Morgunblaðið - 15.03.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. MARS 2011
✝ Matthildur Sig-urjónsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 21.
janúar 1957. Hún
lést á Landspít-
alanum 7. mars
2011.
Foreldrar henn-
ar eru Sigurjón
Jónsson, f. 6. apríl
1925, d. 8. desem-
ber 2000, og Ragn-
heiður Sigurðardóttir, f. 20.
mars 1929. Systkini Matthildar
eru Jón Ari, f. 1952, Íris Ólöf, f.
1958, Frosti, f. 1962, og Sigurjón
Ragnar, f. 1967.
Matthildur var gift Berki
Braga Baldvinssyni, f. 8. júni
1963, og börn þeirra eru: 1)
Breki Mar, f. 10. janúar 1985,
dætur hans eru Hrafnhildur
Eva, f. 2009, og Dagmar Rut, f.
2010, 2) Íris Katrín, f. 5. júlí
1986, dóttir hennar er Matt-
hildur Embla, f. 2008, 3) Sig-
urjón Mar, f. 23. júní 1992.
Matthildur fæddist í Vest-
mannaeyjum og
ólst þar upp til
fimm ára aldurs. Þá
flutti hún til
Reykjavíkur og bjó
lengst af í Laug-
arneshverfi þar
sem hún var bæði í
barna- og gagn-
fræðaskóla. Matt-
hildur gegndi ýms-
um störfum um
ævina en kærust
voru henni árin í Kramhúsinu
þar sem ólgandi frumkraftur og
heilbrigt fjölmenningarlegt um-
hverfi átti vel við hana. Árið
2005 lauk Matthildur prófi í
læknaritun frá Fjölbrautaskól-
anum í Ármúla. Síðustu árin
stundaði hún nám í náttúrufræði
við Landbúnaðarháskólann á
Hvanneyri og átti rétt ólokið
BS-ritgerð sinni sem fjallaði um
þúfur í íslenskri náttúru.
Matthildur verður jarðsungin
frá Laugarneskirkju í dag, 15.
mars 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Hjartkæra dóttir,
Viku af viku, nótt og dapran dag
dauðans engill söng þitt vöggulag;
söng og skenkti sárra kvala vín,
söng og spann þitt hvíta dáins lín.
Loks kom heilög hönd, sem um þig
bjó
himnesk rödd, er sagði: Það er nóg.
(Matthías Jochumsson)
Þín minning mun ávallt lifa í
hjarta mínu.
Mamma.
Til systur minnar.
Matthildur systir mín var mín
hvunndagshetja. Hún var klettur.
Hún var manneskjan sem ég leit
upp til vegna þess að hún var
æðrulaus, kærulaus, fyndin og
góð og hún var alltaf til í allt. Hún
var seigari en allir. Það var
dásamlega gaman að skemmta
sér með Matthildi, því henni
fannst gaman að syngja og dansa
og hún var rokkari. Við sáum jök-
ulinn loga og sáum sólina slá silfri
á voga. Hún var næturdrottning
og var alltaf glæsilegust.
En um fram allt var hún ynd-
isleg manneskja.
Við ætluðum að verða gamlar
kerlingar saman og eiga saman
góðar stundir eins og við áttum
svo auðvelt með að eiga. Nú mun-
um við verða saman í alheiminum
þar sem andarnir og minningarn-
ar mætast.
Ég og fjölskylda mín elskuðum
hana og munum alltaf sakna henn-
ar. Minning hennar mun lifa. Eft-
irfarandi ljóð vil ég senda systur
minni því það minnir mig á hana.
Megi allir góðir vættir styrkja
ástvini Matthildar í þessari miklu
sorg.
Bláir eru dalir þínir
byggð mín í norðrinu
heiður er þinn vorhiminn
hljóðar eru nætur þínar
létt falla öldurnar
að innskerjum
– hvít eru tröf þeirra.
Þöglar eru heiðar þínar
byggð mín í norðrinu.
Huldur býr í fossgljúfri
saumar sólargull
í silfurfestar vatnsdropanna.
Sæl verður gleymskan
undir grasi þínu
byggð mín í norðrinu
því sælt er að gleyma
í fangi þess
maður elskar.
Ó bláir eru dalir þínir
byggð mín í norðrinu.
(Hannes Pétursson)
Íris Ólöf.
Matthildur mágkona mín var
slíkur harðjaxl í baráttunni við
krabbann að aðeins hennar allra
nánustu vissu um allar þær þraut-
ir sem hún gekk í gegnum síðustu
árin. Veikindin voru leiðinlegt og
óþarft umræðuefni og margt
betra hægt við tímann að gera en
að eyða honum í svo þarflaust hjal.
Og þar var ekki setið við orðin
tóm. Hún lifði lífinu lifandi og til
fulls þar til yfir lauk.
Það bjó í Matthildi einhver
drottning. Hún hafði til að bera
glæsileika og þessa einstöku reisn
sem aldrei bliknaði sama hvernig
veikindin herjuðu á. En fyrst og
fremst var þessi drottningareigin-
leiki félagslegur. Hún var alls
staðar þungamiðjan þar sem hún
fór, aflvélin sem fékk hlutina til að
hreyfast. Ég hef ekki yfirsýn yfir
alla þá vina- og vinkvennahópa
sem Matthildur var höfuðpaurinn
í, en þeir eru margir og margvís-
legir. Heimili hennar og Barkar
var félagsmiðstöð, alltaf öllum op-
ið. Ég hef ekki oft komið á Laug-
arnesveginn svo ekki væru þar
gestir, vinir eða vinkonur. Vinir og
kunningjar krakkanna hafa marg-
ir nánast búið þar í gegnum tíðina
ekki síður en heima hjá sér. Svo
bættust tengdabörn og barnabörn
í hópinn og hversdagslífið á Laug-
arnesveginum var eins og eitt alls-
herjar ítalskt fjölskylduboð.
Þannig vildu þau hafa það. Í allri
þessari makalausu hringiðu
mannlífs sat Matthildur eins og
sól í miðju sólkerfi. Eins og
drottning.
Það er svo margt hægt að segja
um Matthildi. Hún elskaði lífið og
það var alltaf einhver stemning
sem fylgdi henni. Hún var sú sem
enn dansaði þegar allir aðrir voru
sprungnir á limminu. Þegar aðrir
voru dottnir í röfl eða tilfinninga-
semi var Matthildur, leiftrandi
skýr, eins og nývöknuð að njóta
augnabliksins í botn. „Rokk og
ról“ fékk nýja merkingu þegar
maður hafði kynnst Matthildi. Ég
gleymi ekki þessari mynd: Hring-
borðið (matarklúbburinn) heima
hjá Matthildi og Berki. Langt liðið
á nótt og flestir á förum eða farnir.
Þá er Led Zeppelin sett í græj-
urnar og tónlistin hríslast um
Matthildi eins og raflost. Hún
andvarpar af upphafinni hrifn-
ingu. Svo dansar hún og syngur
eins og enginn sé morgundagur-
inn, og kann alla texta.
Þær systur, Matthildur og Íris
kona mín, voru tengdar óvenju
sterkum böndum, í stöðugu sam-
bandi og virtust vita hvor af ann-
arri þess á milli á einhvern óút-
skýrðan hátt, sín í hvorum
landshlutanum. Þegar kallið kom í
síðustu viku og sýnt var að hverju
stefndi beið Matthildur í dásvefni
sínum þar til Íris var komin með
flugi að norðan svo hún gæti líka
kvatt. Fyrir það og svo margt
annað erum við ævarandi þakklát.
Hjörleifur Hjartarson.
Í dag kveðjum við stórkostlega
konu. Mattý var ein þeirra sem er
einfaldlega svo auðvelt að elska.
Þegar maður kemst í kynni við
eins geislandi og hlýja persónu er
ekki annað hægt en að líta upp til
hennar og skipa henni sérstakan
sess í hjarta sínu.
Við, vinir Breka og Írisar, urð-
um þess heiðurs aðnjótandi að fá
að kalla Mattý „þjóðhátíðar-
mömmuna“ okkar en fyrir okkur,
eins og mörgum öðrum, er
Þjóðhátíð svo miklu stærra og
meira en hver önnur útihátíð, og
þar átti Mattý stóran hlut að máli.
Fjarri okkar eigin foreldrum
þessa árlegu og ávallt ógleyman-
legu helgi í byrjun ágúst tók
Mattý að sér þetta mikilvæga
hlutverk. Hún sá til þess að við
borðuðum nóg, klæddum okkur
vel og færum okkur ekki að voða.
Hún hvatti okkur til að skemmta
okkur, en gera það skynsamlega;
hughreysti okkur og bjó um sárin
þegar óhöppin áttu sér stað; hún
tók okkur meira að segja stundum
á teppið ef við hættum okkur yfir
strikið. Sjaldgæfum ávítunum
Mattýjar var alltaf tekið af mikilli
alvöru því henni vildum við síst
allra valda vonbrigðum. Þeir voru
líka fleiri en einn eða tveir biðl-
arnir sem þurftu að fara í gegnum
Mattý áður en þeir fengu „leyfi“
til að ganga á eftir einhverju okk-
ar!
Ótal stundir í hvíta tjaldinu,
brekkunni og í sunnudagsmorg-
uns-kjúklingaveislu í matartjald-
inu eru okkur ofarlega í huga
þessa stundina en kærastar eru
okkur minningar um innihaldsrík-
ar sem ómerkilegar samræður um
allt og ekkert, ófá bros og innileg
faðmlög sem Mattý deildi út
óspart, um Þjóðhátíð jafnt og aðra
daga. Í faðmi hennar fundum við
alltaf svo mikla hlýju og um-
hyggju og í okkar augum var hún
ein sterkasta, lífsglaðasta og ör-
látasta kona sem fyrirfannst. Við
verðum systkinunum ævinlega
þakklát fyrir að deila henni með
okkur.
Elsku Börkur, Breki, Íris og
Sigurjón. Ykkar missir er stærri
en festa má í orð. Við vitum þó að
það er líka heilmargt sem þið
haldið eftir. Fjölmargar minning-
ar úr lífi með þessari litríku og
yndislegu konu sem kenndi ykkur
svo ótalmargt sem þið munuð
kenna Matthildi Emblu, Hrafn-
hildi Evu og Dagmar Rut í fram-
tíðinni.
Með sorg í hjarta yfir þessum
ótímabæra missi viljum við lýsa
yfir okkar dýpstu samúð til fjöl-
skyldunnar.
Fyrir hönd þjóðhátíðarhópsins,
Lena.
Hún Mattý, þessi glæsilega,
frábæra og sterka kona er dáin,
gat ekki lengur ráðið við sjúkdóm-
inn voveiflega sem bjó með henni
um árabil. Kjarkur hennar óbil-
andi. Það sýndi sig best í því
hvernig hún lifði lífinu. Henni
hafði verið sagt að engin von væri
um bata og gerði það upp við sig
að allar hugsanir í þá átt væru tál-
vonir einar sem myndu einungis
skapa óbærileg vonbrigði. Þessa
varð ég var þegar ég í vanmátt-
ugri viðleitni reyndi að vekja at-
hygli hennar á að prófa hitt og
þetta sem hún hafði ekki trú á.
Hefði hún ekki gert mér grein fyr-
ir þessu viðhorfi, hefði ég oftar en
ekki getað haldið að hún tryði því
andstæða, að hún væri ódauðleg,
því hennar plön miðuðust við lífið
en ekki dauðann. Þannig hélt hún
ótrauð áfram í framhaldsnámi þó
hún vissi að hún myndi ekki hafa
tækifæri til að vinna við sitt fag að
námi loknu. Í samtölum síðustu
mánaða við hana var það ekki einu
sinni spurning að við myndum
hittast í vor þegar ég kæmi heim
til Íslands. Ég var ekki eins viss,
en hélt í vonina þar til hún var úti.
Við erum tvítugar í Reykjavík.
Um hverja helgi hittumst við og
förum út að skemmta okkur og
stundum þess á milli. Í hópnum
eru ég, Mattý, Íris og Tóta ásamt
fleirum. Við berjumst fyrir ýms-
um réttlætismálum í þjóðfélaginu,
fullar af trú á lífið, á mátt okkar og
megin. Það kemur að því að við
stofnum fjölskyldu, lífið tekur
aðra stefnu. Vináttan traust leiðir
okkur Mattý saman aftur og aftur.
Vikuferðir Barkar og Mattýjar
ásamt börnum til okkar í Seldal
voru ógleymanlegar stundir og við
til þeirra þegar við komum í bæ-
inn. Þannig er það með vináttuna.
Hún er. Í ferðum mínum heim frá
Ástralíu hafa Mattý og Börkur
verið fastur punktur. Þau hafa
tekið á móti allri fjölskyldu minni
eins og hún væri þeirra. Minn-
ingasjóðurinn er djúpur og dýr-
mætur.
Þegar ég hugsa um Mattý sé ég
fyrir mér abstrakt myndir; fjall,
klettur, brúnhærð eins og jarð-
vegurinn sem nærir og gefur.
Kona sem býr yfir glæsi og gjörvi-
leik drottningar. Hún ver sína fyr-
ir áföllum, er sterk fyrir alla, get-
ur ekki hugsað sér að skapa
öðrum óþægindi, leyfir þeim ekki
að bera sínar byrðar. Það var
hennar leið og hún gekk hana til
enda.
Berki, börnum hennar, tengda-
börnum og barnabörnum, ásamt
Ragnheiði móður hennar, systkin-
um, og fjölskyldunni allri, votta ég
mína dýpstu samúð.
Lýs þeim þú milda ljós.
Ég kveð vinkonu sem mun búa í
hjarta mér lífið á enda.
Stefanía Gísladóttir
Vestur-Ástralíu.
Nú kveðjum við okkar yndis-
legu vinkonu allt of fljótt. Við eig-
um þér svo mikið að þakka og
söknum þín afar sárt. Blessuð sé
minning Matthildar.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Hjartans þakkir fyrir allt og
allt.
Þínar vinkonur,
Fjóla og Hrönn.
Mattý varð ekki vinkona mín
við fyrstu kynni. Hún þurfti svig-
rúm áður en hún tók fólk inn til
sín. En þegar ég hafði fengið þar
pláss varð ekki aftur snúið. Hún
var miklu róttækari en ég, rauð-
sokka fram í fingurgóma. Alger-
lega laus við hroka, æðrulaus já-
kvæð og skemmtileg. Hún var
besta vinkona mín. Vinkona sem
alla dreymir um að eignast, vin-
kona í blíðu og stríðu, án skuld-
bindinga. Það var ekkert auðvelt
að komast inn fyrir skelina á henni
vinkonu minni. Hún bar ekki sorg-
ir sínar og kvíða á torg. Hún tók
öllu af æðruleysi og var alltaf já-
kvæð. Hún hlustaði á mig og lán-
aði mér dómgreind þegar upp á
vantaði. Við áttum okkar stundir
þar sem við gátum gefið hvor ann-
arri þau ráð sem við oft þurftum á
að halda. Ég er þakklát fyrir það.
Hvað getur maður sagt þegar
svo hjartfólgin vinkona er rifin frá
okkur í blóma lífsins: Vinkona sem
maður á hvert bein í. Við vorum
samferða í barneignum og barna-
uppeldi. Hjálpuðum hvor annarri
og veittum stuðning. Fórum sam-
an í útilegur og sungum saman
fram undir morgun. Elskuðum
náttúru Íslands, sumarnætur og
sólaupprás. Íslenska sveit. Það
voru búnir að vera erfiðir tímar,
veikindi minnar elskulegu vin-
konu ágerðust og dagarnir sem
voru góðir voru að verða færri en
þeir slæmu. Vinkona mín var samt
ekkert á því að gefast upp. Því-
líkur karakter sem hún var. „Auð-
vitað fer ég á þorrablótið í Kram-
húsinu. Svo förum við á tónleikana
með Ný dönsk.“ Teinrétt og fögur
mætti hún auðvitað á báða at-
burðina fárveik, en lét ekki bilbug
á sér finna. Dásamleg kona hún
Mattý og okkur hinum til eftir-
breytni. Hún grét af hlátri á tón-
leikunum og spurði hvort hún
væri nokkuð svört undir augunum
því hún hafði getað maskarað á
sér augun fyrir tónleikana. Æi
hvað þetta var gaman og fallegt.
Það voru margir atburðir sem við
ætluðum okkur að taka þátt í á
næstu vikum og mánuðum. Auð-
vitað ætluðum við líka í útilegur í
sumar og sleikja sólina á pallinum.
Þetta bíður betri tíma.
Ég er svo þakklát fyrir það að
hafa fengið að vera vinkona
Mattýar, það er svo dýrmætt að
hitta svona góða manneskju og fá
að deila með henni lífsbaráttunni
og þeim vegspotta sem við geng-
um saman. Ég er betri manneskja
eftir þá göngu.
Elsku hjartans Börkur, Breki,
Íris, Sigurjón tengdabörn og
barnabörn, missir ykkar er mikill.
Ekkert getur læknað þau sár sem
nú hafa sest á sálina. En minning
um góða eiginkonu, móður og
besta vin er dýrmæt, hana skulið
þið geyma og gleðjast yfir á erf-
iðum stundum. Megi allar góðar
vættir halda utan um hópinn
hennar Mattýar.
Far þú í friði, elsku vinkona. Þú
fylgir mér í hjarta mínu þar til við
hittumst á ný.
Guðfinna Guðmundsdóttir.
Í ljósi aðstæðna þótti okkur
ekki góð hugmynd að bíða með að
halda saumó um viku þótt við
kæmumst ekki allar þetta kvöld
fyrir tveimur vikum. Það reyndist
líka verða síðasta kvöldið sem
Mattý komst í saumaklúbbinn
okkar sem hefur verið haldinn
samfellt í næstum 40 ár. Það lofaði
okkur víst enginn þegar við vorum
ungar að lífið yrði alltaf dans á
rósum en að Mattý skuli vera dáin
finnst okkur ósanngjarnt. Við vor-
um níu talsins til að byrja með,
flestar skólasystur, og Mattý er
önnur í hópnum sem hverfur úr
þessari jarðvist. Þetta á fyrir okk-
ur öllum að liggja en okkur finnst
við bara svo ungar, rétt fimmtug-
ar, og líður ekkert öðruvísi en þeg-
ar við byrjuðum að hittast á unga
aldri. Við hittumst sérstaklega
þegar Mattý var dáin, mættum
allar með sorg í hjarta en þetta
snerist upp í mjög skemmtilega
kvöldstund. Því þó að tilefni fund-
arins væri andlát Mattýar urðu
endurminningarnar um líf hennar
til að græða sárin, þetta voru
minningar um heilsteypta og
skemmtilega manneskju sem allir
urðu ríkari af að þekkja. Við skrif-
uðum niður orð sem okkur finnst
lýsa henni vel. Það voru orð eins
og hreinskiptin, skapandi, fagur-
keri, listfeng, skemmtileg, lestrar-
hestur, skapmikil, kvenréttinda-
kona með ríka réttlætiskennd og
sjálfstæð í hugsun. Það má alveg
raða þessum orðum saman í eina
setningu en við vissum líka að ef
við færum að skrifa væmna minn-
ingargrein um hana myndum við
fá það sem við kölluðum „svipinn“
frá henni en það var þessi mér-
líkar-þetta-ekki-svipur sem allir í
kringum Mattý þekktu.
Mattý hagaði lífi sínu öðruvísi
en við hinar. Þegar hún var 22 ára
fór hún að vera með strák sem
okkur fannst svolítið skrítin
skrúfa. Þar var Börkur kominn
inn í líf hennar aðeins 16 ára gam-
all og Mattý hélt sínu striki þótt
mörgum þætti sá ráðahagur ekki
ráðlegur og sannarlega ekki hefð-
bundinn. Þarna vissi hún eins og
oft betur, þau voru miklir sálu-
félagar alla tíð og í langri sjúkra-
sögu Mattýar kom í ljós hvaða
mann Börkur hafði að geyma.
Börkur hafði brennandi áhuga
á leiklist sem var eflaust ein af
ástæðunum fyrir því af hverju
Mattý heillaðist af stráknum. Ein
sagan sem var rifjuð upp var þeg-
ar Mattý og Börkur fóru til New
York í leiklistarprufu. Það vildi
svo til að ein úr saumaklúbbnum
var á leiðinni heim eftir heimsókn
til Bandaríkjanna og það þótti því
alveg tilvalið að hittast yfir einum
bjór á Kennedy-flugvelli. Þetta
varð ein allsherjargleði og auðvit-
að missti vinkonan af vélinni heim.
Þessi stund hefur síðan verið
stanslaus uppspretta hláturskasta
og í dag er það talið tekjumegin að
hafa misst af vélinni og fengið
frekar að eiga stund með Mattý
og Berki í essinu sínu.
Mattý vissi alltaf hvað hún vildi
og ljóst er að hún kvaddi þennan
heim á eigin forsendum þótt hún
fengi ekki að velja tímann. Við
söknum hennar sárt og vottum
Berki og öllum ættingjum hennar
okkar dýpstu samúð.
F.h. saumaklúbbsins,
Sólveig.
Matthildur
Sigurjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Kæra Matthildur.
Þér var gefið svo margt.
Gáfur. Göfuglyndi.
Hlýja. Þolinmæði. Lífs-
gleði. Lífsvilji. Kátína.
Hlátur. Æðruleysi. Lífs-
skilningur. Vammleysi.
Persónutöfrar. Fegurð.
Yndisþokki. Velvild. Vænt-
umþykja. Ást. Söknuður.
Sorg. Harmur.
Allt þetta gafst þú okk-
ur.
Þinn
Jón.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
INGVAR JÓNSSON
húsa- og skipasmíðameistari,
Grænlandsleið 44,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti
föstudaginn 11. mars.
Útförin fer fram frá Langholtskirkju föstudaginn 18. mars
kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Styrktarsjóð langveikra barna.
Kristín Magnúsdóttir,
Magnús Ingvarsson, Anna Dóra Steingrímsdóttir,
María Kristín Ingvarsdóttir,Páll Ragnar Sveinsson,
Bjarni Þór Ingvarsson, Ruth Irene Thorkildsen,
barnabörn, barnabarnabörn og systur.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800