Morgunblaðið - 20.06.2011, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. JÚNÍ 2011
✝ Ólafur GaukurÞórhallsson
tónlistarmaður
fæddist í Reykjavík
11. ágúst 1930.
Hann lést á hvíta-
sunnudag, 12. júní,
2011.
Foreldrar hans
voru Bergþóra Ein-
arsdóttir, f. 27.4.
1908 í Garðhúsum í
Grindavík, d. 1.10.
1989, og Þórhallur Þorgilsson,
magister í rómönskum málum,
f. 3.4. 1903 í Knarrarhöfn í
Hvammssveit, Dalasýslu, d.
23.7. 1958. Systkini Ólafs Gauks
eru Dóra Gígja, f. 27.7. 1933,
Ólafía Guðlaug, f. 22.12. 1936,
og Einar Garðar, f. 10.7. 1946.
Ólafur Gaukur kvæntist 8. júní
1963 Svanhildi Jakobsdóttur f.
23.11. 1940. Börn þeirra eru
Andri Gaukur skurðlæknir, f.
11.8. 1963, og Anna Mjöll söng-
kona, f. 7.1. 1970, bæði búsett í
Bandaríkjunum. Fyrri kona
Ólafs var Inga Einarsdóttur, f.
27.5. 1930. Börn þeirra: Berg-
þóra, f. 17.10. 1949, Ragnhildur,
f. 14.1. 1951, Ingibjörg, f. 3.3.
1952, d. 17.4. 2008, Ingunn, f.
3.2. 1954, og Hlöðver Már, f.
31.5. 1959. Börn með Jórunni
Marý Ingvarsdóttur, f. 19.11.
1934, d. 17.5. 1992: Aðalbjörg
sjónvarpsþáttum og á hljóm-
plötum sem seint munu gleym-
ast. Ólafur Gaukur samdi tónlist
fyrir sjónvarp og kvikmyndir
og má nefna að tónlist hans í ís-
lensku kvikmyndinni Benjamín
dúfu var útnefnd til verðlauna á
Berlin Film Festival í Þýska-
landi árið 1996. Heiðurs-
verðlaun Íslensku tónlistarverð-
launanna hlaut hann árið 2006.
Árið 2008 var hann sæmdur
hinni íslensku Fálkaorðu og
sama ár var hann kjörinn heið-
ursfélagi í Félagi tónskálda og
textahöfunda. Árið 2009 sæmdu
gítarleikarar hann Gullnöglinni.
Auk tónlistarinnar fékkst
Ólafur Gaukur við blaða-
mennsku frá unga aldri og var
blaðamaður og ritstjóri ýmissa
blaða og tímarita um árabil.
Snemma beygðist krókurinn,
því að aðeins tíu ára gamall gaf
hann út allra fyrsta tímaritið,
sem hann gaf nafnið „Stjarnan“
og var þar bæði blaðamaður og
ritstjóri, auk þess sem hann sá
um dreifingu.
Hann vann hjá dagblaðinu
Tímanum um tveggja ára skeið
og hjá Vikunni um tíma á ár-
unum 1950-1960. En starfsferill
hans í blaðamennskunni varð
lengstur hjá VR-blaðinu, fé-
lagsriti Verslunarmannafélags
Reykjavíkur, þar sem hann
starfaði sem aðstoðarritstjóri
frá 1983 til 2002. Ólafur Gaukur
stofnaði Gítarskóla Ólafs Gauks
árið 1975 og rak til æviloka.
Útför Ólafs Gauks verður
gerð frá Dómkirkjunni í dag,
20. júní 2011, kl. 13.
María, f. 12.3. 1953,
og Inga Sigrún, f.
12.3. 1953.
Ólafur Gaukur
lauk stúdentsprófi
frá MA 1949, prófi í
tónsmíðum frá
Dick Grove School
of Music í Los Ang-
eles 1984 og prófi í
kvikmyndatónlist
og tónsmíðum frá
sama skóla 1988.
Tónsmíða- og gítarnám hjá Sig-
urði Briem, Jóni Ásgeirssyni,
Helge Jacobsen og fl. Tónsmíð-
anám við Tónlistarskólann í
Reykjavík.
Ólafur Gaukur var fagmaður
fram í fingurgóma og einn
helsti brautryðjandi dæg-
urtónlistar á Íslandi sem gít-
arleikari, lagahöfundur, hljóm-
sveitarstjóri, útsetjari,
textahöfundur, plötuútgefandi
og kennari. Aðeins fimmtán ára
gamall stofnaði hann sitt fyrsta
tríó og á menntaskólaárum sín-
um hóf hann að leika með vin-
sælustu danshljómsveitum
landsins, m.a. KK-sextett, þó
svo að djasstónlistin væri hon-
um alla tíð kærust. Hann stýrði
einnig eigin hljómsveitum og
mun Sextett Ólafs Gauks og
Svanhildur vera þeirra þekkt-
ust, en hljómsveitin kom fram í
Skyndilega er öllu lokið, pabbi,
og minningarnar fljúga í gegnum
hugann. Það er skrýtið að hugsa
til þess að nú eigum við ekki eftir
að kynnast þér betur, en aðstæð-
ur eru bara þannig stundum. Eft-
ir sitja minningarbrot sem verða
svo kær, minningarbrot úr æsku,
frá heimsóknum þínum. Öll sam-
skipti okkar greyptust í hugann
og gjafir voru geymdar á góðum
stað, sumar jafnvel enn þann dag
í dag. Síðar voru það myndir og
viðtöl í fjölmiðlum og auðvitað
tónlistin þín sem hélt minningun-
um við. Þú varst alltaf svo blíður
og góður þegar við hittumst og
frá þér skein væntumþykja.
Minningarnar um þig eru fjár-
sjóður sem geymist.
Takk fyrir allt, pabbi minn. Þú
munt alltaf eiga stað í hjörtum
okkar og tónlistin þín ylja um
ókomin ár.
Aðalbjörg (Adda) og Inga.
Við andlát Ólafs Gauks Þór-
hallssonar er horfinn einstakur
tónlistarmaður, sem naut mikilla
vinsælda hjá þjóð sinni. Hann
lést á Landspítalanum hinn 12.
júní sl. eftir stutta legu.
Gaukur var hæfileikamaður,
frjór tónlistarmaður og lipurt
ljóðskáld. Forsjárhyggjuna sótti
hann til Garðskálaættar móður
sinnar í Grindavík, en vísindaleg
vinnubrögð til föður síns, eins
besta vísindamanns í rómversk-
um tungumálum hér á landi á
sinni tíð. Tónlistin virtist síðan
koma að Gauki úr öllum áttum.
Hann hóf tónlistarferilinn á
skóladansæfingum með æsku-
félögunum Steinþóri Steingríms-
syni og Árna Elfar.
Á menntskólaárunum var
hann farinn að leika svo stöðugt
með hljómsveitum, að um há-
skólanám var ekki að ræða um
sinn. Hann lék lengst af með KK-
sextettinum og skilaði þar drjúgu
dagsverki sem útsetjari og texta-
höfundur. Seinna starfrækti
hann eigin hljómsveit, en þá
bættust við tíðar sjónvarpsút-
sendingar og alltaf samdi Gaukur
mest af öllu efninu sjálfur. Með-
fram tónlistinni stundaði Gaukur
ýmis störf, s.s. blaðamennsku,
ritstjórn tímarita og nefndastörf
hjá FÍH og STEFi.
Hljómplöturnar eru margar,
sem hann undirbjó til upptöku
fyrir konu sína, Svanhildi, og
dóttur, Önnu Mjöll, auk fjölda
annarra listamanna á afkasta-
mikilli ævi. Hann sýndi alltaf
góðan smekk og vönduð vinnu-
brögð, enda hlaut hann líka fjölda
viðurkenninga.
Eðlilega sóttust margir eftir
að læra á gítar hjá Gauki, sem
svaraði með því að stofna Gítar-
skóla Ólafs Gauks, sem hefur ver-
ið vel setinn í áratugi.
Með árunum gerði hann æ
strangari kröfur til sjálfs sín og
fór í áföngum til æðra tónlistar-
náms í Bandaríkjunum og lauk
þaðan bæði bachelor- og mast-
ersgráðum í tónvísindum.
Gaukur skilur eftir sig stórt
skarð í ættingja-, starfssystkina-
og vinahópunum, en á sama tíma
verður eftir hann ómetanlegur
fjársjóður hugverka, sem gleðja
munu þjóðina um ókomna tíð.
Undirritaður þakkar hjartans
vini samleik fyrri ára og vináttu
alla tíð. Við Vilborg þökkum Ólafi
Gauki líka allar ánægjulegu sam-
verustundirnar og vottum okkar
kæru Svanhildi, börnum þeirra
og öðrum niðjum dýpstu samúð.
Hrafn Pálsson.
Benjamín dúfa fór með himin-
skautum á vængjum tónlistar
Ólafs Gauks. „Upp, upp mín sál“
væru viðeigandi einkunnarorð
þess sem sífellt braust til æðri
mennta og vega í tónheimum – og
væru nærtækt þema hamhleypu
sem starfaði svo ötullega á vett-
vangi upplifunargeirans, helsta
vaxtarsprota nútímans.
Síðustu tvær námstarnir Ólafs
Gauks Þórhallssonar áttu sér
stað í Los Angeles. Hann lauk
kvikmyndatónlistarnámi á sex-
tugsaldri og framhaldsnámi í
djassgítarleik um sjötugt. Var þó
vel skólaður fyrir. Ólafur Gaukur
miðlaði þekkingu sinni til þús-
unda nemenda og var að til hinsta
dags. Afburða gáfum sínum og
hæfni deildi hann örlátlega með
þjóð sinni frá unglingsaldri,
glæddi áhuga og hlúði að hæfi-
leikum. Hann var frábær texta-
smiður ekki síður en tónskáld, út-
setjari, gítarmeistari og
hljómsveitarstjóri. Eftir hann
liggur mikið safn verka.
Ólafur Gaukur gegndi trúnað-
arstörfum, m.a. fyrir STEF, Fé-
lag tónskálda og textahöfunda og
Félag íslenskra hljómlistar-
manna. Hlaut heiðursviðurkenn-
ingu Íslensku tónlistarverð-
launanna 2006, var gerður að
heiðursfélaga Félags tónskálda
og textahöfunda 2008 og hlaut
fálkaorðuna sama ár. Er þá fátt
eitt talið af slíkum bautasteinum.
Minnisvarðarnir eru fyrst og
fremst verkin sem eftir hann
liggja.
Ólafur Gaukur var stílisti fram
í fingurgóma. Hann skóp afar
sérstæðan hljóm sem varð ein-
kennismerki hans; listilega útsett
og glimrandi samspil rafgítars og
altsaxófóns sem einkenndi t.a.m.
Sextett Ólafs Gauks og Svanhild-
ar alla tíð. Öll umgjörð, útlit og
stílbrögð þáttanna „Hér gala
Gaukar“ báru og stílistanum
Ólafi Gauki einstaklega fagurt
vitni.
Það kom því ekki á óvart að
Gaukurinn skyldi áttræður velja
sólbjartan hvítasunnudag til
hinstu farar. Á þeirri vegferð
kunna Vegir að liggja til allra
átta; hann getur stoltur horfst í
augu við Bláu augun, vitjað Kútt-
ers frá Sandi og heimsótt Benja-
mín dúfu í hæstu hæðum. Upp,
upp, Gaukurinn og dúfan! Á vit
nýrra tíðnisviða. Farvel meistari.
Tónlistin lifir. Þökk fyrir okkur.
Jakob Frímann Magnússon,
formaður FTT, Félags tón-
skálda og textahöfunda.
Ólafur Gaukur
Þórhallsson
Mér finnst svo erfitt þegar ég
keyri í hlaðið á Þrastarstöðum að
sjá ekki afa sitja í stólnum sínum í
eldhúsinu. Að heyra hann ekki
segja: „Jæja, eru skessurnar
mínar komnar.“ Móttökurnar
hans voru ekki af verri endanum,
kossar og knús í bak og fyrir.
Afi var alltaf glaður og húm-
orinn vantaði aldrei, ekki einu
sinni undir það síðasta. Ég gæti
skrifað endalaust um elsku afa,
hann var mér svo kær.
Þegar ég hugsa um hvað við
áttum saman finnst mér ég vera
ríkasta manneskja í öllum heim-
inum. Hann kenndi mér svo
margt sem er alveg ómetanlegt.
Ég var svo lánsöm að eyða æsku
minni hjá þeim afa og ömmu og
bjó þar ásamt móður minni í
nokkur ár. Eftir það notaði ég
alla frídaga til að komast í sveit-
ina. Þar var best að vera. Við afi
Þorvaldur Þórhallsson
✝ Þorvaldur Þór-hallsson fædd-
ist í Hofsgerði á
Höfðaströnd í
Skagafirði 1. sept-
ember 1926. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Sauð-
árkróks 3. maí
2011.
Útför Þorvaldar
var gerð frá Hofs-
óskirkju 14. maí
2011.
byrjuðum snemma
að bralla ýmislegt.
Ég var ekki gömul
þegar við vorum
skilin ein eftir heima
á meðan amma og
mamma fóru að
vinna. Þetta var
yndislegur tími og
með árunum fékk ég
hann til að gera nán-
ast hvað sem var. Til
dæmis þurfti mjólk-
urkexið mitt að vera brotið full-
komlega til helminga og afi hætti
aldrei að reyna þótt hann væri
búinn með heilan pakka. Þetta er
gott dæmi um það að hann lagði
sig allan fram við að gera barna-
börnunum sínum til hæfis.
Ég var ekki nema sex ára þeg-
ar hann kenndi mér að hjálpa
kind við burð og náði ég lambinu
lifandi og veit ég ekki hvort okkar
var stoltara. Við áttum margar
góðar stundir í fjárhúsunum og ef
mér var kalt á höndunum leyfði
afi mér alltaf að stinga köldum
lófum inn á bringuna á sér og
hlýnaði mér þá strax.
Göngur og réttir voru honum
mikilvægur tími. Ég gleymi aldr-
ei þeim degi þegar ég varð lögleg-
ur gangnamaður, afi hafði keypt
nesti handa mér, svo keyrði hann
mig út í Höfða þar sem við byrj-
uðum göngurnar. Hann sagði:
„Ég trúi ekki að litla telpan mín
sé orðin svona stór“ og stoltið
skein úr augum hans. Ár eftir ár
kom afi á gangnadagsmorgun og
náði í mig til að fara í göngur fyrir
hann. Þetta var alltaf jafngaman,
hvað þá þegar maður kom með
hóp af kindum á undan sér niður í
rétt og sá brosið á afa. Hann lét
mann alltaf finna hvað hann var
stoltur af manni og hlýjan var
alltaf til staðar. Ég er svo lánsöm
að bæði maðurinn minn og dóttir
fengu að njóta hans.
Bestu stundir dóttur minnar
voru þegar afi spilaði við hana.
Alltaf nennti hann að leika, svo
þurfti hún oft að gá hvort hann
væri með skegg og strauk litlu
lófunum um andlit hans og
skellihló ef svo var. Ef afi var ný-
rakaður þá strauk hún honum um
vangann og sagði „múk“. Maður-
inn minn var honum afar kær og
sá ég hvað hann var glaður að vita
af ekta bónda á jörðinni sinni sem
mun verða mömmu til halds og
trausts í búskapnum. Hann
kvaddi vitandi það að jörðin og
búskapurinn væri í góðum hönd-
um og færi áfram stækkandi.
Elsku afi, ég elska þig svo
mest. Ég vonaðist til að þessi
kveðjustund kæmi aldrei en ég
þakka fyrir þann tíma sem við
áttum saman. Þú átt svo stóran
stað í hjarta mínu, við pössum
ömmu fyrir þig. Með söknuði og
endalausri ást.
Þín
Valdís.
Elsku Reynir. Takk er eitt-
hvað svo fátæklegt þegar ég
horfi til baka á það sem þú færðir
mömmu og okkur hinum. En ég
á ekkert annað orð til að lýsa því
hve mikils virði það var. Ekkert
annað orð til að lýsa þakklætinu
fyrir alla playmo-kallana, barbí-
dúkkurnar og fötin, bílana, hest-
ana, geimskipin og kastalana
sem þið færðuð börnunum. Ekk-
ert annað orð til að þakka fyrir
allar heimsóknirnar. Takk fyrir
nærveruna, félagsskapinn og
stuðninginn bæði á góðu stund-
unum og þeim erfiðu. Við sem
höfum reynt að styðja þig á þess-
um síðustu erfiðu vikum reynum
að hugga okkur við það að nú
ertu laus undan þjáningunum.
Deyr fé,
deyja frændur,
Reynir Arnar
Eiríksson
✝ Reynir ArnarEiríksson versl-
unarmaður fæddist
í Reykjavík 8. nóv-
ember 1945. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 3. júní
2011.
Útför Reynis fór
fram frá Seljakirkju
10. júní 2011.
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan
getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Reynir,
minning þín og góð-
ur orðstír lifir með
okkur, takk.
Linda, Stein-
ar og Sandra.
Elskulegur föðurbróðir minn
er nú látinn. Hafði hann barist
við krabbamein undanfarin ár og
var það ekki fyrr en hann var bú-
inn að koma sínum málum í höfn
að hann leyfði sjúkdómnum að
taka völdin.
Mínar fyrstu minningar um
Reyni voru í Bólstaðarhlíðinni
hjá ömmu og afa þar sem Reynir
bjó fram á fullorðinsár. Hann var
ávallt elskulegur og góður við
okkur bræðrabörnin en var svo
sem ekkert að skipta sér of mikið
af okkur. Þegar ég eltist fór ég
að vinna með Reyni og bræðrum
hans og unnum við saman með
einum eða öðrum hætti í 30 ár.
Reynir kenndi mér ýmislegt
um ævina sem varðaði viðskipti
og fór með mig á mína fyrstu
leikfangasýningu í Nürnberg
Þýskalandi. Við fórum saman til
Nürnberg mörg ár saman eftir
það. Þar kom Reynir mér svo
sannanlega á óvart, maðurinn
sem borðaði hvorki fisk né fram-
andi rétti á Íslandi kynnti fyrir
mér snigla, froskalappir og ým-
islegt sem ég hefði aldrei látið
mér detta í hug að setja inn fyrir
mínar varir. Í þessum ferðum
var hann kóngurinn og passaði
upp á allt og alla enda stundum
ekki vanþörf á.
Reynir fór oft með okkur stór-
fjölskyldunni í veiðitúra sem
voru skemmtilegir í alla staði þar
veiddi hann jafnan vel en fyrst og
fremst áttum við góðar stundir í
faðmi fallegrar náttúru, vina og
vandamanna. Reynir var vinur
vina sinna, orðheldinn og fljótur
að taka málstað lítilmagnans ef
þannig bar undir. Hann var vel
greindur og bókhneigður en
aldrei hefði hann orðið iðnaðar-
maður hvað þá atvinnubílstjóri.
Reyni varð aldrei barna auðið
en þegar hann kynntist sinni ást-
kæru eiginkonu Helenu eignaðist
hann yndislega fjölskyldu. Tími
Reynis og Helenu saman var
alltof stuttur en góður á meðan
hann varði. Nú er hann aftur
kominn í faðm sinnar heittelsk-
uðu og þeirra ástvina sem fóru á
undan honum yfir móðuna miklu.
Minningin um Reyni mun
aldrei gleymast svo lengi sem ég
lifi. Ég þakka fyrir þær stundir
sem við áttum saman í leik og í
starfi.
Jón Páll Grétarsson.
Gógó móðursyst-
ir mín er látin. Stóra systir henn-
ar mömmu. Gógó sem átti allar
þessar frænkur mínar og frænd-
ur sem var svo gaman hitta, hvort
í Sundstrætinu eða á Bíldudal.
Gógó ólst upp í Kvíum í Jökul-
fjörðum, þar sem þau voru 6
systkinin, amma og afi, en líka
fleira heimilisfólk eins og
langamma og langafi, Nonni
frændi og Lína, Sigga og Bogi og
Guðrún
Jakobsdóttir
✝ Guðrún Re-bekka Jak-
obsdóttir fæddist að
Kvíum í Jökul-
fjörðum 28. mars
1925. Hún lést 8.
júní 2011.
Útför Guðrúnar
Jakobsdóttur fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 16. júní 2011.
svo fleiri á mismun-
andi tímum. Senni-
lega einangraðasti
bærinn í hreppnum.
Gógó flutti frá
Kvíum til Bíldudals
eftir að hún hafði
kynnst manninum
sínum honum
Kristni og saman
bjuggu þau sér
heimili þar og eign-
uðust 7 börn. Það
var örugglega ekki alltaf auðvelt
hjá henni frænku minni og heils-
an ekki alltaf góð. En hún átti
samt alltaf til bros og broslega at-
hugasemd. Þegar ég var barn þá
var alltaf spennandi að hjálpa til
við að pakka jólapakkanum til
Bíldudals, því þangað voru svo
margir pakkar, því þau voru svo
mörg fannst mér og jafn spenn-
andi var að bíða eftir að mega
opna pakkann þaðan. Svo var
alltaf mikil tilhlökkun að ýmist að
fá heimsókn frá Bíldudal eða að
keyra yfir holóttu fjallvegina í
Volkswagen-bjöllunni og seinna
Mözdunni til að komast í helgar-
kaffi á Bíldudal. Hjá Gógó var
alltaf pláss, hvort sem það var í
litla þrönga eldhúskróknum
hennar eða í hjartanu.
Hún og Kristinn tóku börnun-
um mínum eins og sínum eigin.
Þegar ég bjó í fyrra skiptið hérna
í Danmörku kom hún með
mömmu í heimsókn til mín og ég
held að það hafi verið í fyrsta
skipið sem hún fór utan, það var
líka í fyrsta skiptið sem hún sat
úti á grasflöt og las á afmælisdag-
inn sinn. Það var dóttir mín sem
var þarna búin að finna sér vara-
ömmu, sem var hægt að fá til að
gera enn meira en ömmuna. Það
er skrítið að hugsa til þess að nú
vantar þá elstu í systkinahópinn
hennar mömmu, sem er annars
svo náinn.
Ég kveð mína kæru móður-
systur með virðingu og hjartans
þökk.
Drífa.