Líf og list - 01.09.1950, Blaðsíða 18

Skriftir
Framh. af bls. 1 1.
Orðrómurinn berst út, að Don
Paolo hafi fengið leyfi til að taka
til skrifta.
— Hann er skriftafaðir, sem
skilur allt og f'yrirgefur allt, meira
vill Magascia ekki segja.
— Hann er meira en skriftafað-
ir, segir Matalena, hann er heilag-
ur maður, sem les í hjörtum hinna
fátæku syndara.
Fóik streymir að til að kynnast
þessu af eigin reynd. Herbergi Don
Paolos er öllum opið. Manneskjur
koma og fara. Hver og einn vill
ákveða daginn til þess að gera játn-
ingu sína. Börnin koma upp á
tröppurnar og standa í dyrunum,
án þess að koma nálægt hinum
heilaga, sem getur ekki lengur dul-
izt eða dregið sig í hlé.
Svo kemur Gesira gamla askvað-
andi. Hún rekur alla út, skellir
aftur hurðinni á eftir sér og fell-
ur á kné, les sitt mea iupla og
byrjar að þylja ævisögu sína. Sú
gamla ryður úr sér eins og kaffi-
kvörn með gular jaðralausar varir.
Undir óhreinum hártjáslum
skín í eyra, sem tæplega er helm-
ingur eftir af, og hún gefur þá
skýringu á því, að hinn hlutann
hafi asni bitið af eyranu, þegar hún
var ung. Hún nefnir og útlistar
ýmis sár, sem hún hefi á ólíkum
líkamshlutum, þau hefir hún hlot-
ið hjá manni sínum. Enginn hefir
nokkurn tíma fengið að sjá sér sár
hennar fyrr, guði sé lof, hún hefir
aldrei sýnt nokkurri manneskju
líkama sinn, en sárin eru þar al-
ténd enn, það er eins satt og sá
allraheilagasti var stunginn gegn-
um síðuna. Maðurinn fórst fyrir
tuttugu árum í jarðskjálftanum.
— Þegar jarðskjálftinn kom, seg-
ir Gesira, var það guðs vilji, að ég
var stödd úti á götunni. Pietrasecca
hrundiað þrem fjórðu hlutum.
Maðaðurinn minn lá í rúminu og
var grafinn undir húsinu, sem
hrundi og jafnaðist við jörðu. Nú,
þegar ég er orðin ekkja, get ég gifzt
á ný, datt mér allt í einu í hug, en
ég skal velja annan mann minn
með dálítið meiri dómgreind. Það
var fyrsta hugsunin, það verð ég að
viðurkenna. Allir, sem björguðust
úr jarðskjálftanum, leituðu hælis á
bak við kirkjugarðinn, í snjónum,
undir nokkrum tjöldum, sem við
höíðum slegið upp. Um nóttina
urðum við að halda við tveim eld-
um kringum tjöldin til þess að
bægja úlfunum frá. Við leituðum
að þurru brenni í rústunum. Kvöld
nokkurt, þegar ég varð að draga
fram nokkur verkfæri úr hrúgunni,
þar sem heimili mitt stóð, heyrði
ég hrópað veikri rödd: „Gesira, ó,
Gesira!" Maðurinn minn var á lífi.
Ég tók til fótanna af skelfingu. Ef
hann bjargast, hugsaði ég með
mér, lemur hann mig til dauðs fyr-
ir að ég hafi ekki strax dregið hann
upp úr rústinni. Og líklegast hefir
hann fótbrotnað eða handleggs-
brotnað. Þá verður hann limlest-
ur upp á lífstíð og við verðum enn
fátækari en áður. Daginn eftir
hrópaði hann aftur, en þá var það
orðið miklu veikara. „Gesira!"
sagði hann. „Ó, Gesiral" Ef guð
hefði viljað bjarga honum, þá
liefði hann ekki látið hann dysj-
azt í jarðskjálftanum, hugsaði ég
með sjálfri mér. Nokkrum dögum
síðar komu liermennirnir til að
ryðja undan rústunum og jarða þá
dauðu. Hann var einn af þeim
fyrstu, sem þeir fundu og lögðu í
gröf. Síðara hjónabandið varð ekki
betra en liið fyrra. Þegar við höfð-
um verið saman í sex mánuði,
lagði seinni máður minn af stað
til Argentínu með aurana mína og
hefir aldrei komið aftur. Það eru
örlög konunnar.
Gesira væntir þess, að skrifta-
faðirinn segi eitthvað við hana,
veiti henni hinar vanalegu áminn-
ingar og að lokum fyrirgefningu.
En Don Paolo horfir. á liana með
óvissu án þess að segja orð.
— Má ég nú fara? spyr konan.
Er það búið?
— Það er ekki búið, en þú mátt
fara, segir presturinn.
Nú kemur Mastrangelo studdur
af eiginkonunni Lidovínu og mág-
konunni Mariettu því að hann er
með reifaðan fót og getur með
naumindum hreyft sig úr stað. Þar
eð hann getur ekki kropið á knén,
láta konurnar hann setjast á stól
við hliðina á skriftarföðurnum og
fara út úr herberginu. Mastrang-
elo byrjar að tala. Hann teygir
munninn að eyra prestsins til þess
að enginn annar geti heyrt. Hann
er andfúll, lyktar af margra ára
víni, og Don Paolo verður óglatt.
— Konan mín hefir alið átján
börn, en sextán hefir guð tekið aft-
ur segir Mastrangelo. Tvö eru á
lífi. Sumum lífverum er refsað
þegar við fæðingu. Við því er ekk-
ert hægt að gera. Marietta, systir
18
LÍF og LIST