Morgunblaðið - 20.06.2011, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. JÚNÍ 2011
✝ Björg Guð-mundsdóttir
fæddist í Kópavogi
13. nóvember 1960.
Hún lést á líkn-
ardeild Landsspít-
alans í Kópavogi 7.
júní 2011. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Björg-
vin Guðmundsson
málarameistari, f.
31.3. 1920, d. 23.8.
1997, og Kristólína P.S. Krist-
insdóttir, f. 29.11. 1920, d. 25.2.
1993. Systkini Bjargar eru:
Ásta, f. 28.4. 1940, Ingvar
Ágúst, f. 17.2. 1945, Margrét, f.
19.11. 1948, Þóra Bjarney, f.
16.4. 1950, Kristinn, f. 14.2.
1953 og Hulda, f. 24.11. 1956.
Björg giftist 14.7. 1984 Krist-
jáni Haukssyni, f. 7.5. 1958.
Foreldrar hans eru Haukur
Guðbjartsson, f. 28.9. 1930, og
Stefanía Eiríka Kristjánsdóttir,
f. 8.3. 1933. Dætur Bjargar og
Kristjáns eru: 1)
Stefanía Eiríka, f.
8.11. 1978, gift
Hlyni Gíslasyni, f.
23.6. 1980, börn
þeirra Kristín
Gyða, f. 1996, Haf-
dís Björg, f. 1996,
og Bjarney Lilja, f.
2008. 2) Eva Lind,
f. 16.5. 1982, maki
Arnar Valgarðs-
son, f. 12.1. 1978,
börn þeirra Kristján Unnar, f.
2002, og Vilhelm Breki, f. 2008.
Björg starfaði lengi vel í
sultugerðinni Búbót en seinustu
árin í Nóatúni. Hún bjó lengst
af í Kópavogi. Árið 2006
greindist Björg fyrst með
krabbamein en árið 2009
greindist hún með MND,
ólæknandi taugahrörn-
unarsjúkdóm.
Útför Bjargar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 20. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku Begga mín, mikið var
sárt að fylgjast með veikindum
þínum og sjá þig kveðja þennan
heim löngu fyrir aldur fram. Þú
sem varst yngst af þessum sjö
systkina hópi. En ég fékk að vera
með þér í góð 50 ár, þeirra ætla ég
oft að horfa til og minnast okkar
skemmtilegu stunda. Það var allt-
af svo stutt í þinn innilega hlátur
að oft hringdi ég í þig bara til að
hlæja með þér. Það er svo ótal-
margt sem ég minnist þegar ég lít
til baka og ég þakka þér, elsku
systir, að skilja allar þessar góðu
myndir um þig eftir hjá mér.
Víst mér þótti sárt að sjá þig deyja.
Ég sorgardaga og nætur mátti þreyja.
En þú birtist mér í draumi, væri vinur,
sagðir: „Vertu ekki alltaf svona linur.“
sorginni var svipt úr mínum huga.
Þú sveifst bara um loftið eins og
fluga,
með ertnisvip og englavængi fína.
Undrabaugur lýsti ásýnd þína.
Þínum anda fylgdi glens og gleði.
Gamansemin auðnu þinni réði,
því skaltu áfram halda hinum megin
með himnaríkisglens við mjóa veginn.
Ég vona, þegar mínu lífi lýkur,
ég líka verði engill gæfuríkur.
Þá við skoðum skýjabreiður saman
og skemmtum okkur. Já, það verður
gaman.
(Lýður Ægisson.)
Elsku Kristján, Stefanía, Eva
Lind, tengdasynir og barnabörn.
Ég bið algóðan Guð að styðja ykk-
ur og styrkja í þessari miklu sorg.
Þóra systir.
Í dag kveð ég þig kæra mág-
kona eftir 35 ára kynni. Ég man
eins og gerst hefði í gær þegar
Stjáni bróðir hringdi í mig og
sagði mér að hann væri búinn að
kynnast stelpu sem ekki væri orð-
in 16 ára, en hann gæti ekki sleppt
þér þar sem þú værir svo falleg
með svo fallegt rautt hár, þig vildi
hann fá.
Það er sárt að þurfa að kveðja
þig sem varst rétt orðin 50 ára, þú
hélst nú upp á þann dag með fullt
hús af vinum og ættingjum sem
glöddust með þér þennan síðasta
afmælisdag og megum við þakka
fyrir það. Þú varst einmitt svo
ánægð og hamingjusöm þennan
dag og vil ég þakka öllum þeim
sem gerðu þér það kleift að geta
glaðst öll saman.
50 ára, þá einmitt finnst manni
svo margt vera eftir, já kominn
tími fyrir mann sjálfan, burt frá
öllu striti og tíminn til að njóta lífs-
ins með maka sínum, börnum og
barnabörnum.
Þú varst búin að gera svo fal-
legt hreiður fyrir ykkur þarna í
Þjórsárdalnum og þar leið ykkur
öllum vel, og von um nýtt sumar í
dalnum eitt árið enn. Þú varst svo
bjartsýn á að þú fengir aðeins
lengri tíma, jafnvel að spá í utan-
landsferð í ágúst, en tíminn var of
stuttur fyrir allt það sem þú ætl-
aðir að gera. En lífið heldur áfram
hjá Stjána, Stefaníu og Evu og
sendi ég þeim blessun og bið Guð
að vera með þeim í sorgum þeirra
á þessu erfiðu tímum.
Ó, drottinn virstu að mér gá,
ó, drottinn leið mig til og frá,
ó, drottinn gakktu á undan mér,
ó, drottinn mig á höndum ber,
ó, drottinn skil þú ei við mig,
einkaförunaut kýs ég þig.
Ó, Drottinn geym mitt megn og mál,
minn líkamskraft og veika sál,
húsið mitt og heimkynnið,
holla vini, sem skilst ég við
Gættu þeirra, og gef mér þá
glaða og heila aftur að sjá.
(Sigurður Jónsson)
Með þessum orðum skáldsins
kveð ég þig og bið Guð að blessa
Stjána, Stefaníu og hennar fjöl-
skyldu, Evu og hennar fjölskyldu,
systkini þín og aðra ættingja og
vini.
Hrönn Hauksdóttir.
Það var 7. júní sl. uppi á líkn-
ardeild sem hún Begga frænka
lést, ég vissi vel að þetta myndi
enda svona enda mikil veikindi að
baki en mikið þykir mér þetta
miður því eftirsjáin eftir þessari
frænku minni er svo mikil að ég
get með engu móti komið því niður
á blað.
Alla mína tíð hef ég þekkt
Beggu, 2 ára gömul flutti ég til
Raufarhafnar með móður minni
Þóru, eldri systur Beggu og systr-
um mínum tveimur Diddu og
Línu; þangað flutti Begga einnig
með sitt fólk. Ég man hvað mér
þótti gaman að fá þessa góðu við-
bót við lífið okkar þarna fyrir
norðan, þar áttum við góða tíma
og nóg er til af minningum þaðan.
Ég man hvað það var gaman þeg-
ar ég var boðin í heimagerða pizzu
hjá þér, Begga mín, þú varst að
mínu mati snillingur í því að búa til
pizzur, einnig þegar við Stefanía
tókum þátt á Landsbankahlaup-
inu og fengum verðlaunapening
og komum í vinnuna til þín að sýna
þér, þú hrósaðir okkur og gafst
okkur aura til að kaupa okkur
nammi, endalaust góðir tímar. En
nokkrum árum síðar kom að því
eins og gengur og gerist að borgin
kallar okkur öll til sín á ný en það
var í góðu lagi því ekki skildumst
við að, við fjölskyldan, heldur
fluttumst öll aftur til Reykjavíkur.
Flestallar mínar minningar í
gegnum lífið fléttast saman við
Beggu mína og hennar fólk, við
Stefanía höfum alla tíð verið góðar
vinkonur og fundum uppá alls-
kyns uppátækjum saman, oft
mæðrum okkar til mikils ama. Ég
man oft eftir því að Begga tók
okkur í gegn með reiðisvip fyrir
hina og þessa vitleysuna en reiði-
svipurinn á Beggu breyttist alltaf
fljótt í bros því hún var mikill
húmoristi og það var auðvelt að fá
hana til að hlæja að einhverju sem
manni datt í hug. Ef það kom fyrir
að Begga mætti í ekki fjölskyldu-
veislur, þá fannst manni alltaf
mikið vanta því það var svo gaman
að setjast niður í nálægð við hana
og segja gamansögur. Mikið á ég
eftir að sakna þess, ég get ekki
hugsað til þess ógrátandi. Úff,
elsku Begga, hvað ég sakna þín.
Árið 2006 keypti ég ásamt fjöl-
skyldu minni hjólhýsi uppi í Þjórs-
árdal, hýsið mitt stóð gegnt hýs-
inu þeirra Beggu og Stjána, þetta
voru svo góðir tímar, dagurinn
byrjaði ekki almennilega hjá mér
nema ég væri búin að kíkja aðeins
upp á pall til þeirra hjóna í spjall
og annað lagið yfir helgina kíkti
maður „aðeins“ upp á pall til henn-
ar og allaf heyrði maður frá henni
glaðlegt og vinalegt „hæ“, æji, ef
ég bara gæti heyrt þig segja það
einu sinni enn.
En ég verð víst að kveðja, lífið
segir mér að gera það, eins hræði-
legt og mér finnst það, elsku
Begga mín, ég trúi því í alvöru að
við hittumst á ný. Þangað til pass-
arðu fyrir mig pláss og þegar við
hittumst segjum við hvor annarri
gamansögu og hlæjum svolítið
saman. Bjössi, Þórey Adda og Sig-
urveig Hera mín eiga eftir að
sakna þín líka, Hera talar mikið
um tímana okkar saman uppi í dal.
Elsku hjartans Begga mín, ég
Björg
Guðmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku Kristján, Stefanía,
Eva Lind og aðrir aðstand-
endur, Guð gefi ykkur
styrk á þessum erfiða tíma.
Megi minning góðrar
konu lifa.
Hvíl í friði, elsku Begga.
Ríkey Garðarsdóttir
og fjölskylda.
Ég kynntist Guðríði síðastliðið
haust í gegnum starf mitt. Þrátt
fyrir tæplega sjötíu ára aldurs-
mun urðum við Guðríður strax
góðar vinkonur.
Guðríður varð 95 ára hinn 16.
desember síðastliðinn. Þrátt fyrir
háan aldur og að sjón og heyrn
voru farin að daprast verulega
var hugurinn skarpur og fylgdist
hún vel með fréttum og málefn-
um líðandi stundar. Eitt sinn var
hún að fletta í gegnum Morgun-
Guðríður Guðmundsdóttir
✝ Guðríður Guð-mundsdóttir
fæddist á Ytra-
Hóli, Vestur-
Landeyjum, Rang-
árvallasýslu 16.
desember 1915.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 29.
maí 2011.
Útför Guðríðar
fór fram frá Ás-
kirkju 8. júní 2011.
blaðið með stækk-
unarglerinu sínu og
sá mynd af Ólafi
Stefánssyni hand-
boltamanni. Hún
leit á mig með
áhyggjusvip í aug-
um og spurði: „Er
hann Ólafur nokkuð
að hætta?“ Í einum
af okkar mörgu
göngutúrum vorum
við komnar á bak við
húsin og horfðum út á sundin blá
og í átt til Viðeyjar þegar hún
benti í átt til eyjarinnar og
spurði: „Hvar er ljósið hennar
Yoko?“
Guðríður var sannur vinur
vina sinna, örlát á tíma sinn og
allt annað sem hún hafði að gefa.
Hún var mikið náttúrubarn og
hafði mikinn áhuga á garðrækt.
Hún var ekki bara dugleg að
sinna blómagarðinum sínum,
heldur sinnti hún líka fjölskyldu-
garðinum sínum vel. Hún talaði
mikið um börn sín og barnabörn,
sem bæði búa hér og í Frakk-
landi.
Í síðasta göngutúrnum sem við
fórum í óskaði Guðríður eftir því
að næst þegar við færum saman
göngutúr skyldum við fara í
pylsuvagninn í Laugardalnum.
Hana langaði svo rosalega mikið í
pylsu. Því miður gafst okkur ekki
tími til þess. En ég skulda þér
eina með öllu, sem þú mátt rukka
mig um næst þegar við hittumst.
Ég kveð þig nú, elsku Gauja
mín, með broti úr ljóðinu Heima
eftir Eyjamanninn Ása í Bæ:
Hún rís úr sumar sænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögrum fundum
á fyrstu bernskustundum
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
Björk Konráðsdóttir.
Ástkær amma okkar, Guðfinna
Sigurgeirsdóttir, var einstök per-
sóna, virðuleg, full af kærleika og
ávallt í góðu jafnvægi, sátt við sitt
og kvartaði aldrei. Hún var okkur
ætíð dýrmæt vinkona sem hægt
var að ræða allt við og því var auð-
velt að gleyma háum aldri hennar.
Jákvæðni einkenndi hana og sá
hún ávallt það góða í öllum. Amma
var hógvær en gædd mikilli glað-
værð og kímnigáfu. Hún lifði
hvorki í fortíð né framtíð, hún lifði
í núinu og kunni að njóta þess.
Frásagnir hennar eru dýrmæt-
Guðfinna Sigurgeirsdóttir
✝ Guðfinna Sig-urgeirsdóttir
fæddist í Nýjabæ í
Flatey á Skjálfanda
26. febrúar 1912.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi 23.
maí 2011.
Útför Guðfinnu
fór fram frá Garða-
kirkju á Álftanesi
3. júní 2011.
ar gersemar. Sögurn-
ar frá því þegar hún
var ung stúlka úti í
Flatey á Skjálfanda
lýstu þeim gríðarlegu
breytingum sem hún
upplifði á sinni löngu
ævi. Hún vissi hvað
það var að þurfa að
vinna fyrir hlutunum.
Alltaf var hún boð-
in og búin að hjálpa
öðrum en vildi sjálf
aldrei neitt frá öðrum þiggja, hún
vildi ekki láta fyrir sér hafa.
Minningarnar eru margar, hug-
urinn reikar til Stekkjarhvamms,
bústaðarins góða við Fnjóská, og
til Helgamagrastrætis. Ilmurinn
af nýsteiktum kleinum, berjatínsl-
an og sláturgerðin á haustin þegar
við systur fengum það ábyrgðar-
mikla hlutverk að sauma vambir
og jafnvel skera niður mör. Svo
maður tali nú ekki um hefðina fyr-
ir jólin þegar allir hittust og skáru
út laufabrauð og útbúnir voru
hálfmánarnir ljúffengu, að
ógleymdu Siggakökunum.
Amma Guðfinna sinnti öllu
sínu af alúð, allt frá því að hún var
dóttirin unga sem aðstoðaði móð-
ur sína í Flatey. Fyrirmyndar-
neminn sem útskrifaðist frá Hús-
mæðraskólanum á Laugum.
Umhyggjusama eiginkonan og
húsmóðirin sem alltaf var vel til-
höfð og hafði allt í röð og reglu.
Matreiðslan hennar var einstök
og töfraði fallega handskrifaða
matreiðslubókin hennar fram
dýrindis mat og kökur. Vinkonan
raunagóða sem alltaf var til stað-
ar, svo einstaklega hreinskilin,
orðheppin og sagði svo skemmti-
lega frá. Móðirin sem ól upp börn-
in sín þrjú við kærleika og ást og
amman einstaka sem hlúði svo vel
að barnabörnunum.
Okkur er heiður að því að hafa
verið partur af lífi þessarar
merku konu og verður hún okkur
ávallt mikil fyrirmynd í lífi og
starfi.
Hvíldu í friði elsku amma. Þig
kveðjum við með söknuð í hjarta.
Blessuð sé minning þín.
Guðfinna og Aðalbjörg.
✝ MagnúsMagnússon
frá Hrauni í Ölfusi
fæddist 22. mars
1941. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 7. júní
2011. Hann var
sonur hjónanna
Ingunnar Böðv-
arsdóttir hús-
freyju og Magn-
úsar Magnússonar bónda á
Hrauni. Bræður Magnúsar eru
Halldór Magnússon, Ólafur Erl-
ingsson og Svavar Magnússon.
Eiginkona Magnúsar er Ingi-
björg Erla Birgisdóttir, dóttir
þeirra er Ólöf Margrét Magn-
úsdóttir.
Magnús vann ungur sem hirð-
ir hjá Fáki og eftir það hjá tré-
smiðjunni Víði. Þar hætti hann
um 1986 og hóf sama ár störf hjá
heildsölunni John
Lindsay. Hjá J.
Lindsay starfaði hann
í tæp tuttugu ár eða
til 2002 en þurfti þá
að hætta vegna
heilsubrests. Magnús
var ávallt mikill dýra-
vinur og hefur ætíð
verið við hross eða
hunda kenndur. Má
segja að hann hafi
jafnvel haft meiri skilning gagn-
vart dýrum en mannfólki á ýms-
an hátt. Hann fór í sína fyrstu
smalamennsku á hesti aðeins
fimm ára gamall og eignaðist sitt
fyrsta folald þriggja ára. Hann
átti alla sína tíð hesta eða þar til
hann fór að missa heilsuna.
Jarðarför Magnúsar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 20.
júní 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Elsku pabbi og Maggi minn.
Hve sárt við söknum þín. Það
er orðið svo tómlegt hérna heima
án þín og Maríönnu. Það vantar
eitthvað í rúmið sem þú lást í og
horfðir á sjónvarpið þegar við
komum heim á daginn á meðan þú
lást veikur heima. Okkur finnst
einnig oft eins og Maríanna sé bíð-
andi úti í bíl til að taka á móti okk-
ur með bros á vör þegar við þurf-
um að stökkva eitthvert inn og
greyið beið í bílnum. Þetta er svo
skrítið og á örugglega eftir að vera
það í langan tíma, enda mikið að
melta að missa þig. Við elskum þig
svo mikið og söknum þín sárt. Þú
munt þó lifa áfram í hjörtum okk-
ar þó að það sé ekki mikil huggun
núna. Minning þín lifir. Vonandi
eruð þið Maríanna einhvers staðar
saman að hafa það. Bless elskurn-
ar.
Þrjóska og stolt var ætíð þín brynja
uns tilvera þín á jörðu hér byrjaði að
hrynja.
Ófétin hófu á líkama þinn að herja,
líkama og sál þína voru að kvelja
þar til ekkert var eftir nema að
kveðja.
Ó, elsku pabbi, hve sárt það er
að þurfa að horfa á eftir þér.
En ég er svo stolt, þú stóðst þig eins
og hetja
í þessari lífsbaráttu þig þurfti varla
að hvetja.
Sama hversu lífið lék okkur grátt,
í öllum sársaukanum þú gast ávallt
hlegið dátt.
Hvað verður um þig nú, það veit ég
ei,
við hittumst kannski þegar ég dey.
Kannski ertu að sinna hrossunum
útí haga
eins og þú varst svo vanur í gamla
daga.
Hvað sem úr því verður þá minning
þín lifir.
Ó hversu oft ég mun hugsa til þín.
Ég verð alltaf litla pabbastelpan þín.
(Ólöf M.M.)
Við viljum einnig minnast
hennar Maríönnu okkar sem var
að verða 12 ára að aldri. Megi hún
hvíla í friði með húsbónda sínum.
Blessuð sé minning þeirra.
Ingibjörg Erla Birgisdóttir og
Ólöf Margrét Magnúsdóttir.
Kæri Magnús, loksins ertu
frjáls og hvílir í friðsæld, laus við
allar þjáningar. Ég man vel eftir
því þegar ég kynntist Magnúsi
fyrst fyrir heilum áratug. Síðan þá
hef ég verið tíður gestur á heim-
ilinu. Þrátt fyrir að sérviska þín
hafi stundum verið meiri en góðu
hófi gegnir var alltaf stutt í grínið
og glensið hjá þér. Ég geymi
margar góðar minningar sem fá
mig alltaf til að brosa, hvort sem
það var áramótavalsinn sem við
stigum hér um eitt árið eða þau
ófáu skipti sem við hnerruðum í
kór eftir að hafa fengið okkur
smáneftóbak. Hvíldu í friði, Maggi
minn, minningu þinni verður hald-
ið á lífi.
Sara.
Magnús kom manni alltaf í gott
skap, hann fékk mann til að brosa
hvenær sem var. Hann var svo
mikill skemmtikraftur og alltaf til
í að spjalla og segja góða brand-
ara. Auk þess að vera grínisti var
hann einnig maður sem var hægt
að treysta á með margt. Magnús
var yndislegur maður. Blessuð sé
minning hans
Helga.
Hann var alltaf svo jákvæður,
sama hvað gekk á. Ég man eftir að
hafa heimsótt hann á spítalann og
spurt hann hvernig hann hefði
það. Hann svaraði auðvitað með
bros á vör að þetta væri eins og á
fimm stjörnu hóteli með toppþjón-
ustu. Svo mun ég aldrei gleyma
einkabrandaranum okkar með
kókið. Blessuð sé minning þín
Magnús minn. Ég mun sakna þín.
Kveðja,
Ellen.
Magnús Magnússon