Skátablaðið - 01.12.1942, Qupperneq 19

SKÁTAFÉLAGIÐ
ÚTHERJAR
ÞINGEYRI
14. febr. fyrir átta árum var Skátafélagið
Útherjar á Þingeyri stofnað.
Ef segja skal sögu þessa félags mun luin
flestum vera óljós, öðrum en þeim, er að
henni hafa staðið, því hún samanstendur
af minningum frá sólríkum sumardögum i
glöðum drengja hópi og flestar og þær beztu
eru einkaeign hvers og eins okkar.
Á hverju sumri höfum við farið fleiri
eða færri útilegur og legið í tjöldum yfir
helgar, en svo höfum við lika reynt að hafa
eina „aðalútilegu“ á hverju sumri og verið
4—5 daga í einu í tjöldum. Þá höfum við
reist okkur myndarlega tjaldbúð, smíðað
okkur húsgögn, byggt afbragðs kamar, já,
þessi kamar okkar var öllum öðrum kömr-
um til fyrirmyndar, byggður eftir nýjustu
tizku, í „funkis“ úr strigapokum og með
öllum hugsanlegum þægindum, en þau voru
fólgin í einni spýtu, er sett var lárétt er
„upptekið“ var. Svo syntum við eða lágum
í sólskininu og urðum brúnir sem rauð-
skinnar, eða klifruðum upp í arnahreiður,
urðum skjálfandi loft-hræddir, báðum faðir-
vorið i hálfum hljóðum og lofuðum guði að
verða alltaf góður skáti, halda skátalögin
og mikið mikið meira en það, bara ef liann
vildi forða okkur frá að hálsbrotna.
Þegar niður kemur segjum við ekki frá
þessu, heldur tveim arnarungum, er voru
eins stórir og hænur, en höfðu klær
stærri en mannshönd og gult stórt nef og
lagði af þeim óskaplega vonda lykt og voru
morandi í flugu og lús, eða frá arnar-
hjónunum, sem flugu vælandi yfir okkur
eða sátu á nibbu þar hjá, vængjahaf þeirra
er um 2 metra. En ef við vorum spurðir
hvort vont væri að fara þetta, settum við
upp spekingssvip og sögðum: „Ekki ef rétt
er að farið“.
Eftir svona ferð búum við til fina mál-
tið, og ef grauturinn verður viðbrenndur
þá furðum við okkur á, að við höfum ekki
tekið eftir þvi fyrr, að liann er mikið betri
þannig, og ef kjötið verður illa soðið, er
það ekki vegna þess, að við gátum ekki
soðið það betur, heldur missir það fjörefn-
in við suðuna, eða við féllum alveg í stafi
yfir hversu tommu þykkar pönnukökur gátu
verið yndislega ljúffengar.
Á kvöídin sitjum við í hring fyrir utan
tjöldin okkar og segjum sögur, sitjum kring-
um varðcld og syngjum eða þegjum og liorf-
um í glæðurnar. Önnur kvöld segjum við
hvorki sögur né kyndum varðeld, heldur
horfum á kvöldroðann og hlustum á nætur-
kyrrðina.
Vetrarstarfsemin var erfið fyrstu árin..Við
þurftum að hafa fundina til skiptis hver
hjá öðrum, því að við höfðum hvergi
neitt fast lnisnæði. En fyrir ári var ráðin
bót á þessu. Þá keyptum við okkur liús á
fallegum stað og eigum það nú orðið svo
að segja skuldlaust.
Kringum húsið á að koma heilmikill
trjágarður, með margra metra háum trjám,
gosbrunni og öllu mögulegu. Við búumst
við, að hann verði eins fullkominn sem
aldingarðurinn Eden, (Adam og Éva verða
þó ekki í honum), þótt enn sé ekki nema
arfi í honum.
Einu sinni á hverjum vetri höldum við
skemmtun og reynum að liafa hana í sömu
viku og afmælið okkar, og höfum þá af-
mælisfagnað um leið í einhverri mynd, ef
ekki með neinu sérstöku, þá með þvi að
eta upp allar köku- og mjólkurleifar frá
skemmtuninni. Þetta þykir öllum fyrir-
myndar fyrirkomulag.
Sjálfsagt munu margir meta starf okkar
fyrir lítið, en þó ég viti að margt hafi
mátt fara betur, hika ég ekki við, að full-
DRENGJAJÓL
19