skessan í Bláhvammi átti
heima eða veiði í ánni með afa, allt
er þetta ógleymanlegur hluti af æv-
intýraheimi. Bæði voru nátengd
sveitinni. Afi, sem var hagyrðingur
góður orti mörg af sínum fallegustu
kvæðum um sveitina og dylst það
engum sem heyrt hafa kvæði hans
um Mývatnssveitina hversu mikið
hann unni þeim stað. Í faðmi ömmu
og afa átti maður alltaf öruggt skjól
og þangað var jafn gott að leita í
gleði og sorg. Afi lést 75 ára að aldri
haustið 1977. Amm var frá miðju ári
2008 á sjúkradeildinni í Hlíð. Þar
var sem amma gengi í endurnýjun
lífdaga, svo falleg, glöð og vel til
höfð.
Ég þakka starfsfólkinu í Hlíð fyrir
alla þá væntumþykju og alúð sem
það sýndi ömmu minni.
Ég þakka þér amma mín fyrir það
góða veganesti sem þú og afi gáfuð
mér og vona að mér takist að rækta
þau góðu gildi sem þið stóðuð fyrir,
manngæsku, kærleika og trú á Guð.
Rögnvaldur Dofri Pétursson.
Fallin er nú frá í hárri elli Hlín
Stefánsdóttir frá Haganesi í Mý-
vatnssveit. Hlín var tengdamóðir
mín og góður félagi alla tíð. Það er
margs að minnast allt frá því að ég
fór að venja komur mínar í Munka-
þverárstræti 22 hér á Akureyri, en
þar var heimili Hlínar og mannsins
hennar Rögnvaldar Rögnvaldssonar
um langan tíma. Þar var mjög gest-
kvæmt og margt skemmtilegt fólk
bar þar að garði. Mikið var spjallað
um alla heima og geima og málefnin
krufin til mergjar enda var Hlín
mjög fróð og ræðin. Hún hafði
sterkar skoðanir á mönnum og mál-
efnum, hún var sannur vinstrimaður
og lagði sig alla fram við að túlka
skoðanir sínar. Réttlætiskennd
Hlínar var afar sterk, og naut hún
sín sérstaklega vel þegar hún brýndi
fyrir okkur yngra fólkinu að láta
aldrei deigan síga í baráttunni fyrir
réttlátara og betra samfélagi. Það
væri mikilvægur hluti lífsins, og í
öllum þeim ójöfnuði sem hvarvetna
blasti við vildu menn á annað borð
sjá það, væri ærin verk að vinna til
að koma í framkvæmd jöfnuði milli
manna og hjálpa þeim mörgu sem
ættu undir högg að sækja. Sá sem
ekki hreifst með tengdamömmu
þegar hún las okkur pistilinn hlýtur
bókstaflega að hafa haft pólitíska
trú, ekki skoðanir. En þrátt fyrir
sínar sterku meiningar var Hlín afar
umburðarlynd við okkur samferða-
fólkið. Hjálpsemi hennar var ein-
stök. Ef Hlín vissi af einhverjum
sem þarfnaðist hjálpar var hún boð-
in og búin að veita aðstoð og gefa af
sínu. Þá skipti ekki máli hver við-
komandi var, ef einhvern vantaði
hjálp þá var Hlín það mikil ánægja
að geta komið til aðstoðar.
Hún var drengur góður.
Kæra tengdamamma. Það er svo
ótal margs að minnast eftir þessi
kynni sem hafa nú staðið í tæpa
hálfa öld. Það var svo sannarlega oft
glatt á hjalla í kringum okkur og
gaman að rifja upp mörg af þínum
hnyttnu tilsvörum, en það verður að
bíða betri tíma. Ekki er hægt að
fjalla um þessa heiðurskonu án þess
að minnast á saumakonuna Hlín. Ég
er ekki viss um að allir sem sáu hana
og hennar fólk ganga hér um göt-
urnar klædd eins og klippt út úr
tískublaði, hafi vitað að þennan fatn-
að hafði hagleikskonan Hlín saumað
sjálf í flestum tilfellum. Hún var
hreinasti snillingur við saumavélina,
og skipti þá engu hvort hún var að
sauma dressin á sjálfa sig eða aðra.
Kvenfatnaður af öllum gerðum,
jafnvel karlmannajakkaföt, ásamt
öllum þeim fötum sem hún saumaði
á barnabörnin, bar snillingnum ótví-
rætt vitni. Þar var enginn viðvan-
ingur að verki. Í minningunni þá
rætt er um þennan þátt í lífi Hlínar
verður lengi í minnum haft þegar
hún kom til dóttur sinnar með nýj-
asta vortískublaðið frá París í hend-
inni og rétti henni það og spurði með
bros á vör: Í hvað langar þig?
Ég vil að lokum þakka þér, kæra
Hlín, fyrir alla hjálpsemina, um-
hyggjuna og vinsemdina við okkur
Úllu þína, börnin okkar, tengdabörn
og barnabörn. Minningarnar um þig
eru góðar.
Hákon Hákonarson.
Hlín Stefánsdóttir
✝ Rúnar Örn Haf-steinsson fæddist í
Reykjavík 25. sept-
ember 1978. Hann lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 8. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Hafsteinn Sig-
urjónsson, f. 24. mars
1958 og Guðmunda
Ingimundardóttir, f. 9.
júlí 1959. Þau skildu.
Maki Hafsteins er Jón-
ína Ólöf Sighvats-
dóttir, f. 20. september 1960. Maki
Guðmundu er Þórarinn Björn Guð-
mundsson, f. 1. apríl 1959. Systir Rún-
ars Arnar er Rakel Ösp Hafsteins-
dóttir, f. 19. janúar 1982, maki Reynir
Örn Jóhannsson, f. 5. júní 1981. Sonur
þeirra er Ernir Rúnar Jóhannsson, f.
2006 og Emil Karel Einarsson, f. 5.
mars 1994
Rúnar Örn bjó fyrstu ár ævi sinn-
ar á Hornafirði en flutti til Reykja-
víkur árið 1992. Á unglingsárum
gekk hann í Hagaskóla og lauk stúd-
entsprófi frá Verzlunarskóla Íslands
árið 1999. Rúnar Örn hóf nám í verk-
fræði við Háskóla Íslands haustið
1999, starfaði meðfram námi við
kennslu í Verzló og einnig hjá Ís-
landsflugi. Hann kláraði tvö ár við
verkfræðideild Háskóla Íslands en
hélt svo utan til náms í flugvéla- og
eldflaugaverkfræði vorið 2001 og
lauk meistaragráðu (Dipl.-Ing.) frá
Technische Universität í München
vorið 2005. Rúnar hóf störf við aðal-
áhugamálið, flug, hjá Air Atlanta
sama haust og var einnig stunda-
kennari við Verkfræðideild Háskóla
Íslands. Flug var mikil ástríða Rún-
ars Arnar og allt sem því tengist en
hann var kominn langt með að klára
einkaflugmannsprófið er hann lést.
Útför Rúnars Arnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 16. nóvember,
og hefst athöfnin kl. 15.
Jarðsett verður í Garða-
kirkjugarði.
2. október 2009. Bræð-
ur Rúnars Arnar eru
Samúel Arnar Haf-
steinsson, f. 7. október
2002 og Hafsteinn Ern-
ir Hafsteinsson, f. 10.
desember 2003.
Hinn 31. október
2009 kvæntist Rúnar
Örn Unu Björgu Ein-
arsdóttur, f. 25. febr-
úar 1977. Dóttir þeirra
er Arna Eir U. Rúnars-
dóttir, f. 2. september
2008. Foreldrar Unu
Bjargar eru Einar Ár-
mannsson, f. 16. maí 1953 og Ásdís
Garðarsdóttir, f. 28. janúar 1957.
Bræður Unu Bjargar eru Ármann
Einarsson, f. 5. september 1982, maki
Þórhalla Sólveig Jónsdóttir, f. 20.
febrúar 1980, sonur þeirra er Jón
Hjaltalín Ármannsson, f. 17. janúar
Sonur minn Rúnar Örn er farinn,
dáinn; hvað getur móðir sagt?
Þetta er svo erfitt, svo óréttlátt svo
sárt.
Hann hafði svo mikið að lifa fyrir
og var alla tíð svo duglegur og sterk-
ur strákur. Búinn að berjast við
þennan vágest, krabbameinið, í 14 ár,
hafði alltaf betur og lét aldrei bugast.
1980 flytjum við á Hornafjörð.
Hann var rúmlega þriggja ára þegar
Rakel Ösp kom í heiminn. Systir hans
var alltaf í miklu uppáhaldi hjá hon-
um, hann passaði hana alltaf svo vel.
Hann var mikill grallari og fannst
mjög gaman að leika sér í mold og
drullu og fannst bara í góðu lagi að
koma inn skítugur upp fyrir haus.
Lego-kubbarnir heilluðu alltaf ungan
pilt ásamt öllu sem tengdist flugi,
ekki ófáar Lego-flugvélarnar sem
hann gerði og þegar aðrir strákar
söfnuðu smábílum þá safnaði hann
smáflugvélum.
Skólagangan var honum auðveld,
en samt smáerfið fyrir okkur foreldr-
ana, þar sem honum fannst algjör
óþarfi að að gera vinnubækur og eitt-
hvert svona föndur og dútl. Stærð-
fræðin og eðlisfræðin voru hans fög,
það reyndist honum létt verk að
reikna, þar var hann bestur, einnig
mikill pælari og grúskari.
Ekki las hann sögu- eða ævintýra-
bækur sem krakki, heldur voru það
alls konar tæknibækur sem heilluðu
hann. Alla tíð þurfti hann að eignast
allt það nýjasta sem tengist græjum
og tækjum. Tala nú ekki um flug-
áhugann, hann var meðfæddur hjá
honum. Árin á Hornafirði voru góð.
Systkinin að vaxa úr grasi, kátir
krakkar sem auðvelt var að ala upp.
Á sumrin fórum við í margar ferðir
með tjaldvagninn okkar og fannst
systkinunum það mjög gaman. Ekki
þótti þeim heldur leiðinlegt þegar
pabbi þeirra svæfði þau með „Palla
og Magga“-sögum, þá var mikið
skríkt, þeim fundust þetta svo fyndn-
ar sögur, en í raun var hann bara að
endursegja daginn og hvað þið sjálf
höfðuð verið að bralla, gerði það svo
skemmtilega á þennan hátt.
Vorið 1992 flytjum við suður og
Rúnar Örn fer í Hagaskóla, síðan lá
leiðin í Versló. Það var svo á öðru ári
sem hann greinist með beinkrabba í
hné og allt fór á fullt að finna viðeig-
andi lækningu við því. Hann fer til
Svíþjóðar í aðgerð og síðan tekur við
lyfjameðferð hérna heima.
Hann tók þessu af miklu æðruleysi
og var ótrúlega sterkur í gegnum
þetta allt saman, hann sagði þetta
vera verkefni sem hann þyrfti að
vinna að.
Það var erfitt fyrir móðurina þegar
hann flutti til Þýskalands til að læra
flugvélaverkfræði. Hann bjó þar í 4
ár með Kristínu, fyrrverandi unnustu
sinni, sem var dugleg að styðja hann í
veikindum alla tíð. Þau áttu góð ár í
Þýskalandi. Síðla vetrar 2005, þá
kominn heim, kynnist hann Unu
Björgu sem er búin að standa eins og
klettur við hlið hans og vera svo dug-
leg í þessari baráttu. Ég gleymi aldr-
ei aðfangadegi 2007 þegar Rúnar og
Una komu og gáfu mér fallegustu
jólagjöf sem ég hef nokkru sinni
fengið, það var fréttin um að þau
ættu von á barni. Og ljósgeislinn hún
Arna Eir er svo mikill gleðigjafi fyrir
okkur öll, svo auðvelt og þægilegt
barn, sem því miður er að missa af því
að kynnast pabba sínum. Við munum
halda minningu hans á lofti og segja
henni prakkarasögur af honum, sýna
henni myndir og myndbönd, svo hún
læri að þekkja hann föður sinn og
minnast hans. Vil ég þakka Unu fyrir
hvað hún er búin að vera dugleg í bar-
áttunni með honum, einnig vil ég
þakka Helga Sigurðssyni lækni og
hjúkrunarfólki á 11E LSH fyrir
þeirra starf.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Mamma.
Í dag kveð ég Rúnar, eiginmann,
barnsföður og klettinn minn, en hann
var kallaður á braut að morgni dags
8. nóvember eftir erfið veikindi.
Það er ótrúlegt að einungis viku
eftir brúðkaupið, einn besta dag í
mínu lífi, hafi sá versti runnið upp.
Meinið sigraði að lokum. Það er erfitt
að koma í orð öllu því sem maður vill
segja um manninn sem maður elskar
en Rúnar var ótrúlegur persónuleiki.
Hann var umhyggjusamur, mikill
pabbi í sér, einlægur, meistarakokk-
ur, klár, græjukarl, hreinskilinn, dríf-
andi, gjafmildur, sjálfstæður, músík-
alskur, húmorískur, þrjóskur og
fróðleiksfús. Ef eitthvað vakti áhuga
hans leitaði hann sér upplýsinga og
við gátum talað saman um allt á milli
himins og jarðar, við vorum lík en
jafnframt ólík.
Við rökræddum um pólitík, enda
með ólíkar skoðanir, töluðum um tón-
list, kvikmyndir og menn og málefni
en Rúnar var ótrúlega vel að sér í
mörgu. Rúnar átti ófá áhugamál;
flugið og allt sem því tengist, elda-
mennsku, ferðalög, skotveiði og
græjur af öllum toga. Rúnar þurfti
ekki mikið rými né mikið efni til að
búa til dýrindis máltíð, enda sá hann
um alla eldamennsku á heimilinu og
lagði sig alltaf fram um að hafa eitt-
hvað framandi á boðstólum. Ferðalög
voru áhugamál sem við ræktuðum
mikið saman og á ferðalögum gat
hann sameinað þrennt sem einkenndi
hann; fróðleiksfýsnina, matargúrúið
og ferðalanginn.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman en Rúnar
kenndi mér svo ótrúlega margt og
gaf mér það dýrmætasta sem ég á,
Örnu Eiri, dóttur okkar. Rúnar lifði
lífinu lifandi og sannaði svo um mun-
aði að allt er hægt ef viljinn er fyrir
hendi. Hann háði marga baráttuna
við krabbameinið og tók hverri þraut
með jafnaðargeði og kvartaði ekki,
aldrei, sama hvað á hann var lagt.
Rúnar var hörkutól sem vílaði ekki
fyrir sér að vinna fulla vinnu, kenna
uppi í háskóla og skreppa svo í eins
og eina lyfjameðferð.
Rúnar var mikill fjölskyldumaður
og á afar samhenta fjölskyldu sem er
okkur Örnu Eiri mjög dýrmæt. Þau
voru sem klettur við hlið okkar og
voru mikill styrkur og hjálp í veik-
indum Rúnars, slíkt er ómetanlegt.
Að lokum vil ég þakka fjölskyldu
Rúnars og Helga Sigurðssyni lækni
fyrir að berjast við hlið hans öll þessi
ár, starfsfólki 11E, Hringbraut, og
vinnuveitendum og samstarfsfólki
Rúnars hjá Air Atlanta.
Una Björg Einarsdóttir.
Rúnar Örn
Hafsteinsson