Morgunblaðið - 12.11.2010, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2010
✝ Borghildur Jak-obsdóttir fæddist
að Hömrum, Reyk-
holtsdal í Borgarfirði
20. maí 1945 og ólst
þar upp. Hún lést á
Landsspítala við
Hringbraut 3. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jakob
Sigurðsson frá
Hömrum í Reykholts-
dal, f. 28. maí 1905,
d. 20. júní 1970, og
eiginkona hans Aðal-
björg Valentínusdóttir frá Hellis-
sandi á Snæfellsnesi, f. 8. febrúar
1918, d. 4. mars 2005. Systkini
Borghildar eru: 1) Ásta, f. 9. apríl
1934, d. 13. desember 2008. Gift
Þorsteini Péturssyni, þau bjuggu í
Reykholtsdal. 2) Magnús, f. 9.
ágúst 1939. Giftur Valgerði Rósu
1963, sonur hans og Sigrúnar Sig-
urðardóttur er Kristófer Karl,
fæddur 21. ágúst 2000. Sonur
Borghildar og Ingimundar Jóns-
sonar er Ólafur Svanur Ingimund-
arson, f. 3. ágúst 1965, eiginkona
hans er Emma Gísladóttir, synir
þeirra eru a) Gísli Ólafur, f. 20.
febrúar 1987, b) Jón Aðalgeir, f. 4.
ágúst 1988. Unnusta hans er Mar-
ín Hrund Jónsdóttir. Dóttir Borg-
hildar og Kristjáns Hólm Hauks-
sonar er Sunna Hólm
Kristjánsdóttir, f. 7. ágúst 1982,
sambýlismaður hennar er Brynjar
Bjarkason. Borghildur lærði til
sjúkraliða og vann við það lengst
af, fyrst á sjúkrahúsinu á Akranesi
og síðar á Borgarspítalanum í
Fossvogi.
Útför Borghildar fer fram frá
Reykholtskirkju í dag, 12. nóv-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Sigurðardóttur, þau
eru búsett í Kópa-
vogi. 3) Guðrún, f. 9.
nóvember 1940. Gift
Sigurði Hallgríms-
syni, þau eru búsett
á Akranesi. 4) Svan-
hildur f. 4. maí 1942,
d. 7. júlí 2001. Gift
Ólafi Ágúst Jónssyni,
þau voru búsett í
Njarðvík. 5) Berta, f.
22. ágúst 1943, d. 25.
nóvember 1999. Mað-
ur hennar er Ólafur
Tryggvason, þau
voru búsett í Garði. 5) Katrín, f. 8.
apríl 1958. Gift Guðmundi Frey
Gunnlaugssyni, þau eru búsett í
Kópavogi.
Árið 1979 giftist Borghildur
Kristjáni Hólm Haukssyni, þau
slitu samvistum. Sonur Borghildar
er Róbert Hamar, f. 28. október
Í dag kveðjum við Hamrasystkinin
enn eina systur okkar, þá fjórðu á
rúmum áratug, allar langt fyrir aldur
fram.
Bogga sem við kveðjum nú frá
Reykholtskirkju í okkar uppruna- og
uppeldissveit ólst upp í stórum systk-
inahóp, var lengi vel yngst í hópnum
eða allt þar til enn ein systir bætist við
þrettán árum síðar.
Bogga naut þess að vissu leyti og
fylgdi eldri systkinum í leik og seinna
í almennum félagsskap í sveitinni,
hún var alla tíð mikil félagsvera og
naut sín vel í fjölmenni og kom sér all-
staðar vel bæði í leik og starfi. Hún
vann lengst af sem sjúkraliði, fyrst á
Akranesi og síðar í Reykjavík, sýndi
þar bæði umhyggju og alúð í starfi
sínu og var vinsæl meðal starfsfélaga
sinna. Það voru því mikil viðbrigði
þegar hún varð að láta af störfum
langt fyrir aldur fram af heilsufars-
ástæðum.
Þau ár síðan Bogga hvarf af vinnu-
markaði ræktaði hún enn meir tengsl
við vini og ættingja og nutum við
systkinin góðs af nærveru hennar þar
sem hún bar ætíð með sér gleði og
hressileika, nú síðast á ættarmóti sl.
sumar, sem við erum þakklát fyrir.
Síðustu vikur voru Boggu erfiðar
þar sem heilsu hennar hrakaði ört þar
til yfir lauk.
Eftir stöndum við þrjú systkinin
með tregar en ljúfar minningar, sem
við geymum með okkur. Mestur er þó
söknuðurinn og eftirsjáin hjá börnum
hennar, sem studdu hana ávallt vel og
sýndu henni umhyggju fyrr og síðar,
hjá þeim og fjölskyldum þeirra er
hugur okkar þessa döpru daga og
sendum við þeim innilegar samúðar-
kveðjur.
Meðal systkinanna lifir minningin
um góða og elskulega systur ætíð í
huga okkar.
Far þú í friði.
F.h. systkinanna frá Hömrum,
Magnús.
Ég kveð mína kæru systur, hana
Boggu, eins og hún ávallt var kölluð.
Það voru ófáar ferðirnar sem við fór-
um saman til að leita læknishjálpar
við hennar meini sem allt of lengi
hafði þjakað hana. Þessar ferðir okk-
ar gerðu okkur enn nánari. Bogga var
mjög lífsglöð og glaðlynd manneskja
sem hafði gaman af að vera innan um
fólk. Hún var mjög vel liðin af sam-
starfsfólki og ekki síður sjúklingum
sem hún annaðist, það fékk ég ekki
svo sjaldan að heyra þar sem ég vann
á sama vinnustað seinna meir.
Hún var mjög barngóð og bar
mikla umhyggju fyrir systkinabörn-
um sínum og börnum þeirra.
Vinum sínum var hún traust og
alltaf var hún boðin og búin til að
hjálpa eða keyra okkur öll sem á
þurftum að halda. Þó lítil og nett væri
vexti, var hún samt stór og sterk
kona, sem ekki gerði miklar kröfur til
annarra. Þó líf hennar hafi ekki alltaf
verið átakalaust barmaði hún sér
aldrei. Gjafmild var hún með ein-
dæmum og þar af leiðandi elskaði hún
að fara í búðir. Að spila kínverska
skák var ein uppáhaldsskemmtun
hennar, því fleiri sem tóku þátt í því
þeim mun skemmtilegra fannst
henni. Hún las einnig mikið af bókum
og lá þá Simbi hjá henni og kúrði.
Simbi var kisan hennar sem var henni
mikils virði og góður félagi. Ein góð
vinkona mín heimsótti Boggu á
sjúkrahúsið og lýsti sinni upplifun af
henni svona:
„Hún sýndi mikið æðruleysi á sinn
fallega máta þegar hún sagði við mig
að hún vissi að hverju stefndi og hún
sætti sig við það sem hún fengi ekki
breytt.“
Bogga hafði meiri áhyggur af börn-
um sínum og litlu systur en sjálfri sér
og því vil ég láta þessi orð fylgja með.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyft-
ist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Með þessum orðum kveð ég Boggu
og veit að þannig hefði hún viljað
kveðja okkur.
Elsku Robbi, Óli Svanur, Sunna og
fjölskyldur ykkar, ykkur votta ég
mína dýpstu samúð.
Með kærri kveðju og þökk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur og þá hlýju
sem við fengum að njóta.
Þín systir,
Katrín og fjölskylda.
Elsku Bogga, ég var ekki há í loft-
inu þegar ég kom úr pössun hjá þér
og sagðist bara hafa fengið súrmjólk
og sósu að borða (sem var sennilega
það eina sem mér þóknaðist að
borða). Alltaf var gott að koma til þín
og hvað sem maður bað þig um var
auðfengið, hvort sem það var að grípa
í spil eða fá pössun fyrir Bertu mína,
sem þú gekkst í ömmustað eftir að
mamma dó. Við Berta vorum oft
boðnar í mat til þín og þá fannst Bertu
tilvalið að fá að fara í bað hjá frænku
meðan við tókum í spil og ekki fannst
henni verra að fá ís eða smá snakk í
eftirrétt. Þessar yndislegu minningar
um notalega samveru fylgja okkur
þegar við nú kveðjum þig, kæra
frænka.
Við mæðgur sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til barna,
barnabarna og systkina hennar
Boggu okkar.
Sigríður og Berta.
Elskuleg vinkona mín, Borghildur,
eða Bogga eins og hún var alltaf köll-
uð, er fallin frá. Eftir situr söknuður
og tómleiki enda erum við búnar að
vera vinkonur í mörg ár. Við útskrif-
uðumst saman sem sjúkraliðar í sept-
ember 1971 eða fyrir nær fjörutíu ár-
um. Þær eru margar yndislegar
samverustundirnar sem við áttum
saman í vinnunni, heima og á ferða-
lögum okkar, bæði í sumarbústöðum
og erlendis.
Alltaf var gaman að vera í kringum
Boggu, hún hafði góða nærveru og
var alltaf að gefa frá sér, var með
smitandi hlátur og létta lund. Þegar
læknarnir sögðu henni hvernig útlitið
væri með hana undir lokin þá töluðum
við um það að hún myndi sigrast á
þessu, en ef ekki þá myndum við hitt-
ast seinna og vera saman í eilífðinni.
Bogga var hetja og ég dáðist að dugn-
aðinum í henni og jákvæðninni. Við
töluðum saman nánast á hverjum
degi og tjáðum okkur um allt milli
himins og jarðar, hún trúði mér fyrir
sínum leyndarmálum og ég á móti.
Mikið á ég eftir að sakna þess að geta
ekki hringt í Boggu mína og heyra
röddina hennar. Ég trúi því að henni
líði betur núna og er það huggun okk-
ar sem söknum hennar.
Ég veit að börnin hennar og ástvin-
ir finna mikið til og svíður sárt að
missa þessa yndislegu konu frá sér.
Ég bið góðan Guð að styrkja ykkur og
hugga í sorginni og gefa það að það
stóra skarð sem hún skilur eftir sig
verði fyllt af fallegum og góðum
minningum sem ylja ykkur á komandi
tímum.
Elsku Bogga mín, hafðu þökk fyrir
allt sem þú hefur verið mér. Minning
þín er ljós í lífi okkar.
Ó, þegar sorg og heljarhúmið svarta
oss hylur sól og myrkvar lífsins braut.
Hve gott er þá í gegnum Jesú hjarta,
að geta skoðað sérhvert böl og þraut.
Því hann er enn og ætíð sami verður,
Hann öllum, þunga hlöðnum, býður
frið.
Og fyrir blóð hans er að engu gerður,
sá óvinur, sem dauða nefnum við.
Því biðjum við að huggun hans og ylur,
í hjörtum okkar kveikir ljós og frið.
Hann tárin ykkar telur, sér og skilur.
Hann trega nístum hjörtum veitir grið.
(Ljóðabók Ingibjargar Sumarliðad.)
Þín vinkona,
Elsa Jóhanna Gísladóttir.
Elsku Bogga mín, mig langar til að
kveðja þig með örfáum orðum og
þakka þér fyrir allt sem þú varst mér.
Þú varst alltaf boðin og búin að að-
stoða mig og mína og ekki þurfti að
biðja þig tvisvar um að taka í eins og
eitt spil sem urðu alltaf miklu fleiri en
eitt. Í vor þegar ég minntist á að ég
hefði ekki fengið saltað hrossakjöt frá
því að amma dó raukstu út í búð og
keyptir kjöt og bauðst mér í mat,
þetta var þér svo líkt. Þú lést þig líka
ekki vanta í ættarútileguna í sumar
þó svo líkaminn og heilsan byðu ekki
upp á það og fyrir það er ég mjög
þakklát því næsta útilega verður ekki
eins án þín.
En ég veit að nú líður þér vel og ert
í góðum félagsskap og ég geymi
einkabrandarann okkar um teskeið-
ina þar til við hittumst aftur.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyft-
ist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Megi Guð blessa þig og varðveita
og gefa öllum þeim sem syrgja þig og
sakna styrk. Þín frænka,
Helga Hrönn.
Borghildur Jakobsdóttir
Æskuvinur minn
fæddist fyrir rétt
tæpum 50 árum, hann
var náinn samferðafélagi í liðlega 20
ár og vinur fyrir lífstíð og sam-
verustundirnar hefðu svo sannar-
lega átt að verða fleiri.
Minningar úr mýrinni.
Tveir strákar á leið í sund, annar
brúnn á brá með dökkt hrokkið hár
og stór og falleg augu, báðir svolítið
búttaðir, annar á rauðu Velamos
hinn á bláu Eska. Eitt eða tvö prjón
tekið á leiðinni eftir holóttum göt-
unum, Kringlumýri, Löngumýri,
niður Hamastíginn yfir túnið og
hjólunum lagt hjá Bjössa í Helga-
magra, góður dagur í sundinu.
Sumardagur í sólskýlinu á bak við
hús, félagarnir á veiðum, öskrandi
skipanir til áhafnar hægri, vinstri,
standandi ölduna einhvers staðar í
námunda við Vestmannaeyjar, ætt-
ingjar Gísla ekki langt undan, vafa-
laust að moka honum upp líka.
Erfiður dagur á sjónum að baki,
komnir heim, annar með ljósku hinn
með brúnku, völdu fyrirmyndirnar
úr „Quelle“-lista. Létu sig dreyma
um hvernig væri að eiga kærustu,
æfðu sig í faðmlögum og kossum
með svæfla og kodda, meiriháttar.
Hnífaparís úti í garði, undirrit-
aður komin í splitt, Gísli að klára
málið, otterinn reiddur og látið
vaða, átti eflaust að stingast 10 cm
frá hægri fæti en stendur í ristinni,
hleyp æðandi heim til mömmu, tal-
aði ekki við Gísla í nokkra daga eða
klukkutíma á eftir, örið enn á sínum
stað, magnað.
Haukur Berg fær sér orange lit-
aðan Skoda, sennilega besti bíllinn í
bænum, stálumst til að prufa,
keyrðum Kringlumýrina og Engi-
mýrin tekin líka, bílnum skilað í
góðu lagi, ekkert fattaðist, sjúkk.
Farin að vaxa grön, hinir og þess-
ir búnir að prufa að detta í það,
kannski kominn tími til að prufa
líka. Farið í flöskur pabbanna, Ball-
antine hjá undirrituðum, vodki hjá
Gísla, náðum að safna í næstum
pela. Stundin runnin upp, Halldór í
Sjallanum og Begga ekki heima,
einir í húsinu, útkoman hrikaleg,
frekari áform um „themað“ sett á
„hold“ í nokkra mánuði.
Fallegur haustdagur og félagarn-
ir að andaveiðum við ósa Fnjóskár,
fullir af æskuþrótti. Rökkrið hellist
yfir, rjómalogn, áin vatnslítil og
náttúran allt í kring. Kominn tími til
að hætta, labbað í átt að bílnum,
andakvak, flokkurinn flýgur yfir,
byssunni lokað, skotin ríða af, fugl
fellur í ána.
Öslað út í á, fuglinn handsam-
aður, reyndist vera ugla, hún jörðuð
í flýti. Sagan sögð nokkrum sinnum
en löngu síðar, manstu eftir ugl-
unni?
Minningarnar eru margar en sú
sem eftir situr um Gísla er ljúf, þar
fór drengur góður, hreinlyndur,
ljúfur og hjálplegur, hann var góður
ferðafélagi á stuttri vegferð í lífinu,
takk fyrir það. Megi góður Guð gefa
þér, Karen, Önnu, Unni og fjöl-
skyldunni styrk á þessum tíma.
Hjörtur Fjeldsted.
Nú eru þær hljóðnaðar, þungar
og ærandi drunurnar í rauða Vict-
ory-hjólinu fyrir utan sem gerðu
mörgum ókunnugum hverft við og
skutu jafnvel skelk í bringu en létu
okkur aftur á móti hlýna svolítið um
hjartaræturnar í hvert sinn því þær
boðuðu að bráðum kæmi Gísli upp
með hjálminn undir leðurklæddri
hendinni, flettandi af sér skálmun-
um á leiðinni inn ganginn, ekkert
nema gegnheil gæðin í svipnum.
Þessi yfirgengilegi hávaði í hjólinu
Gísli Hauksson
✝ Gísli Hauksson,prentsmiður og
grafískur hönnuður,
fæddist að Svalbarðs-
eyri við Eyjafjörð 15.
desember 1960. Hann
lést 29. október 2010.
Útför Gísla fór
fram frá Breiðholts-
kirkju í 8. nóvember
2010.
var eins ólíkur honum
sjálfum sem mest má
vera. Ljúfari og hæg-
látari maður er vand-
fundinn. Hann Gísli
var sannkallaður öð-
lingur og allra besti
vinnufélagi sem hægt
er að hugsa sér. Hann
var blátt áfram og
þægilegur, mikil
manneskja og sterkur
karakter sem bjó til
gott andrúmsloft í
kringum sig. Hann
var fagmaður fram í
fingurgóma og ótrúlega fljótur að
vinna þótt hann hefði stundum á
orði að alltaf ætti að fresta því til
morguns sem maður neyddist ekki
til að gera í dag. Gísli var leiftrandi
húmoristi, síbrosandi og hláturmild-
ur og skemmtilegu frasarnir hans,
sem margir eru löngu orðnir að
föstum orðtökum og málsháttum á
stofunni, lífguðu upp á vinnudaginn
en eru einhvern veginn svo fátæk-
legir nema röddin hans fylgi með,
góðleg og velviljuð eins og hann var
sjálfur. „Þú stendur þig vel“ sagði
hann iðulega og gat þannig stoppað
upp í þögnina með mátulegri íróníu,
eða hrósað í einlægni eða stappað
stálinu. „Má ég þá fara heim?“ er
önnur setning sem hann notaði við
öll möguleg og ómöguleg tækifæri
og mun hún fá okkur til að brosa
gegnum tárin og söknuðinn eftir
þessum góða dreng. Hann var
æðruleysisbænin holdi klædd og
jafnvel kærleikurinn eins og Páll
lýsti honum, laus við sjálfsupphafn-
ingu og hégóma, tranaði sér aldrei
fram en fyllti samt sitt sæti betur
en flestir. Hann var traustur eins og
klettur, fordómalaus og góður ráð-
gjafi, enginn var betri í því að hlusta
en hann og hann þoldi ekki rauða
papriku. Við vottum fjölskyldu Gísla
okkar dýpstu samúð yfir miklum
missi. Í hugum okkar allra var hann
góður vinur og við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta nær-
veru hans. Minningin um hann
verður ævinlega með okkur.
Gísli, þú stóðst þig vel. Nú máttu
fara heim.
Vinir og vinnufé-
lagar á ENNEMM,
Aðalheiður K., Aðalheiður
O., Ari, Arnar, Dóra, Elsa,
Erla, Fjóla, Guðlaug, Guð-
rún, Hafsteinn, Halldór,
Hallur, Hermann, Hjörvar,
Hreggviður, Jóhannes Karl,
Jón, Ólafur, Ólöf, Ragnhild-
ur, Róbert, Sigurbjörg,
Sveinn, Valdís, Vilhelm,
Þorbjörg, Þór.
Gísli Hauksson hjólaði fyrst með
mótorhjólaklúbbnum Soberriders
MC sumarið 2006, þegar klúbburinn
hélt norður til Akureyrar til að
kveðja Heidda, félaga okkar, hinstu
kveðju. Tilefni ferðarinnar var frá-
fall góðs félaga og menn því alvar-
legir í bragði og hryggir í sinni. Við
þessar aðstæður urðu hinir frábæru
mannkostir Gísla okkur öllum strax
augljósir, því af brosmildri alúð
hjálpaði Gísli öllum hópnum að
minnast góðra stunda með Heidda
með gleði, eins og Heiddi hefði vilj-
að sjálfur. Gísli varð enda fullgildur
meðlimur í Soberriders MC
skömmu síðar.
Við minnumst Gísla með þakklæti
í hjarta fyrir þau forréttindi að hafa
fengið að njóta ánægjulegra sam-
vista við góðan dreng. Við þökkum
fyrir að hafa fengið að hjóla með
þér, Gísli, fyrir að hafa fengið að
njóta gamansemi þinnar og kímni-
gáfu. Við minnumst gleði þinnar
þegar þú komst með nýja Victory-
hjólið sem þú leyfðir okkur af miklu
örlæti að taka til kostanna. Við
minnumst þín í Ysta-Bæli, þar sem
þú varst, eins og annars staðar,
hrókur alls fagnaðar.
Við vottum Karenu, Unni og
Önnu Kristínu samúð okkar og
þökkum þér samfylgdina, Gísli.
Megir þú hjóla áfram á þjóðvegum
eilífðarinnar.
Fyrir hönd Soberriders MC,
Friðrik Goethe.