Morgunblaðið - 28.09.2011, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. SEPTEMBER 2011
✝ Hjördís LindaJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. október 1965.
Hún lést 16. sept-
ember sl.
Foreldrar henn-
ar eru Jón Grett-
isson, f. 30. júlí
1946, og Herdís
Kristín Valdimars-
dóttir, f. 30. janúar
1947. Bróðir Hjör-
dísar er Valdimar Jónsson, f. 1.
ágúst 1967, giftur Ragnheiði
Hansen, f. 4. apríl 1971, börn
þeirra eru Jón Baldur, Guðrún
Karen og Arnar Bjartur. Systir
Hjördísar er Áslaug Filippa
Jónsdóttir, f. 6. september 1972,
gift Dagbjarti Þórðarsyni, f. 17.
janúar 1964, börn þeirra eru
Filippa Herdís, Guðbjörn Jón og
Valgerður Kristín. Dætur Dag-
bjarts af fyrra sambandi eru
Gréta María og Kristveig Lilja.
Börn Hjördísar og Jóns Val-
við mælingar og kortagerð og
síðast hjá Landhelgisgæslunni í
sjómælingadeild, frá árinu 2000.
Hjördís hóf nám í landfræði við
Háskóla Íslands árið 2005 eftir
að hún hafði greinst með
krabbamein. Hún var langt
komin með námið þegar hún
varð að hætta því vegna veik-
inda. Má nefna að hluti af námi
hennar var gerð skýrslu fyrir
Breiðafjarðarnefnd í gegnum
Raunvísindadeild Háskóla Ís-
lands um skráningu örnefna í
sjó á Breiðafirði. Hjördís var
mikill náttúruunnandi og naut
sín hvergi betur en við leik og
störf úti í náttúrunni. Síðustu
mánuði og ár vann hún ásamt
Óla unnusta sínum að endur-
uppbyggingu á æskuheimili Óla,
Laufási, á Bíldudal. Hjördís orti
ljóð frá því hún var unglingur
og um síðustu áramót gaf hún út
ljóðabókina Brot úr lífi þar sem
hún lýsir á einlægan og op-
inskáan hátt reynslu sinni, hug-
renningum, draumum og von-
brigðum við það að lifa og deyja
með krabbamein.
Útför Hjördísar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag, mið-
vikudaginn 28. september 2011,
kl. 13.
geirs Sveinssonar,
f. 3. apríl 1965
(slitu samvistir),
eru: 1) Diljá Rún,
fædd 16. júní 1990,
sonur hennar og
Hauks Jarls Krist-
jánssonar, f. 27.
október 1987, er
Fjölnir Jarl, f. 27.
janúar 2009, og 2)
Bjarki Snær, f. 8.
júní 1995. Unnusti
Hjördísar er Ólafur Jóhann
Högnason, f. 29. desember 1960.
Börn hans eru Gísli Örn, Sara
Bjarney, Ólafur Kári og Ísold
Anja.
Hjördís var menntaður tækni-
teiknari og fékk starf hjá Land-
mælingum Íslands sautján ára
gömul. Hún vann þar við korta-
gerð og í gegnum þá starfs-
reynslu fékk hún inngöngu í
skóla í Horsens í Danmörku þar
sem hún nam landmælingar og
kortagerð. Hún starfaði alla tíð
Þú vaktir von, þú vaktir ást, þú
vaktir mig. Þakka þér fyrir að
elska mig og fyrir að skilja mig.
Þakka þér fyrir þína yndislegu
jákvæðni og dásamlegu þrjósku.
Guð einn veit hvað lífið verður fá-
tæklegra án þín.
Það er ofursárt til þess að
hugsa að draumurinn okkar um
að verða gömul saman í drauma-
höllinni okkar á Bíldudal rætist
ekki, en ég veit þó að þú verður
nálæg þó að ég fái ekki að sjá
brosið þitt bjarta. Við áttum sam-
an yndislegar stundir. Við áttum
saman sól og blóm og hvítan sand
eins og segir í einu af okkar uppá-
haldslögum.
Með tárum og trega kveð ég
þig nú elsku fallega Hjördísin
mín. Þig mun ég alltaf elska og
þér mun ég aldrei gleyma.
Megi góður guð geyma þig.
Þinn að eilífu,
Ólafur.
Mér hefur alltaf þótt ösp fal-
legt tré, hún ilmar vel, vex hratt
og veitir öðrum skjól. Öspin er
líka dugleg að gefa frá sér lítil fal-
leg rótarskot. Við Hjördís vorum
sammála um fegurð og dugnað
þessa trés. Hjördís var ekki ólík
öspinni, hún var falleg, dugleg,
veitti skjól og gaf af sér bjartsýni
hvert sem hún kom.
Hjördís hafði einstaklega góða
nærveru, heilbrigða sál og var
alltof falleg fyrir það sem á hana
var lagt.
Það var líka alltaf svo gaman
nálægt henni og ekki að ástæðu-
lausu að mér datt aldrei í hug að
leiðrétta þriggja ára son minn
þegar að hann talaði um Fjördísi,
enda var hún sjálf mjög ánægð
með það nafn.
Þær eru margar fallegar,
skemmtilegar og fyndnar minn-
ingarnar sem ég á og mun varð-
veita. Minningar sem eiga eftir að
kalla fram hlátur og grát.
Ég trúi því að brátt muni Hjör-
dís dansa um græn engi Para-
dísar berfætt í fallegum sumar-
kjól með blómakrans á höfði.
Elsku hjartans Hjördís mín,
ég mun alltaf minnast þín þegar
ég festi gleymmérei í peysuna
mína, þegar ég hlusta á Midnight
blue með Elo og þegar ég fer í
fjöruferð og finn bláa krafta-
verkasteininn sem þú leitaðir að
í Selárdal nýliðið sumar.
Um leið og ég kveð þig, elsku
fallega perla, langar mig að
þakka þér fyrir allt sem þú
kenndir mér og okkar dásam-
legu kynni. Þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mér og ég mun
sakna þín þangað til við sjáumst
á ný.
Góða ferð hjartadrottning.
Þín mágkona og vinkona,
Arnbjörg Högnadóttir.
Elsku besta Hjördís mín. Nú
ert þú flogin á braut í aðra
heima, laus úr viðjum veikinda
sem þú áttir við að glíma síðustu
árin.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú í þína hönd,
síðast er ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson)
Mín kæra mágkona hefur nú
kvatt þennan heim, hún tókst á
við sín erfiðu veikindi af ótrú-
legri hörku og dugnaði. Hún var
alltaf hvers manns hugljúfi og
stutt í fallega brosið og hlátur-
inn.
Hún var algjör perla og mun
hennar verða sárt saknað í vest-
urfarahópnum, þar eins og ann-
ars staðar mun mikið vanta.
Elsku Óli bróðir hefur misst
mikið sem og fjölskyldur þeirra
beggja, megi góður Guð gefa
ykkur styrk.
Ég þakka fyrir þann heiður að
hafa fengið að kynnast slíkri eð-
alkonu sem Hjördís var.
Elsku Bjarki, Diljá og Fjölnir
Jarl, þið hafið misst mikið og bið
ég Guð að leiða ykkur rétta leið
til að takast á við lífið á þessum
erfiðu tímum og í framtíðinni.
Anna Högnadóttir.
Lífsþrá, jákvæðni og von
elsku systur minnar var slík að
af öllu hjarta trúði ég að þessi
stund kæmi ekki fyrr en við vær-
um orðnar gamlar kerlingar.
Ætluðum að verða ellismellir í
ullarkápum og leiðast niður
Laugaveginn, kíkja á kaffihús og
menningu og dreypa á sérríi og
öðrum kerlingadrykkjum. Það
og ótalmargt fleira verður að
bíða þar til við hittumst á ný, sem
ég efast ekki um að við gerum.
Ég á auðvitað endalausar
minningar um systur mína.
Kaldhæðnislegr brandarar og
ófarir okkar og annarra (aðal-
lega annarra) kölluðu fram ótrú-
lega mörg hlátursköst í gegnum
tíðina, enda báðar með afar and-
styggilegan húmor. Þegar ég var
lítil skemmti hún sér stundum við
að hræða mig og fleiri. Einu sinni
á Hraðastöðum um vetrarkvöld
voru hún og vinkona hennar að
passa okkur fjórar smástelpur,
(tveggja, þriggja og fjögurra ára)
og stilltu okkur upp á borð við
stóran glugga. Hún kom sér sjálf
vel fyrir uppi í efri koju og sagði
okkur hræðilegar grýlusögur.
Æpti svo með skelfingarsvip svo
við litum í gluggann, sem var á
annarri hæð! Þar var vinkona
hennar með opið ginið lýst upp
með vasaljósi, verulega ófrýnileg
á að líta fyrir okkur smábörnin …
við ruddumst í aldursröð upp í
kojuna þar sem Hjördís bjargaði
okkur. Þær höfðu töluvert fyrir
þessum grikk, bröltandi með
stiga á milli húsa í myrkrinu.
Fyrir utan þetta og nokkrar
aðrar svipaðar skrýtlur var hún
mér svo undurgóð. Hún puntaði
mig og málaði, við fórum í bæj-
arferðir með strætó, og þegar
hún flutti að heiman á Gullteig-
inn, öll kvöldin okkar þar með
popp að horfa á Stöð tvö í svart-
hvíta sjónvarpinu hennar. Skutl-
aði mér svo á rauða Opelnum nið-
ur á Grensás til að ná síðustu rútu
heim. Öll kvöldin við varðeldinn í
Skarfanesi. Dagarnir sem við átt-
um saman á Flateyri þegar ég bjó
þar og svo ótalmargar aðrar
dásamlegar minningar sem eru
nú svo dýrmætar.
Óendanlega þakklát er ég fyrir
að hafa haft systur mína hjá mér í
vor í brúðkaupinu mínu og að
hafa farið á Bíldudal í sumar og
eytt þar fallegustu dögum lífs
míns með Hördísi minni og Óla í
litla fallega húsinu þeirra, Lauf-
ási, ásamt stórfjölskyldunni.
Besta, fallegasta og merkilegasta
ferðalag sem ég hef farið. Sam-
verustundirnar eftir það eru allar
svo einstakar og innilegar að
þeim fá engin orð lýst og það ber
að þakka af öllu hjarta.
Elsku hjartans systir mín, vin-
kona mín, hetjan mín. Góða ferð.
Guð geymi þig.
Þín elskandi litla systir,
Áslaug Filippa.
Það var líkt og himnarnir og
við mannfólkið grétum í takt
þennan haustdag þegar Hjördís
vinkona mín kvaddi í hinsta sinn.
Þótt vitað væri hvert stefndi
þá kemur kveðjustundin sem
reiðarslag, það er ekki hægt að
vera undir það búinn að kveðja
góðan vin þegar lífið ætti að blasa
við. Við ætluðum að verða gamlar
konur á elliheimili og skemmta
okkur konunglega.
Þakklæti er mér efst í huga,
fyrir vináttu síðustu 20 árin, fyrir
allar góðu stundirnar sem við
mösuðum, hlógum, sungum,
borðuðum fullt af góðum mat,
grétum, kúrðum, upplifðum nátt-
úruna og þögðum saman, allar
þessar minningar eru mér nú
sem dýrmætir gullmolar sem ég
geymi á góðum stað í hjarta
mínu.
Þakklæti fyrir að fá að taka
þátt í og annast Hjördísi í veik-
indunum.
Þakklæti fyrir að deila með
henni hennar góðu og fallegu fjöl-
skyldu og vinum.
Þakklæti fyrir að kynnast gull-
molunum hennar, Diljá, Bjarka,
Fjölni og Óla.
Ég kveð vinkonu mína bara um
stund og bið góðan guð að gæta
fjölskyldu hennar og vernda
börnin hennar.
Við finnum okkur fallega lautu
með fullt af berjum til að tína, á
stað sem við hittumst á síðar.
Ég elska þig þúsundfalt, elsku
hetjan mín.
Ég held um smáa hendi, því gatan hér
er grýtt,
þá get ég líka fundið, hvort þér er nógu
hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða og rata fyrir
þig,
– en raunar ert það þú, sem leiðir mig.
Æ, snertir þú við þyrni? – Hann fól hin
fríða rós,
og fögur tárin myrkva þitt skæra
hvarmaljós.
Mér rennur það til hjarta og reyni að
gleðja þig,
– en raunar ert það þú, sem huggar
mig.
Þú spyrð um svarta skýið, sem skyggir
fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin, er fjúka um
laut og hól.
Ég leitast við að ráða þær rúnir fyrir
þig,
– en raunar ert það þú, sem fræðir
mig.
Nú þreytast smáir fætur, svo faðminn
þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta, og stundin sú
er blíð.
Þú andar hægt og rótt og þín rósemd
grípur mig,
– svo raunar ert það þú, sem hvílir mig.
(Jakobína Johnson)
Kær vinkonukveðja,
Þóra Harðardóttir.
Jæja Hjördís, þá ertu farin
elsku vinkona.
Okkar kynni hófust fyrir nítján
árum, þegar ég byrjaði að vinna
hjá VSÓ. Ég staldraði stutt þar
en við ákváðum fjórar stöllur
þaðan að stofna matarklúbb, við
tvær, Þóra og Eyrún. Þar má
segja að vinskapurinn hafi byrj-
að. Við kölluðum okkur Sælubelgi
og matarboðin voru blanda af
góðum mat, fíflagangi og góðu
djammi. Karlarnir okkar voru að
sjálfsögðu með og náðu vel sam-
an. Árlegar sumarbústaðaferðir
Sælubelgja hafa verið fastur liður
í þessum góða hópi.
Svo kom krabbinn, það var
mikið áfall. Einhvers staðar mitt í
öllu þessu, þú veik, að skilja, að
flytja í fínu íbúðina þína í Drápu-
hlíðinni með fallegu molana þína,
Diljá og Bjarka, tengdumst við
nánar. Um margt þurfti að tala,
íhuga. Við fórum í margar göng-
ur, leikfimi, þú kynntir mig fyrir
Ljósinu, sem vinnur ómetanlegt
starf. Við fórum í skíðaferðir til
Akureyrar og síðar voru það fal-
legu sumarbústaðaferðirnar sem
við Þóra og þú höfðum sem agn til
að hlakka til. Stjörnu- og norður-
ljósaskoðun í heitum potti og
djúpar samræður um lífið og til-
gang þess.
Ég er afar þakklát fyrir að
hafa fengið að fylgja þér í gegn-
um allar brekkurnar sem veik-
indunum fylgdu. Ég hef staðið
agndofa yfir kraftinum sem þú
hafðir, viljanum til að sigra. Já-
kvæða hugarfarið, brosið þitt,
gálgahúmorinn alltaf á sínum
stað og dillandi hláturinn, Hjör-
dís skvísa.
Ég vil þakka þér, vinkona, fyr-
ir allt sem þú hefur kennt mér,
þar er margt sem ég ætla að til-
einka mér í framtíðinni. Börnin
þín, ömmumolinn hann Fjölnir og
Óli hafa misst mikið, en ég trúi að
þú hafir lagt inn gæðastundir og
gefið þeim gott veganesti til að
byggja framtíðina á. Og eins og
þú trúðir svo fast á og sagðir svo
oft: Það verður allt í lagi, allt mun
fara vel, ég veit það.
Diljá, Bjarka, Fjölni, Óla, for-
eldrum, systkinum og öllum öðr-
um sem þekktu þig sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Takk elsku vinkona.
Þórhildur Sverrisdóttir.
Ég kynntist Hjördísi þegar ég
vann hjá Krafti og hún kom inn í
gönguhópinn sem þar var virkur,
hlý kona og lífsglöð. Og bjartsýn
var hún líka, enda hafði hún mikið
til að lifa fyrir. Eitt fannst mér al-
veg sérstakt við Hjördísi en
henni tókst það sem mörgum
konum tekst ekki og það er að
finna rétta ilmvatnið. Ilmurinn af
henni jók yndisleik hennar og
hún ilmaði einhvern veginn í öll-
um samskiptum. Í gönguhópi
Krafts vorum við 6-8 konur sem
þræddum göngustíga og borgar-
götur Reykjavíkur og settumst
svo inn á kaffihús og deildum
reynslu yfir góðu meðlæti. Hlust-
uðum, töluðum, grétum og hlóg-
um. Já, þannig gerðum við þetta.
Og þessir vikulegu göngutúrar
urðu stór gjöf inn í líf okkar.
Síðustu fimm ár hafði Hjördís
ólæknandi sjúkdóm og virtist
geta horfst í augu við hann af
æðruleysi sem ekki öllum er gef-
ið. Hún valdi að lifa þann tíma
sem hún átti eftir vel, að lifa vel
skipti hana mestu, þannig gat
hún verið fegursta fyrirmynd og
mesti styrkur sem hugsast gat
fyrir börnin sín. Það er ekki nóg
að vilja vel, það er meira en að
segja það að vera glaður í hvers-
dagslífinu þegar ólæknandi sjúk-
dómur bítur stöðugt í hælana.
Fyrir þremur árum, þegar
Hjördís var nýkomin úr lyfja-
meðferð og neglur af fingrum og
tám losnuðu og duttu sumar af,
þá gekk hún Fimmvörðuháls og
blés ekki úr nös. Við Diljá vorum
með í för. Það var dásamleg ferð í
frábæru veðri.
Fyrir tveimur árum vorum við
saman skálaverðir í Breiðuvík
eystri. Þá var hún í stöðugri lyfja-
meðferð. Hún skellti sér í kaldan
sjóinn. Við syntum naktar innan
um fugla í kyrrlátri vík í glamp-
andi sól og steikjandi hita. Við
vorum flottastar í þeirri ferð.
Svo fórum við tvær saman að
hausti í Skálholt þar sem við
dvöldum eina helgi og sóttum á
djúpin í okkur sjálfum. Þar deild-
um við ljóðum, reynslu, hugsun-
um um lífið og dauðann. Og um
trúna á Guð og ástina. Við grétum
saman í þeirri ferð. Og alltaf ilm-
aði hún.
Hjördís hafði fundið ástina í lífi
sínu, hann Óla. Nú horfir hann á
eftir henni. Hún sem ætlaði sér
að verða gömul með Óla og
ferðast á hverju sumri til Bíldu-
dals.
Maður getur velt fyrir sér því
óréttlæti sem manni finnst felast
í því þegar börn missa foreldri.
En engu verður breytt. Diljá og
Bjarki hafa misst mikið. Orð ná
ekki að lýsa því.
Hjördís vissi að hverju stefndi
en var ekki tilbúin þegar stundin
kom. Það er ekki tímabært, sagði
hún. Hún ætlaði sér lengra. Hún
vildi meira af þessu lífi. En svo
var allur tími farinn. Svo var lífið
búið. Á degi íslenskrar náttúru
féll lífsblómið hennar. Ilmur
hennar.
Ég votta Bjarka Snæ, Diljá
Rún, Fjölni Jarli, Óla, foreldrum,
systkinum og öðrum ástvinum
mína dýpstu samúð.
Anna Ingólfs.
Föstudaginn 16. september dó
vinkona mín til margra ára. Við
kynntumst 1987 þar sem við átt-
um heima í sama húsi í fimm ár.
Við eignuðumst elstu börnin okk-
ar með tveggja mánaða millibili
upp á dag og pössuðum hvor fyrir
aðra hálfan daginn þegar við fór-
um að vinna eftir fæðingarorlof.
Við vorum alltaf vinkonur, stund-
um hittumst við mikið, stundum
lítið, en vináttan var alltaf til stað-
ar. Við skildum hvor aðra svo vel,
gengum í gegnum ýmislegt sem
taka þurfti á eins og gengur í
þessu lífi. Við Hjördís vorum
saman í saumaklúbbi sem verður
klárlega starfræktur áfram í
hennar nafni – Hjördísarklúbbur
eins og ég kalla hann alltaf. Einn
daginn fyrir nokkrum árum átt-
aði hún sig á því að ég þekkti allar
í klúbbnum og þá buðu þær mér
að vera með. Ég sé ekki eftir því,
gæðakonur allt saman. Hún á
góðan hóp vina og ástvina sem
eiga nú um sárt að binda.
Líf okkar verður svo miklu
tómlegra núna en við reynum að
halda því áfram, því það er í henn-
ar anda og það sem hún hefði svo
sannarlega viljað. Alveg eins og
hún gerði svo sannarlega sjálf,
því þrátt fyrir veikindi sín lifði
hún lífinu lifandi, var dugleg að
rækta vini og ættingja, fara í
ferðalög og svo margt, margt
fleira.
Ég votta börnum hennar,
barnabarni, unnusta, foreldrum,
systkinum og öðrum ættingjum
Hjördís Linda
Jónsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, stjúpmóðir, tengda-
móðir, amma, langamma og langalangamma,
INGVELDUR MAGNÚSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
áður á Patreksfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar á Hrafnistu Hafnar-
firði mánudaginn 26. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Hafsteinn B. Sigurðsson,
Ásgerður Ágústsdóttir, Guðmundur J. Bergsveinsson,
Ásthildur Ágústsdóttir, Gunnar Ragnarsson,
Helgi Ágústsson, Hervör Jónasdóttir,
Emil P. Ágústsson,
barnabörn, langömmubörn og langalangömmubörn.
✝
Elskuleg mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
SESSELJA STEINGRÍMSDÓTTIR,
Tunguvegi 68,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum sunnudaginn
25. september.
Sigurður Guðjón Jónsson, Doreen Veronica Prince,
Sigríður J. Lepore, Steingrímur Guðni Pétursson,
Gunnar Jónsson,
Steingrímur Ágúst Jónsson, Þóranna M. Sigurbergsdóttir,
Jón Hjörtur Jónsson, Katrín Sól Högnadóttir,
Sesselja Jónsdóttir, Kim Mortensen,
Garðar Jónsson, María Breiðfjörð,
Sæmundur Ingi Jónsson, Elfur Magnúsdóttir,
Ástríður Ólafía Jónsdóttir,
Einar Valgeir Jónsson, Sigurlín Þ. Sigurjónsdóttir,
Benjamín Hlífar Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.