Brandajól - 20.12.1939, Page 19

missir fótanna, rúllar niður tröppurnar
eins og illa gerður böggull — og í kvosinni
neðan við lendir hann einmitt í stórum,
stórum polli, því að það hafði rignt tals-
vert um nóttina.
Og þegar hann loks staulast á fætur,
marinn og helaumur um bakhlutann,
blautur og sneyptur, þá sér hann, að hún
stendur við gluggann sinn, fallegri en
nokkru sinni fyrr, og hlær — skellihlær að
honum-------
IV.
En áhrifamestu frásögnina um þetta
efni geymdi ég auðvitað þangað til síðast:
Ég var að koma með kærustunni af Bíó
hérna um kvöldið. Við vorum á leið í Vest-
Grænlandsfari var að segja frá:
„Hv,að átti ég til brag'Ss að taka ? Báðir ísbim-
imir komu æðandi að mér, og ég var byssulaus.
An þess að hika, greip ég fyrir kverkamar á þeim
báðum og —“
„En bvemig gátuð þér það, þér., sem emð ein-
henturf'.
„Blessaðir verið þér, viS slík tækifæri gleymast
nú þesskonar smámunir“.
★
Hún: „En hvað þetta er fallegt lag, sem þér er-
uð aS spila. Er það eitthvað nýtt?“
Hann: „Nei, það er eftir Beethoven. VissuS þér
ekki, aS hann er dáinn ?“
Hún: „Nei, ég vissi ekki einu sinni, aS hann væri
veikur!“
★
„Hvað kostar herbergiS mikiS á mánuði?“
„30 krónur“.
„Með ljósi og hita?“
„Já, dagsljósi og sólarhita“.
★
„Þér ættuð að óska mér til hamingju, herra
prófessor, ég varð amma í fyrradag!“
„ÞaS er þó ómögulegt — og komin á fætur undir
eins?“
★
urbæinn, heim til mín; fórum Túngötuna
og Garðastrætið eins og leið liggur. Við
gengum hægt eins og elskenda er siður,
hjöluðum lágt saman — og vorum sæl.
Á Ljósvallagötuhorninu við kirkjugarð-
inn missir hún fótanna, ástin mín. Þetta
gerist í einu vetfangi: Hún tapar jafnvæg-
inu — fæturnir í háa-háa-loft — og þarna
skondrar hún eins og skopparakringla nið-
ur með garðinum, niður á jafnsléttu-------
Og þá hljóp skollinn sjálfur í mig, þessi
bannsettur galsi, sem ég aldrei get stjórn-
að:
Ég rak upp rokna-hlátur. —
Hún sagði mér upp á stundinni.
Ép- hefi ekki séð hana síðan.
Yfirforstjórinn (í blaðaviðtali) : „Nei, herra
minn, lífshamingja manna veltur ekki á stöðu
þeirra í þjóðfélaginu. Til dæmis er ég á engan
hátt hamingjusamari nú heldur en þegar ég var
bara réttur og sléttur forstjóri".
★
„Hvað ertu gamall, litli minn?“
„Eg er á hættulega aldrinum“.
„ITvað áttu við með því?“
„Eg er of stór til þess að gráta, en of lítill til
að bölva“.
★
SkilnaSur.
Hann stóð þarna í dyrunum og horfði á hana.
Hún var ljósgeislinn í lífi hans, og hann fann, aS
lífið mundi vera sér einskis nýtt án hennar. Hún
var svo góð og hrein og svo elskuleg. En liann vissi,
aS hann mátti til aS fara. Hann átti að skilja við
hana; skilja við þessar rauðu varir, sem hann hafSi
kysst. Hann stundi þungan, þegar hún kom til
hans, til þess að kyssa hann enn einu sinni. Hún
lagSi hvíta armana um háls honum; varir þeirra
mættust. Loks reif hann sig lausan og stökk ör-
vinglaður út á götuna; já, hann varð að fara. I
síðasta sinni veifaSi hún vasaklútnum til hans.
Þau voru nýgift og hann var aS fara ofan á
pósthús, til að kaupa tvö tíu aura frímerki.
„Freyja“.
BRANDAJÓL
17