Morgunblaðið - 05.10.2010, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2010
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ Kristbjörg OddnýIngunn Sigvalda-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 8. apríl
1927. Hún lést á öldr-
unardeild Landspít-
alans í Fossvogi 25.
september síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
munda Margrét
Sveinbjörnsdóttir,
húsmóðir, f. 27. okt.
1899, d. 27. ágúst
1981, frá Dísukoti í
Þykkvabæ, og Sigvaldi Ólafur
Guðmundsson, húsasmíðameistari
í Reykjavík, f. 17. mars 1892, d. 29.
des. 1978, frá Ásbúð í Hafnarfirði.
Systkini Kristbjargar: Birna Anna
f. 1925, d. 1999; Hrefna Iðunn, f.
1930; Ólafur Ármann, f. 1931, d.
1993; Ragnar Konráð Sigurður, f.
1937, d. 1937; Guðbjörg Sigrún, f.
Austurbæjarskólann og lauk burt-
fararprófi frá Kvennaskólanum í
Reykjavík árið 1945. Í framhaldi
af Kvennaskólanum stundaði hún
nám við Húsmæðraskólann í
Reykjavík í hálft ár.
Á námsárunum starfaði Krist-
björg á sumrin við afgreiðslustörf
í Þorsteinsbúð við Snorrabraut. Að
loknu námi við Húsmæðraskólann
var hún skrifstofustúlka hjá fyrir-
tækinu Garðari Gíslasyni í fjögur
ár. Eftir að hafa verið húsmóðir í
32 ár fór Kristbjörg aftur út á
vinnumarkaðinn og starfaði um
skeið við umönnun barna í Tjarn-
arborg og Hagakoti en síðustu
starfsárin á skrifstofu Lífeyr-
issjóðs starfsmanna Reykjavík-
urborgar.
Kristbjörg tók virkan þátt í
starfsemi kvenfélagsins Hrannar.
Hún gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum um árabil. Hrönn er
félag eiginkvenna stýrimanna og
skipstjóra á far- og varðskipum.
Megintilgangur félagsins er að sjó-
mannskonur styrki hver aðra í
langri fjarveru eiginmanna sinna.
Útför Kristbjargar verður gerð
frá Neskirkju í dag, 5. október
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
1938 og Aðalheiður,
f. 1943.
Kristbjörg giftist
28. maí 1949 Ásgeiri
Sigurðssyni, skip-
stjóra, f. 29. nóv-
ember 1923, d. 10.
september 2007.
Börn þeirra: Sig-
valdi, skógfræðingur,
f. 10. mars 1950;
Halldór, kennari, f.
16. apríl 1951; Mar-
grét, kennari, f. 15.
september 1954 og
Sigurður Gunnar,
garðyrkjufræðingur, f. 20. maí
1960. Dætur Sigurðar Gunnars og
Elínar Margrétar Hárlaugsdóttur
eru Ingunn Rut, f. 15. júlí 1995 og
Rakel Rut, f. 22. mars 1997.
Kristbjörg fluttist tveggja ára
gömul til Reykjavíkur og ólst að
mestu upp í Eskihlíð D og á
Snorrabraut 69. Hún gekk í
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Með virðingu kveðjum við Ingu
ömmu okkar sem alltaf var svo hlý og
góð. Hún var alla tíð kletturinn á
heimilinu sem allir gátu treyst á. Vön
að stjórna og stýra öllum málum með
hógværð og réttlæti að leiðarljósi.
Það var ekki alltaf auðvelt að standa
ein í brúnni með fjögur börn og sjá
um allt þegar afi sigldi milli heims-
álfa svo vikum skipti. Amma var
sterk og ráðagóð og lét ekki hagga
sér þótt mikið gengi á stundum, tók
flestu með æðruleysi og auðmýkt.
Hún var mjög glöð þegar við fædd-
umst og naut sín í ömmuhlutverkinu
og hafði alltaf tíma til að spjalla og
gera ýmislegt skemmtilegt með okk-
ur. Húmorinn var alltaf til staðar, al-
veg fram á síðasta dag, þrátt fyrir
veikindin á síðustu misserum. Hún
var mikill grínisti og ekki mikið fyrir
að vorkenna sér. Núna er amma búin
að fá hvíld frá veikindum sínum og
komin til afa.
Við viljum þakka Margréti frænku
og Halldóri frænda fyrir að hafa
hugsað svona vel um ömmu í veik-
indum hennar síðastliðin tvö ár. Guð
blessi minningu Ingu ömmu okkar.
Ingunn Rut og Rakel Rut
Sigurðardætur.
Fallin er frænka mín, sem var mér
einkar kær. Við fæddumst sama ár
og áttum samleið og ríkuleg sam-
skipti alla okkar tíð meðan báðum
entist aldur. Feður okkar reistu
saman hátimbrað hús yfir fjölskyld-
ur sínar utan þéttbýlis Reykjavíkur,
þegar við Inga vorum enn börn að
aldri. Húsið stóð nánast þar sem nú
standa skrifstofur sýslumannsins í
Reykjavík við Skógarhlíð. Þarna
sameinuðust tvær fjölskyldur, sem
áttu síðan eftir að lifa saman í sátt og
samlyndi um áratuga skeið.
Þarna gafst okkur börnunum í
húsinu mikið lífsrými til útileikja. Við
rákum okkar eigin leikskóla, sem
engin var girðing umhverfis eða
slagbrandar í hliðum svo sem nú
tíðkast. Heimur okkar var svo víður
sem vildum að því tilskildu að koma
inn að kvöldi og hlýða á bænir ömmu
okkar.
Mikil snjóalög voru oft á þessum
árum, sem óspart voru notuð til
skíða- og sleðaferða. Sumrin voru
notuð til útileikja og ævintýraferða
einkum upp í Öskjuhlíð, oft með nesti
og mjólk á flösku. Þarna leið bernska
okkar og æska „sem indælt vor“.
Síðar færðu fjölskyldurnar sig um
set. Sigvaldi sem varð umsvifamaður
í húsbyggingum reisti hús yfir sína
stóru fjölskyldu í Norðurmýri og mín
fjölskylda settist að í næsta ná-
grenni. Dagleg samskipti héldust því
milli heimilanna.
Inga ólst upp með fjórum systrum
og bróður og ríkti náin vinátta milli
þeirra. Þrjú þeirra eru nú fallin frá.
Inga lauk prófi frá Kvennaskólan-
um í Reykjavík 1945. Hún var þá orð-
in glæsileg stúlka og vel menntuð.
Henni bauðst gott starf hjá heild-
verslun Garðars Gíslasonar og starf-
aði hún þar fram að því að hún giftist
og stofnaði heimili.
Árið 1949 giftist hún Ásgeiri Sig-
urðssyni, sem þá hafði lokið prófi við
Stýrimannaskólann í Reykjavík. Ás-
geir hafði stundað sjómennsku frá 14
ára aldri. Hann kleif metorðastigann
hjá Eimskipafélagi Íslands hratt og
var skipstjóri á skipum þess í ára-
tugi. Hann reyndist mjög farsæll í
störfum og skilaði ætíð fleyjum þeim
sem hann stjórnaði heilum í höfn.
Hjónaband Ingu og Ásgeirs var
einkar farsælt. Börn þeirra eru fjög-
ur. Það kom í hlut Ingu eins og ann-
arra eiginkvenna farmanna að ann-
ast föðurhlutverkið að hluta með
móðurhlutverkinu og leysti hún það
með sóma eins og öll sín verk. Tvö
barna þeirra hafa lengi búið undir
sama þaki og foreldrarnir og voru
foreldrum sínum ómetanlegur styrk-
ur þegar aldur og hnignandi heilsa
sótti á.
Inga náði að hlúa að bónda sínum
allt að því að þrek hans þraut og hún
naut hjálpar barna sinna á eigin
heimili allt að seinustu lífdögum.
Ríkjandi eiginleiki í fari Ingu var
hógværð og háttvísi. Góðvild var
henni í blóð borin og hún var einkar
fús að ljá þeim lið sem hjálpar þurftu.
Hún var mikil ræktunarkona og undi
löngum stundum í garði sínum, þar
sem allt blómstraði í kringum hana.
Á vegamótum þegar ég kveð mína
mikilhæfu frænku er hugur minn
fullur af þakklæti fyrir að hafa átt
samleið með henni á langri vegferð.
Hún hefur nú hafist til bláhimins
og heiðríkju hjartkærra minninga
minna og situr þar í öndvegi.
Sveinbjörn Dagfinnsson.
Góðvild og óviðjafnanlega hlý
nærvera er það fyrsta sem kemur
upp í hugann þegar við minnumst
ömmusystur okkar, Ingu Sigvalda-
dóttur. Hún hafði einstakt lag á því
að sýna þeim sem á vegi hennar urðu
áhuga og ástúð.
Inga var næstelst sex systkina
sem alla tíð voru mjög náinn og sam-
heldinn hópur. Elst var Birna Anna,
amma okkar, og þegar hún varð
bráðkvödd var Inga alveg sérstak-
lega góð við okkur systur og það var
líklega þá sem við uppgötvuðum
hvað hún var lík ömmu okkar Birnu
um margt.
Inga var einstaklega natin og góð
móðir og var svo stolt af börnunum
sínum fjórum sem nú syrgja yndis-
lega móður. Hún hélt heimili sem
auðvelt var að dást að fyrir fegurð og
myndarskap. Í jólaboðum sem þar
voru haldin fyrir stórfjölskylduna
var fátt skemmtilegra fyrir okkur
litlar en að laumast inn í eldhús og
fylgjast með systrunum í aksjón með
Ingu í fararbroddi. Atgangurinn var
svakalegur, rjómi þeyttur, hangikjöt
skorið og hrært í kökur, allt án upp-
skrifta og hvað þá mæliskeiða.
Frammi beið full stofa af ættingjum
og svo báru systurnar fram krásirn-
ar, hverja á fætur annarri.
Í seinni tíð, þegar ný kynslóð hafði
tekið við veisluhöldunum, var nota-
legt að setjast í sófann hjá Ingu í
þessum stóru boðum og láta hana
klappa sér á handarbakið eða kinn-
ina. Svo sagði hún manni kannski
sögur af þeim systkinum frá því í
gamla daga þannig að maður sá
Reykjavík um miðbik síðustu aldar
alveg ljóslifandi fyrir sér.
Við vottum Valla, Halldóri, Mar-
gréti, Sigga, Ingunni, Rakel, Hrefnu,
Sigrúnu og Addý okkar dýpstu sam-
úð. Guð blessi minningu Ingu Sig-
valdadóttur.
Birna Anna og Lára
Björg Björnsdætur.
Í dag kveðjum við yndislega konu.
Inga og Geiri frændi eiga stóran stað
í hjörtum okkar systkinanna. Ein
elsta minning okkar Bergþórs úr
barnæsku er sú þegar mamma lá á
spítala og við fengum að fara heim
með Ingu og Geira. Þvílík gleði það
var. Við kynntumst því aldrei að eiga
afa, en upp frá þessum degi úti á Sel-
tjarnarnesi áttum við Bergþór okkar
Geira afa og Ingu hans.
Því miður var ekki stöðugur sam-
gangur á milli okkar en þegar leiðir
lágu saman við hin ýmsu fjölskyldu-
tilefni var kærleikurinn ávallt mikill.
Það er því með djúpum söknuði sem
við kveðjum Ingu en minning um
yndislega konu lifir í hjörtum okkar
um ókomna tíð.
Elsku Sigvaldi, Halldór, Margrét,
Sigurður, Ingunn Rut og Rakel Rut,
við systkinin vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku Inga.
Andrés, Íris og Bergþór.
Inga móðursystir mín er látin. Ég
fékk þessi sorglegu tíðindi laugar-
daginn sem hún dó og þó að þetta
hafi ekki verið óvæntar fréttir er allt-
af erfitt að kveðja. Mínar fyrstu
minningar af Ingu eru þegar ég flutti
heim til Íslands frá Bandaríkjunum,
fimm ára gamall. Inga og móðir mín
voru mjög nánar systur og áttu einn-
ig börn á svipuðu reki þannig að fjöl-
skyldutengslin urðu snemma mjög
sterk. Ég gleymi aldrei hvað mér
fannst gaman að koma á Nesveginn
heim til Ingu og fjölskyldu og fá að
leika við frændsystkini mín sem voru
mér sem systkini og eru enn. Á
sumrin vorum við í endalausum
bolta- og byssuleikjum fram yfir
miðnætti og á veturna voru byggð
snjóhús og farið í snjókast. Stórfjöl-
skyldan kom líka mikið saman um
hátíðir og ógleymanleg voru gaml-
árskvöldin á Nesveginum. Ásgeir
maður Ingu var skipstjóri hjá Eim-
skip og gat því komið heim með
skrautlega flugelda, sólir og bombur
sem voru ekki auðfáanlegar á Íslandi
á þessum tíma. Ljósadýrðin og
sprengingarnar voru svo miklar að
allt hverfið nötraði og sá maður að
nágrannarnir voru flestir komnir út
til að fylgjast með látunum og allir
skemmtu sér konunglega. Enn
sterkari urðu bönd mín við Ingu þeg-
ar fjölskylda mín flutti aftur til
Bandaríkjanna. Eftir að hafa verið
þar í eitt ár kunni ég ekki nógu vel
við mig og einnig saknaði ég Íslands
mikið. Eftir miklar vangaveltur fóru
málin þannig að Inga og Ásgeir buðu
mér að búa hjá sér svo ég gæti verið
heima og haldið áfram skólagöngu á
Íslandi. Inga hafði alltaf verið mér
mjög náin en þarna reyndist hún mér
eins og besta móðir. Inga taldi það
ekki eftir sér að taka mig inn á heim-
ilið þó að hún væri sjálf með fjögur
börn og eiginmann sem var skip-
stjóri og því sjaldan heima við. Líkt
sem fyrr þá voru þetta einnig
ógleymanleg ár. Inga var frábær
kokkur í alla staði og gat galdrað
fram veislumat eins og hendi væri
veifað. Samt er mér minnisstæðastur
gamli góði Ruddinn, sem var hvunn-
dagskaka sem Inga bakaði fyrir okk-
ur krakkana. Kökugreyinu var gefið
þetta nafn því Ingu þótti uppskriftin
frekar einföld og ómerkileg. Þegar
konan mín bað um uppskriftina
löngu seinna, sprakk Inga af hlátri
og neitaði að gefa uppskrift af svona
ómerkilegri köku. Fátt fannst mér
samt betra en að sitja í eldhúsinu hjá
Ingu, drekka ískalda mjólk og gæða
mér á nýbökuðum Rudda. Ég og fjöl-
skylda mín höfum nú verið búsett í
Bandaríkjunum í mörg ár. Á ferðum
okkar heim hefur alltaf verið jafn-
yndislegt að koma í heimsókn til
Ingu, fá sér kaffi og með því, ræða
málin og rifja upp gömlu árin. Ég á
því miður ekki heimangengt en vil
því nota þetta tækifæri til að kveðja
elsku Ingu og þakka henni fyrir allt
sem hún gerði fyrir mig. Því mun ég
aldrei gleyma. – Við hjónin sendum
börnum Ingu, Valla, Halldóri, Mar-
gréti og Sigga og barnabörnum, okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Karl Ragnarsson.
Kristbjörg Oddný
Ingunn Sigvaldadóttir
Ljósið flæðir enn um
ásýnd þína;
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
(Jóhannes úr Kötlum)
Hann elsku Sævar er fallinn frá og
kveðjustundin er erfið. Enn stendur
fjölskyldan frammi fyrir því að kveðja
ástvin sem sami sjúkdómurinn tók
sér bólfestu í og hefur nú hrifsað þau
Lóu og Sævar frá okkur með svo
stuttu millibili.
Ég kynntist Sævari fyrir rúmum
40 árum þegar ástir tókust með hon-
um og Ólu frænku minni. Ég var svo
lánsöm að fá að dvelja hjá þeim í
Garðinum á unglingsárum mínum við
leik og störf. Sá tími var yndislegur,
ég kynntist vel stórfjölskyldunni á
Húsatóftum og hefur það síðan yljað
mér í upprifjun minninganna.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu Óla
og Sævar í kjallaranum á Húsatóft-
um. Íbúðin var ekki stór, aðeins eitt
svefnherbergi og eldhús. Í þessari
litlu íbúð var hjartalagið stórt, þar
ríkti mikill kærleikur og ástin
blómstraði. Fljótlega var hafist handa
við að stækka heimilið og húsið á
Skólabrautinni reis fyrr en varði. Ást-
in bar ávöxt og börnin fæddust eitt af
öðru og eru fimm. Síðan bættust við
tengdabörn og barnabörnin eru nú
tíu.
Sævar var hamhleypa til vinnu.
Margir í fjölskyldunni nutu krafta
hans og hann var sérstaklega bóngóð-
ur maður. Honum þótti vænt um alla
ættingja sína og fór ekki dult með það
enda eru mörg börnin sem hafa skrið-
ið upp í fangið á Sævari og hjúfrað sig
þar. Öll börn voru hans börn. Það var
gaman að vera með Ólu og Sævari,
það var gert að gamni sínu, hann söng
fyrir mann en stundum stríddi hann
og það gat verið viðkvæmt fyrir ung-
linginn.
Haustið 2007 kom svo reiðarslagið,
Sævar, þessi sterki og þrekmikli mað-
ur, greindist með krabbamein. Eins
og alltaf hjá þessum elskulegu hjón-
um þá var þetta sameiginlegt verk-
efni sem þeim hafði verið úthlutað.
Samhent tókust þau á við lyfjameð-
ferðir og mikla aðgerð. Þau voru
bjartsýn og létu aldrei neinn bilbug á
sér finna.
Í fjarlægð hef ég dáðst að hve fal-
lega og vel þau tóku á þessum málum.
Í vor fór sjúkdómurinn að herja frek-
ar á. Sumarið var erfitt og Sævar
Jens Sævar
Guðbergsson
✝ Jens Sævar Guð-bergsson fæddist í
Hvammi (nú Gerða-
vegur 5) í Garði 9.
desember 1948. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
24. september 2010.
Útför Jens Sævars
fór fram frá Útskála-
kirkju 1. október
2010.
mikið veikur. Að
morgni 24. september
kom svo hringingin
sem ég var búin að
kvíða, Sævar var dá-
inn.
Elsku Óla mín, þú
mátt vera svo stolt af
samvistum þínum og
Sævars í gegnum lífið.
Þið voruð einstök hjón
og samband ykkar allt-
af jafn kærleiksríkt.
Elsku Sveinn, Jens,
Sveina, Særún, Hallur,
tengdabörn og barna-
börn, það er lítið hægt að segja en við
reynum að hugga okkur við að sigr-
arnir voru margir þó svo að orrustan
tapaðist. Þið eigið minningar um ynd-
islegan mann sem barðist og ætlaði að
sigra vágestinn, hann var hetja. Vinir
í varpa hafa tekið á móti honum í nýj-
um heimkynnum.
Elsku Sævar, þú sagðir við mig í
sumar: „Þóra, við sjáum til hvernig
þetta fer.“ Ég fékk harðan hnút í
magann en nú vitum við endalokin og
ég er sorgmædd og sakna þín mikið.
Enn ein skær og falleg stjarna hefur
bæst við á himnum. Ég flyt þér af
hljóðu hjarta hinstu kveðju og þakk-
argjörð.
Sofðu vært kæri vinur, ég man þig
alltaf.
Gunnþóra (Þóra Fríða).
Ég þekkti Sævar aðeins um
skamma hríð, en þau kynni voru afar
kær og mér mjög dýrmæt. Hann var
einstakur maður, góður í gegn með
afskaplega notalega nærveru. Við
kynntumst í gegnum okkar góða sam-
eiginlega vin, Ásmund Friðriksson, í
stjórnmálavafstri fyrir rúmu ári.
Sævar hafði mikinn áhuga á stjórn-
málum og fóru skoðanir okkar vel
saman. Hann var tryggur stuðnings-
maður, lét mig vita af því að hann
fylgdist náið með því sem var að ger-
ast á Alþingi og gantaðist með það að
hann missti aldrei af ræðu „sinnar“ á
þinginu. Mér er heiður að því að hann
hafi álitið mig „sína“. Ég á eftir að
sakna hans og hugsa til hans þegar ég
stíg næst í pontu, sannfærð um að
hann er að hlusta.
Við Guðjón sendum Ólu, börnum
þeirra Sævars og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Ragnheiður Elín Árnadóttir.