Morgunblaðið - 20.06.2011, Blaðsíða 22
22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. JÚNÍ 2011
✝ Jóhanna PálínaKristófers-
dóttir hjúkr-
unarkona fæddist á
Ísafirði 29. júlí
1920. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Mörk 8. júní 2011.
Foreldrar hennar
voru Kristófer
Jónsson sjómaður,
f. 3.2. 1889 í Norð-
urárdal, d. 10.11.
1955, og Guðrún Oddný Guðna-
dóttir, f. 5.12. 1893 á Ísafirði, d.
8.5. 1973. Systkini Jóhönnu:
Kristófer Jón Gunnar, f. 26.2.
1917 á Suðureyri, d. 13.8. 1987,
Anna, f. 8.6. 1918 á Suðureyri, d.
27.9. 1971, Guðrún Ingibjörg
(samfeðra), f. 11.9. 1921 og Sig-
ríður Lára Maríanusdóttir, f. 1.5.
1923 í Reykjavík, d. 5.9. 1999.
Jóhanna giftist
Svavari H. Jóhanns-
syni fulltrúa í nóv-
ember 1958. Þau
skildu. Börn þeirra
eru tvö: a) Kristófer
Ingi fréttamaður, f.
13.8. 1958, kona
hans er Vala Sig-
urlaug Valdimars-
dóttir kennari og
þýðandi. Barn
þeirra er Helgi, f.
13.6. 1988, dóttir hans er Álfrún
Vala. Dóttir Völu, og stjúpdóttir
Kristófers, er Erla Elíasdóttir, f.
6.6. 1984. b) Ása Hlín leikstjóri
og kennari, f. 22.7. 1960, maður
hennar er Sveinn Harðarson
kaupmaður. Börn Ásu eru Jó-
hann Kristófer Stefánsson, f.
12.6. 1992, Jón Gunnar Stef-
ánsson, f. 31.5. 1996, og Una
María Óðinsdóttir, f. 8.9. 2000.
Tveggja ára gömul flutti Jó-
hanna á Neðri-Hanhól, steinsnar
frá Bolungarvík, og bjó þar í níu
ár hjá rosknum heiðurshjónum;
Bárði Jónssyni og Valgerði Jak-
obsdóttur. 1931 flutti hún á
heimili móðursystur sinnar,
Margrétar Þórlaugar Guðna-
dóttur, og eiginmanns hennar,
Örnólfs Jóhannessonar, á Suður-
eyri við Súgandafjörð, prýð-
isfólks, en þau áttu 13 börn. Læt-
ur nærri að stundum hafi verið
þröngt í búi, enda heimskreppan
mikla skollin á. 1938 siglir Jó-
hanna til Danmerkur og snýr
ekki heim fyrr en 1949. Í Kaup-
mannahöfn bjó hún hernáms-
árin, og í Haderslev lauk hún
hjúkrunarnámi 1948. Heimkom-
in vann hún á ýmsum sjúkra-
stofnunum og heilsuhælum,
lengst á Heilsuverndarstöð
Reykjavíkur (1953-1968, með
hléum) og á Reykjalundi (1968-
1985).
Jóhanna verður jarðsungin í
Áskirkju í dag, 20. júní 2011, og
hefst athöfnin klukkan 15.
Dæm svo mildan dauða,
Drottinn, þínu barni,
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni,
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali,
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
(Matthías Jochumsson.)
Þegar ég leit út um gluggann í
morgun bjóst ég hálft í hvoru við
því að Esjan væri á bak og burt, en
þarna blasti hún við mér, blágrá og
hæruskotin, stað haldandi í kyrr-
leiksvaldi. Sú hin mikla mynd.
Þessi staðfesta var þá enn á sínum
stað. Önnur og mér enn hjart-
fólgnari er hins vegar horfin. Vinir
mínir Álfgrímur Hansson og Elías
Mar misstu móður sína í frum-
bernsku, en ekki veit ég hvort það
er nokkru barni hollt, eins og segir
í Brekkukotsannálnum. Ég er hins
vegar karl á miðjum aldri, og sár-
sakna mömmu. Líf án hennar er
einhvern veginn óhugsandi. Er ég
loksins „full-orðinn“? Gott og vel,
en áttavitinn er brotinn. 90 ár eru
kannski ekki svo lengi að líða. Tím-
inn er hraðfleygur fugl. Heimur-
inn snýst á þotuflugi á fastri braut
sinni, dýfir sér af og til ofan í nið-
dimm hol, nær með naumindum að
rétta sig af á ný. Og mannkyns-
söguþráðurinn er spunninn í hring-
sóli jarðar. Góðæri, heimskreppa,
heimsstyrjöld, kalt stríð, hryðju-
verkastríð, uppsláttur í dag, við-
fangsefni sögugrúskara á morgun.
Í vitund mannsins er framvindan
önnur. Æviskeiðið lýtur torskildari
lögmálum. Ein minning skýtur sér
framfyrir aðra, það löngu liðna
stendur manni ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum, nýlegir viðburðir
eru óskýrir í þokumistri. Stundum
eru öll eyktamörk á tjá og tundri.
Elstu minningar mínar um móð-
ur mína, stutt myndskeið sem búa í
hjartanu fremur en höfðinu, eru
frá því ég var þriggja ára. Þau sýna
mér í hnotskurn tvo eðlisþætti
mömmu; ástúðina og baráttugleð-
ina. Þetta eru ofurhversdagslegir
viðburðir á almennan mælikvarða
en stórmæli í lífi lítils drengs. Í
fyrra skiptið stóð ég út við vegg í
leikskólanum Laufásborg. Þetta
var napurt skammdegissíðdegi,
mér var kalt í rökkrinu, önnur börn
farin heim. Þá var kallað. Þarna
gekk hún inn um hliðið, andlitið
ljómaði í brosi. Hamingjan holdi
klædd. Og mér varð strax hlýtt.
Seinna atvikið var nokkru síðar.
Ógnvaldur æddi inn á heimili okk-
ar, kjallaraíbúð við Langholtsveg,
flækingsköttur sem reif og tætti
áklæði og gluggatjöld, hvæsti
grimmdarlega, látæðið skelfilegt.
Mamma brást snarlega við, skipaði
mér í varðstöðu við vöggu systur
minnar, króaði köttinn af úti í horni
með mjúkum gólfkústi, tók í
hnakkadrambið á honum og snar-
aði honum út. Ég var agndofa, og
naut á ný öryggisins í skjóli þess-
arar máttugu konu. Þessar myndir
eru mín kjölfesta. Ég framkalla
þær margsýnilega í ýmsum blæ-
brigðum, máta þær við nýja
reynslu, nýtt umhverfi og nýja
tíma. Þær standast allt.
„Þegar tregans fingurgómar
styðja þungt á strenginn rauða
mun ég eiga þig að brosi.“ (SHG).
Kristófer Ingi.
Mamma mín var pönnukök-
umeistari. Í gegnum tíðina þegar
mér hefur verið hugsað til stund-
anna sem við áttum í eldhúsinu
heima, þar sem mamma stóð og
bakaði pönnukökur og ég og Kiddi
bróðir átum þær gómsætar, eina
af annarri, þá hríslast um mig al-
sæla. Oft datt mér í hug að hægt
væri að reisa einskonar pönnu-
köku heilsuhæli, þar sem maður
gæti borðað pönnukökur að vild
og fengi þannig bót allra sinna
meina. „Pönnukökustundir“ á
mínu æskuheimili voru hamingju-
stundir. Mamma mín var með
stórar mjúkar hendur og voldug-
an barm sem oft var gott að halla
sér að í lífsins ólgusjó. Ég man að
mér fannst óhugsandi að mæður
væru öðruvísi en hún og ég vor-
kenndi þeim sem áttu ekki ná-
kvæmlega svona mömmu.
Á mínum æskuárum man ég
eftir mömmu á sparikjólnum þar
sem hún mundaði varalitinn þá
sjaldan sem hún „lyfti sér upp“
eins og hún kallaði það. Ég horfði
með aðdáun á hana þar sem hún
virti fyrir sér spegilmynd sína
feimnislega. Öll mín æskuár átti
mamma aðeins einn sparikjól og
einn varalit. En það fannst henni
meira en nóg. Þannig var því einn-
ig háttað með flesta hluti á heim-
ilinu, en aldrei skorti neitt, því það
sem skipti máli var til í ríkum
mæli. Sterkan vilja hafði sú gamla
og ég man þegar hún ákvað að
taka bílpróf komin vel yfir miðjan
aldur. Ökutímarnir urðu fjörutíu
talsins og á leiðinni í fyrsta öku-
prófið keyrði frúin út af. En hún
var nú ekki að láta það stoppa sig,
heldur hélt ótrauð í næsta próf og
náði því. Fljótlega varð móðir mín
sérfræðingur í borgarstjórabeygj-
unum svokölluðu.
Ég á móður minni allt að þakka,
hún lagði grunninn og á þeim
grunni stendur líf mitt nú. Hjart-
ans þakkir, elsku mamma mín.
Ása Hlín.
Nú þegar háöldruð tengdamóð-
ir mín er öll minnist ég hennar
með þökk. Um þetta leyti eru 25
ár síðan ég tengdist henni og man
ég vel okkar fyrsta fund í Garð-
inum. Þá var ég ung og feimin,
með litla dóttur.
Jóhanna var myndarleg kona;
faðmur hennar sem barmur stór
og hlýr. Henni var fyrst og fremst
annt um fólkið sitt, ekki bara það
nánasta. Hún sýndi mínu líka
áhuga og nýfæddum þeim megin
gaf hún gjafir. Mikil matmóðir var
hún og betri pönnukökur bakaði
enginn. Meiri dýra- og barnavin
hef ég ekki þekkt. Það var unun að
sjá hana gæla við hunda og ketti
en sjálf vildi hún alltaf eiga gælu-
dýr. Jóhanna mátti ekkert aumt
sjá og samúðin með sjúkum fann
sér góðan farveg í hjúkruninni.
Jóhanna fygldist vel með þjóð-
félagsumræðu og lagði orð í belg.
Skapfesta var henni eiginleg og
misbyði henni gat hún verið hvöss.
Börnin sín ól hún upp ein og sam-
band þeirra var traust og gott. Þar
ríkti gagnkvæm virðing og kær-
leikur. Hún var einstaklega hepp-
in með þau og bera þau menning-
arlegu uppeldi gott vitni.
Ævistarfið var langt; við ung-
barnaeftirlit, áfengisvarnir og al-
menna hjúkrun. Jóhanna var
reglumanneskja og passaði heils-
una. Meðal hennar nánustu voru
sumir breyskir og hefur henni ef-
laust sárnað það. Þegar ellin tók
að færast yfir komu seiglan og
baráttuþrekið sér vel. Aðdáunar-
vert var að hún bjargaði sér við
innkaup með göngugrind. Upp á
aðra komin vildi hún síst vera.
Sem betur fer auðnaðist henni að
halda heilsu mestalla ævi. Ég
heyrði hana aldrei kvarta í bana-
legunni. Hún var þrautseig og tók
ekki lyf ótilneydd. Undir það síð-
asta var dauðinn henni líkn.
Minningarnar eru margar. Við
fórum í sumarbústað, berjamó og
sveppatínslu á bílnum hennar,
sem hún lærði að aka fimmtug.
Hún var bóngóð þyrfti að gæta
barna og hún var rausnarleg. Hún
átti það til að færa mér blóm upp
úr þurru og jafnvel mat. Eitt sinn
smyglaði þessi annars strangheið-
arlega kona tveimur kalkúnum frá
Kanada, til að gleðja börnin sín, og
þá var skellt upp úr. Hlátur henn-
ar var dillandi og kom frá hjarta-
rótum. Jóhanna var glaðlynd,
hrein og bein, sanngjörn og laus
við tildur.
Við sonur hennar gerðum hana
að ömmu, 68 ára, og var henni son-
arsonurinn, Helgi, mikils virði.
Dóttur minni, Erlu, sem hún
kynntist tveggja ára, tók hún sem
sínu barnabarni. Jóhanna gætti
þess að gera aldrei upp á milli
barnanna. Hún hafði verið sett til
vandalausra tveggja ára og þekkti
það að vera sett til hliðar. Jóhanna
hafði séð tímana tvenna. Náms- og
starfsárin í Danmörku voru henni
minnisstæð og þau rifjaði hún oft
upp. Henni fannst gaman að spila
og hún prjónaði á afkomendurna.
Þá naut hún þess að ferðast til út-
landa, með börnunum þegar þau
voru ung og síðar ein. Henni voru
kærir ættingjar í Englandi og
Kanada og góða vinkonu átti hún í
Bandaríkjunum.
Jóhanna var fyrst og fremst
kærleiksrík fjölskyldumanneskja.
Hún skilur eftir sig tómarúm og
verður hennar sárt saknað. Kann
ég Jóhönnu þakkir fyrir allt sem
hún gerði fyrir mig og mína.
Vala S. Valdimarsdóttir.
Elsku amma mín. Ég tek andlát
þitt reglulega nærri mér og sakna
þín mikið. En ég trúi því af öllu
hjarta að nú sértu komin á betri
stað og að þér líði vel. Þú varst
alltaf trúuð kona og mínar bestu
minningar eru að sofna út frá
bænum þínum á kvöldin þegar þú
passaðir mig sem ungan dreng. Þú
kenndir mér að biðja og það er
eitthvað sem ég mun varðveita
alla ævi. Þú varst alltaf góð við alla
og vildir öllum vel og sérstaklega
mér. Ánægjulegt var að sjá hvað
þú tókst fallega á móti dóttur
minni, Álfrúnu Völu, fyrsta lang-
ömmubarninu, þínu þegar hún
kom í heiminn. Megir þú hvíla í
friði.
Þinn sonarsonur,
Helgi Kristófersson.
Jóhanna var móðir hálfsystkina
minna. Ég man hana frá fyrstu tíð.
Ef mannslífin eiga sér bakgrunn,
landslag með misjafnlega brigðul-
um kennileitum, er Jóhanna eins
konar bergstandur meðal minna
leita. Dranginn er ekki mikið á
ferðinni, heldur vís á sínum stað.
Þar skýlir hann ferðalöngum sem
til hans leita. Þó að ofstopi tímans
veðri drangann, er hann hluti
þeirrar óspilltu náttúru sem tísk-
an kemst hvergi að. Slíkur drangi
er tákn fyrir náttúrulegar dyggðir
– látlausan heiðarleika, elju, hug-
rekki, rausn – og þann karakter
sem ljær þeim staðfestu. Minning
Jóhönnu lifir og kennileitið varir.
Svavar Hrafn Svavarsson.
Jóhanna Pálína
Kristófersdóttir
✝ Garðar Karls-son fæddist í
Reykjavík 25. nóv-
ember 1942. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 8. júní 2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Júlíana
Jensdóttir hús-
móðir, fædd á
Haukabrekku á
Snæfellsnesi 26.
desember 1913, d.
17. janúar 1959, og Karl Björns-
son gullsmiður, fæddur á Vakurs-
stöðum í Vopnafirði 20. febrúar
1908, d. 16. ágúst 1980. Bræður
Garðars eru Björn, f. 1936, kona
hans er Hilma Magnúsdóttir,
Jens, f. 1938, kona hans er Jónína
Magnúsdóttir, og Karl Valur, f.
1939, d. 2004, eftirlifandi kona
hans er Anna Elísabet Olivers-
dóttir.
Garðar kvæntist árið 1964 Sig-
ríði Ingibjörgu Jónsdóttur, f. 11.
júní 1943, d. 11. mars 1981. For-
eldrar hennar voru Agnes Odd-
húsmóðir, f. 1916, d. 2005, og
Guðjón Magnússon smiður, f.
1908, d. 1993. Dóttir Garðars og
Þuríðar er Rannveig, f. 27. maí
1985, maki Bjarki Halldórsson,
dóttir þeirra er Embla Þuríður.
Garðar ólst upp í Reykjavík og
gekk í Austurbæjarskóla. Frá
unga aldri starfaði hann sem gít-
arleikari í mörgum af þekktustu
hljómsveitum landsins á þeim
tíma, þar á meðal hljómsveitum
Svavars Gests og Magnúsar Ingi-
marssonar. Á árunum 1986-1995
söng Garðar með karlakórnum
Fóstbræðrum. Árið 1966 fór
Garðar til Tulsa í Bandaríkjunum
og nam þar flugvirkjun við Spart-
an School of Aeronautics. Garðar
starfaði við flugvirkjun næstu ár
ásamt spilamennsku og ýmsum
öðrum störfum. M.a. starfaði
hann fyrir Loftleiðir í Lúx-
emborg um tveggja ára skeið.
Árið 1982 hóf hann störf hjá
Áburðarverksmiðju ríkisins og
starfaði þar til ársins 1996 þegar
hann hóf störf hjá flugfélaginu
Air Atlanta þar sem hann starf-
aði til dánardags.
Útför Garðars fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 20. júní 2011,
og hefst athöfnin kl. 13.
geirsdóttir hús-
móðir, f. 1906, d.
1988, og Jón Sig-
urður Björnsson
bankafulltrúi, f.
1899, d. 1980. Börn
Garðars og Sigríðar
Ingibjargar eru
Agnes, f. 14. október
1964, maki Gísli
Ólafsson, börn þeirra
eru Garðar og Sig-
urást Sóley, og Jón
Sigurður, f. 23. júlí
1969, maki Helga Þorkelsdóttir,
dætur þeirra eru Sigríður Ingi-
björg, Agnes Gróa og Heiða Ósk.
Fyrir átti Garðar soninn Viðar, f.
9. júní 1962, barnsmóðir hans er
Emilía Sigríður Sveinsdóttir, f.
1943. Sonur Viðars er Þórhallur,
móðir hans er Ásta Margrét Þór-
hallsdóttir. Sambýliskona Viðars
er Ólöf Sigurgeirsdóttir. Garðar
kvæntist árið 1985 eftirlifandi
eiginkonu sinni, Þuríði Helgu
Guðjónsdóttur, f. 25. desember
1953. Foreldrar hennar voru
Guðmunda Þorbjörg Jónsdóttir
Elsku pabbi. Þegar við syst-
urnar sitjum hér og tölum um þig
finnst okkur sú tilhugsun að sjá
þig aldrei framar óbærileg. Við
vitum að þú verður alltaf hjá okk-
ur og kemst yngsta barnabarnið
þitt, Embla Þuríður, kannski best
að orði þegar hún segir að afi Gæi
sé í hjartanu sínu núna. Skemmti-
legri, elskulegri og frábærari
pabba er ekki hægt að hugsa sér.
Við munum alltaf sakna þín en á
móti kemur að við eigum hafsjó af
góðum og skemmtilegum minn-
ingum um besta pabba í heimi.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þegar við hugsum til þín kem-
ur upp minningin um dillandi
hláturinn þinn og þá minningu
getum við notað til þess að brosa í
gegnum tárin um ókomin ár.
Þínar dætur,
Agnes og Rannveig.
Elsku pabbi, nú þegar þú ert
fallinn frá eftir stutta og snarpa
baráttu við erfið veikindi hvarflar
hugurinn til baka. Ég minnist með
bros á vör allra góðu stundanna
sem við höfum átt saman. Heim-
sóknir voru nú aldrei okkar feðg-
anna sterka hlið en þeim mun
meira gaman var þegar við áttum
stund saman. Glettni, glaðværð,
hlátur og mikið handapat og svo
voru sögurnar leiknar, allt saman
hluti af sterkum einkennum þín-
um ásamt umhyggju, væntum-
þykju og brennandi áhuga á því
hvernig þínu fólki reiddi af. Skarð-
ið er stórt, söknuðurinn mikill og
upp í hugann koma þessar línur:
Kenndu mér klökkum að gráta,
kynntu mér lífið í svip,
færðu mér friðsæld í huga,
finndu mér leiðir og veg.
Og sjáðu hvar himinn heiður
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
Veittu mér vonir um daga,
vertu mér hlýja og sól,
segðu mér sögur af vilja,
sýndu mér vissu og þor.
Og sjáðu hvar heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
Gefðu mér gullin í svefni,
gættu að óskum og þrám,
minntu á máttinn í sálu,
minning er fegurri en tár.
Og sjáðu hvar heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
(Sigmundur Ernir Rúnarsson.)
Það birtir upp um síðir. Ég
sakna þín sárt.
Viðar.
Kveðja frá tengdadóttur
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með kærri þökk fyrir allt,
elsku Garðar minn.
Helga
Þorkelsdóttir.
Ég hitti hann fyrst nokkrum
dögum eftir fertugsafmælið hans.
Ég var að skjóta mér í mjög fal-
legri dóttur hans og var boðið í
eftirafmæli, fullt af kökum og
þess háttar. Mér leist nú ekki á að
þurfa að hitta pabbann, einhvern
hljómsveitargæja sem var
kannski meiri töffari en Elvis, en
það var nú ástæðulaus ótti. Garð-
ar var náttúrulega ekkert nema
góðmennskan, blíður og indæll
frá fyrstu kynnum. Og mér
fannst hann fjallmyndarlegur.
Hann spilaði á gítar og var kom-
inn ungur í hljómsveitir og vildi
bara spila en var síðan píndur í
flugvirkjun af framtíðar-tengda-
pabba sínum. Og þá var framtíðin
ráðin: tónlist og flugvélar. Svo
voru byggð tvö hús í Grafarvog-
inum, og þar gistum við oft í
heimsóknum. Það var alltaf svo
frábært, allt á kafi í snjó á jólum
og Þura eiginkona hans með fulla
eldhússkápa af smákökum og þau
alltaf með heitt á könnunni, ein-
hvers konar paradís, fannst
manni. Við alltaf með okkar haf-
urtask í plastpokum eða út um
allt á gólfinu en aldrei var neitt
sagt nema bara eitthvað
skemmtilegt og hlægilegt. Svo
gaf hann okkur gamla bílinn sinn,
Cortínu sem við eyddum heilu
sumri í að spasla og sanda, var
síðan sprautuð fallega rauð og
kom sér frábærlega vel fyrir ungt
námsfólkið. Hann skildi vel hvað
það var að vera ungur og á byrj-
unarreitnum.
Hann hafði frábæra kímnigáfu
og sagði skemmtilega frá, fékk
fólk auðveldlega til að hlæja og
naut þess að hafa fjölskylduna í
kringum sig. Vildi að öllum liði vel
og hugsaði vel um börnin sín og
sitt fólk. Hann virtist alltaf fá
jafnmikla ánægju af að gleðja
aðra. Á tímabili hellti hann sér á
kaf í að búa til eins manns hljóm-
sveit með hljómborði og tölvu og
spilaði á fullu fyrir fólk með þessu
um tíma. Mér fannst alltaf svo
merkilegur þessi mikli áhugi.
Mín kynni af Garðari voru frá-
bærlega góð og ég er mjög þakk-
látur fyrir allar frábærlega
skemmtilegu samverustundirnar
gegnum árin. Minningin um
þennan góða dreng mun ávallt
lifa í mínu hjarta.
Elsku Garðar, takk fyrir að
vera besti tengdapabbi í heimi og
leyfa mér að giftast Agnesi Garð-
arsdóttur og vera partur af fjöl-
skyldunni.
Þinn tengdasonur,
Gísli Ólafsson.
Garðar Karlsson