Brandajól - 20.12.1939, Blaðsíða 24

Gísli brosti og sló út hendinni: „Árni
ætlaði ég að segja“, sagði hann.
Árni leit upp úr skriftum sínum rólega.
„Hvað hafið þér gert af möppunni Cart-
er & Co?“
„Hún liggur þar sem þér létuð hana í
gær“, svaraði Árni.
„Ég lét hana í gær?“ sagði Gísli.
„Ég sá yður taka hana úr skápnum í
gær“, svaraði Árni, „en ég veit auðvitað
ekki, hvað þér hafið gert við hana“.
„Asni!“ sagði Gísli. „Það eruð þér, sem
eigið að halda bréfaskápnum í lagi, ekki
ég. Svo litlu verki ætti þó að vera hægt að
trúa yður fyrir að gera skammlaust“.
Pétur skrifstofustjóri leit nú framfyrir,
hurðin inn til hans hafði staðið í hálfa
gátt. „Hvað gengur á hér?“ spurði hann.
„Carter-mappan liggur hjá mér, síðan þú
færðir mér hana í gær, Gísli“.
Húsbóndinn ætlaði inn til sín aftur, en
Inú stóð Ájrni upp. Hann var ákaflega
fölur í andliti, og augun ljómuðu, góðleg,
en alvarleg og ákveðin.
„Konsúll“, sagði hann, „þér hafið heyrt,
að þessi maður hefir uppnefnt mig, og
haft mig fyrir rangri sök. Síðan ég kom
hingað hefir hann og Sigurður Eiríksson
með öllu móti reynt að gera mér lífið óþol-
andi hérna. Eftirleiðis vil ég fá að vinna
verk mitt óáreittur af þeim“.
Húsbóndinn hvessti augun á Árna.
„Þér eruð yngsti maður hér á skrifstof-
unni og ættuð ekki að setja yður upp á
háan hest“.
Eftir það gekk hann inn til Péturs og
lokaði á eftir sér hurðinni.
Gísli gekk að stól sínum og settist niður.
„Eru þetta þakkirnar, strákur“, sagði
hann, „fyrir það að ég hefi verið, mér til
sárleiðinda, að troða í yður, hvað þér ætt-
uð að gera?“
„Ef þér hafið eitthvað sagt mér til“,
sagði Árni, og var nú ómjúkur í máli, „þá
hafið þér með því aðeins unnið skyldu-
verk yðar. Nú lengi hafið þér verið að
nöldra við mig um það, sem yður hefir
ekki komið við. Við vitum það allir, að
ég vinn eins mikið og þið hinir, hver fyrir
sig. Ég vil fá að vera í friði fyrir ykkur
með verk mitt“.
„Það er naumast að piltunginn notar
munn“, sagði Gísli.
„Og ef þér dirfist að uppnefna mig hér
eftir eða tala dónalega til mín, eins og
áður“, hélt Árni áfram, „þá skuluð þér
sjálfan yður fyrir hitta. Haldið þér nú á-
fram að vinna og haldið þér yður saman“.
Að sex mánuðum liðnum fór ég að skrif-
stofunni. — Ég dvaldi fimmtán ár hjá
dönsku verzlunarfélagi í Síam og frétti
ekki neitt frá íslandi. Foreldrar mínir
voru dánir, og ég átti engin nákomin
skyldmenni og enga vini, sem ég skrifað-
ist á við. Ég hélt að ég væri enginn ætt-
jarðarvinur og fékk því engin blöð að
heiman. En eftir fjórtán ár fór mig að
langa heim, og eftir fimmtán ár fór ég
heim, fullur af löngun til þess að eyða því,
sem eftir var af æfinni, heima á íslandi og
hvergi annars staðar.
Þegar ég var kominn til Reykjavíkur,
fór ég í banka og bað um viðtal við aðal-
bankastjórann.
Ég er ekki sérlega mannglöggur, en mér
fannst ég kannast við hinn granna, fremur
ur unga mann, sem stóð upp, er ég kom
inn og tók hlýlega í hendina á mér.
„Við höfum einu sinni unnið saman á
skrifstofu“, sagði hann brosandi og leit á
mig skærum, nærri barnslega fallegum
augum. „Þekkið þér mig ekki?“
„Það er þó víst ekki“ — byrjaði ég.
„Jú, jú“, sagði hann. „Það er Mister
Hrafnakrókur“.
22
BRANDAJÓL