Skólablaðið - 01.03.1960, Blaðsíða 8

- 96 -
ar, þeir, sem Evrópumenn reka, eru yfir-
leitt fádæma hversdagslegir, og hlífi ég
lesendanum vitS lýsingu þeirra, en á hinn
bóginn mun ég reyna aö draga upp mynd
af heimsókn minni í vertshús innfæddra.
Við kvöldverðarborðið einn þessara
ánægjulegu daga í Tanger gerði leiðsögu-
maðurinn Per það heyrúmkunnugt á með-
an hann maulaði fæðuna, að hann hygðist
sýna áhugamönnum arabískt öldurhús.
Laust þá upp ópi miklu í liði áhuga-
manna.
Innan stundar þeystu átta okkar í
tveim bílskrjóðum inn í myrkviði Araba-
hverfisins.
Ekið var með ofsahraða um þröng stræt-
in, og virtust hinir djörfu ökuþórar hafa
tileinkað sér hið fræga kjörorð "Gib'Gas
und mach'die Augen zu", en vegfarendur
hörfuðu inn í dyragættir eða steyptu sér
inn um glugga. Loks var staðnæmzt við
hús eitt fornfálegt, og skildist mér, að
þar væri búlan.
Snaraðist ég umsvifalaust inn í bygg-
inguna og var þá í anddyri fúllrar lyktar,
en úr anddyri þessu lá stigi upp á næstu
hæð, hvaðan bárust tónar lostafulls
strengleiks arabiskra töfra.
1 þann mund, er ég undirbjó uppstign-
ingu stigans, kom ég auga á tvennar dyr,
leyndardómsfullar mjög.
Gat ég ekki sigrazt á forvitninni og lauk
upp hurðunum.
Aðrar dyrnar voru á búðarholu, sem
verzlaði með leðurvöru, en að hinni hurð-
inni opnaðri sá ég inn í arabískt heimili.
Vissi ég ekki fyrr tit, en hvissandi
kerling kom stökkvandi, hvæsti á mig og
skellti aftur hurðinni með lítilli prúð-
mennsku. Var mér mjög brugðið og
minntist ekki slíkta ófara, síðan ég skoð-
aði sveitabæ einhvers staðar í héruðun-
um sunnan við Granada og viltist við það
tækifæri inn á karlæga kerlingu.
Félagar mínir voru nú komnir inn,
stóðu við stigann og hugðu á uppgöngu.
Lét mjög hatt í þeim, einkum þó karl-
peningnum.
Stiginn var 43 þrep, en hann og nán-
asta umhverfi hans var miður glæsilegt,
og minnist ég ekki slíkt nema í suður-
evrópskumeftir stríðsáraraunsæiskvik-
myndum.
Á annari hæð komum við inn í her-
bergi eða sal, þar sem hugklófinn Ar-
abi í gulum ilskóm tók á móti okkur
með hjartanlegu glotti. Ég hneigði mig
og sagði honum að fara fjandans til uppá
íslenzku, en þannig ávarpa ég jafnan
starfslið gisti- og veitingahúsa erlendis.
Veitingasalurinn var ákaflega snyrti-
legur og vistlegur og í algeru ósamræmi
við ytra útlit hússins, eins og algengt er
í Arabalöndum. Veggir voru skreyttir
tiglaflúri, listrænu mjög, fagrar súlur
héldu uppi loftinu, sem var í bogahvelf-
ingum. Þarna réð litagleði ríkjum og
var staðurinn ævintýri líkastur.
Miðgólf var autt, en meðfram lang-
veggjum voru bekkir klæddir pelli og
purpura, og hlammaði ég mér snarla
niður, því að ég var lumpinn.
Ég leyfi mér að vona, að hinir menntuðu
lesendur mínir hafi allir heyrt arabiska
hljómlist, þó að ekki væri nema í danskri
sjóaramynd.
Hún á það sammerkt með hljómlist
austrænna þjóða, að flestir Evrópumenn
eiga bágt með að greina hana frá breimi
katta og óhljóðum annarra óvætta.
Þetta segi ég ekki til að hallmæla
frændum vorum, enda kettir taldir skyn-
samar skepnur.
Hljómsveit hússins sat flötum beinum
á gólfinu, og var ég lengi að koma. auga
á hana.
Spilkarlar voru annaðhvort óánægðir
með iðju sína eða þeir túlkuðu sorgleg
tög. Stógu þeir gýgjur og ýtfruðu á í'Laut-
ur sínar sviptausir með öttu, áhugataus -
ir um htjóðfærastáttinn og tíkastir því
sem þeir væru í eiturtyfjamóki.
Sá ég mér nú tit sketfingar, að Per,
hinn sjátfumgtaði teiðsögumaður, hafði
tyttt sér í hornið hjá teikurunum, og
tekið tit að syngja hástöfum með htjóm-
sveitinni, og stíta í htjoðfærin og táta
dártega.
Hornkartar urðu greinitega foxvondir.
Óttaðist ég, að þeir yrðu jafnvet trítit-
óðir og bjóst við átökum á hverri stundu.
Ekki veittist mér sú ánægja að sjá
heiðingjana drepa mína ágætu forsjón,
Per, því að þeir stóðu upp og gengu út
og var titkynnt að nú væri pása.
Skömmu síðar kom gestgjaíinn skokk-
andi og hafði með sér friðarpípu, gaur
mikittar tengdar.
Var hún tátin ganga mitti gestanna, og
áttu attir að fa sér smók tit merkis um