Brandajól - 20.12.1939, Qupperneq 18

konuna við og koma henni í nokkurn veg-
inn samt lag aftur.
Og þetta er ekki nema ein saga af ótal
— og þar við bætist, að mér er öldungis
ókleift að lýsa þessu svo, að það komist í
hálfkvisti við svellkaldan veruleikann.
II.
Hafið þið annars nokkurntíma athugað
það, hve umferðin á götunni í heild, og þá
sér í lagi vissir einstaklingar, breyta um
svip vegna hálkunnar? Hafið þið ekki borið
það saman, hvernig maðurinn, sem þið
mætið daglega, gekk um daginn þegar hál-
ast var, og hvernig hann ber sig nú, eftir
að sandurinn kom á gangstéttirnar? Hafið
þið ekki athugað hve virðulega hann ber sig
núna, fattur og drembilegur, veifandi silf-
urbúnu montpriki, maðurinn, sem um dag-
inn tifaði á óstyrkum brauðfótum niður
glerhála Túngötuna, fálmandi með stafn-
um broddlausum fram fyrir sig og í allar
áttir, gjótandi fælnum, mannvonzkulegum
en jafnframt aumkunarlegum augnatillit-
um til annarra vegfarenda?
III.
Ég hefi verið að velta fyrir mér nokkrum
af þeim ótal möguleikum til ills eða góðs,
sem hálkan hérna á götunum kann að hafa
skapað þessa daga.
Ég hefi hugsað mér skólapilt í einhverj-
um þessara óteljandi reykvísku skóla. Hann
sækir sína tíma og les nokkurnveginn
skammlaust og er yfirleitt eins og gengur
og gerist, nema hann er þunnur í stærð-
fræði. Hann hefir gatað í hverjum stærð-
fræðitíma í allan fyrravetur og það sem af
er í vetur. Hann er farinn að hata stærð-
fræði, og hann hrekkur í kuðung, ef hann
sér stærðfræðikennarann og er nervös og
ónógur sjálfum sér, ef hann veit af þessum
kennara nálægt sér.
Nú mætir pilturinn stærðfræðikennar-
anum á Bókhlöðustígnum. Kennarinn miss-
ir fótanna um leið og þeir mætast. Piltur-
inn sér hann kútveltast spriklandi um sjálf-
an sig á regnblautu, óhreinu svellinu, súp-
andi hveljur, bölvandi fyrir munni sér,
hálkuna, sparkandi tryllingslega með fót-
unum — í stuttu máli: Hann sér þarna
liggjandi fyrir fótum sér aumkvunarvert,
hjálparvana, óvirðulegt — og fyrst og
fremst hlægilegt — hrúgald!
Þetta gæti nægt til þess að pilturinn sigr-
aðist á minnimáttarkennd sinni gagnvart
kennaranum og námsgrein hans — hver
veit nema pilturinn verði orðinn rokna-
stærðfræðingur að ári!
Og hugsið ykkur ungan Reykvíking, sem
er meira en lítið skotinn í heimasætunni,
sem býr í húsinu hinum megin við göt-
una------
Svo er það einn morgun, að hann kemur
út á tröppurnar og lítur um leið upp í
gluggann hennar, eins og venjulega —
15
BRANDAJÓL