Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 11

mæði, en nú var hann kominn ofan á í lífs-
baráttunni og lét ekki að sér hæða. — Dyr
skrifstofunnar opnuðust að baki honum og
tveir samanreknir lögregluþjónar komu
inn, en hann skeytti því engu.
Um þetta leyti hætti fasteignasalinn að
stilla sig. — Þið takið mannfjandann og
og járnið hann strax, öskraði hann sveittur
af vonzku. — Þið hafið heyrt og séð, hvern-
ig fanturinn hagar sér, nú skal ég sjálfur
hringja í lögreglustjórann.
Svo var Hamall Humalsson þá loksins
settur í „Steininn", og sama dag barst sag-
an út um bæinn með leifturhraða. Svo að
þegar skáldið opnaði augun næsta dag í
kompu sinni, þá var hann í raun og sann-
leika orðinn frægur í föðurlandi sínu. —
Vitanlega datt engum í hug að taka það
alvarlega, þó að hann hefði barið einn fast-
eignasala, og jafnvel ekki, þó að hann hefði
ætlað að drepa hann, eins og farið var að
segja, þegar leið á daginn. Þesskonar smá-
munir eru nú svo algengir í samkvæmislífi
bæjarins, að enginn kippir sér upp við þá.
0 g um fjárdráttartilraunina nenntu
menn varla að tala. En það voru pening-
arnir, ríkidæmið, milljónin, sem mestur
styrinn stóð um. Hamall Humalsson sat
nefnilega fast við sinn keip og bar það
sama fyrir réttinum: Hann átti von á að
minnsta kosti einni milljón, ef ekki meira,
það kæmi manneskja með þetta frá Eng-
landi, og þá þyrfti hann að hafa til hús o.
s. frv. Réttarþjónarnir hlógu upp í opið
geðið á honum, og rannsóknardómarinn
glotti góðlátlega, en allt kom fyrir ekki.
Það sem í raun og veru var kjarni málsins,
hvarf að síðustu alveg í skugga þessara
ensku auðæfa. Verðir laga og réttar vissu
ekki sitt rjúkandi ráð og óttuðust það mest,
að verða að athlægi fyrir allt saman. Reyk-
víkingar skemmtu sér hið bezta í nokkra
daga, kaffiumsetningin í búðunum jókst
geysilega, og sögurnar um skáldið uxu í
sama hlutfalli. Að síðustu voru það orðnir
hvorki meira né minna en þrír menn, sem
hann hafði sýnt banatilræði, og lágu þeir
allir fyrir dauðanum, sinn á hverjum
spítala í bænum.
En strax og ekki var hægt að bæta leng-
ur við sögurnar, duttu þær niður af sjálfu
sér, og menn sneru sér aftur að pólitíkinni.
Lögreglan gat hinsvegar ekki losnað
svona léttilega við málið, því að það var
annað en gaman að fást við þetta skáld.
Um fjárdráttinn sannaðist ekkert sak-
næmt, og það er ekki vani á íslandi að
menn séu sektaðir fyrir að brúka kjaft, en
þó varð það úr. Hamall Humalsson fékk
tíu króna sekt fyrir ósæmilega framkomu,
og síðan átti að sleppa honum. En skáldið
var nú ekki aldeilis á þeim buxunum að
láta þetta niður falla að svo búnu, heldur
áfrýjaði hann málinu þegar í stað. Hann
var státinn og kvaðst eiga nóga peninga
til þess að halda því áfram upp í hæstarétt
eða lengra, og óneitanlega hafði hann upp
undir hundrað krónur í vasanum, þegar
hann var tekinn fastur. Það var því ekkert
við þessu að gera, því einnig skáld hafa, að
minnsta kosti í orði kveðnu, rétt til að
skjóta sér undir vernd laganna. En þegar
þetta stapp stóð sem hæzt, þá fann gamli
réttarskrifarinn á endanum góða og örugga
leið út úr ógöngunum. Hann laut að rann-
sóknardómaranum, gaf honum í nefið og
hvíslaði í eyra hans: — Það gengur ekki
að fara að hleypa þessu smáskítti lengra,
enda er maðurinn auðsjáanlega eitthvað
bilaður á sönsunum. Láta bara Helga hafa
hann um tíma, svo jafnar hann sig nokk.
Það var mikið að enginn skyldi hafa upp-
götvað þetta fyrr, svo augljóst sem það var.
BRANDAJÓL
9