Líf og list - 01.10.1950, Qupperneq 12

Thor Vilhjálmsson
kominn heim
Viðtal við skáldið
Maðurinn er alltaf einn
Meðan annar sígauninn þeyttist
á handahlaupum milli Hress-
ingarskálans og Þórskaffis eft-
ir æðsta presti atómskálda Steini
Steinarr ,og hinn redaktörinn (sá
hófsamari) malaði í makindum
heima hjá prófessor Árna Pálssyni
í sömu erindagerðum á snöpum
eftir viðtali fyrir málgagn menn-
ingarinnar, Líf og List, flaug fiski-
sagan um hinn intellektúala kreds
bæjarins: d’hor Vilhjálmsson er
kominn heim frá Montparnasse,
til þess að lesa próförk af hinni
langþráðu bók sinni, Maðurinn er
alltaf einn. Þar sem ég var nú eini
sjúrnalistinn á redaksjóninni í
þessari andránni, er þessi stórtíð-
indi bárust, þaut ég upp til handa
og fóta, skrúfaði fyrir sísuðandi
fréttamaskínur Reuters og United
Press rétt eins og Helgi Hjörvar
væri nýhlaupinn í útvarpið, tók
hatt minn og blaðamannapassa.
Brrrrrr . . . ! Bensínið í botn! rétt
eins og þegar lögreglan elti mig
sællar minningar kringum styttu
Jóns Sigurðssonar hérna um árið.
Skyndilega bremsa ég, og finnst
mér ég vera að renna á rautt um-
ferðarljós á gatnamótum Austur-
strætis og Aðalstrætis. Öll dekk
spænast upp inn að slöngu. Jesús
Pétur og Elís hjálpi mér! Þetta var
þá ekki vegavitinn, heldur var
þarna hinn nýi sískínandi vegaviti
á sigg-sagg-lögðum vegaflækjumný-
skáldskaparins í landinu. Ský hafði
skyndilega dregið frá sólu, og
himneskri kastljósabirtu slegið á
hið byltingarrauða geithafurskegg
skáldsins og villt mér sýn.
Þarna er hann, og maður
ekki einsamall, umkringdur af
vinum og vinkonum. Maður-
inn er þó eklti alltaf einn. Hverj-
um verður ekki ósjálfrátt á að
stanza, er hann mætir Thóri Vil-
hjálmssyni á förnum vegi. Maður-
inn er ekkert hversdagslegt fyrir-
bæri. Þar er skrautlegur og
skemmtilegur persónuleiki á ferð.
Eg vippa mér út úr hraðreiðinni
og gríp til allra minna fínu og fág-
uðu etiketta, sem ég lærði á kont-
inentinu, ég hneigi mig djúpt fyrir
skáldinu og bið um sjúrnalistisk-
an ádíens. „Humm, humm, hu,
hu, blaðasnápur!!! Mér leiðast all-
ir blaðasnápar, heimsk stétt og
hvimleið. Burt, burt! Allez! Allez!“
„Ég er fréttamaður frá Líf og
List,“ gat ég stunið upp.
„Molto bene, það er öðru máli
að gegna! Bravó! og upp í bílinn
minn með yður. Ég er að skutlast
austur á Þingvöll. Þér getið dingl-
að með í aftursætinu, og hvað vilj-
ið þér svo fá að vita, góðurinn,"
segir Thór.
„Þér koniuð með skipi, ekki satt,
eða á sel eins og Sæmundur?"
bætti ég við, til að reyna að vera
fyndinn.
„Siglingum hefir farið mjög
fram síðan á dögum Sæmundar
fróða, og er þar lielzt að geta stofn-
unar Eimskipafélagsins.“
„Hvenær komuð þér að landi?“
„Maður var ræstur um borð í
morgun í helvítis hundakulda og
hráslaga og hrollur fór um mig
allan, og þarna lá gamla Frón
fyrir framan mig.“
Senjoritas og nautaat.
„Ég liefi sannfrétt, að þér hafið
nýverið á Spáni.“
„Si, si, senjor, che bonitas senj-
oritas.“
„Somerset Maugham segir, að
ung skáld verði að reyna allt,
drekka sig fulla, spila fjárhættu-
spil, og leika við lostfagrar meyj-
ar.“
„Ég hefi ekkert af Maugham að
læra,“ svarar Thór.
„Lízt yður betur á þær í Gallíu
en á Spáni?“
„Mér hefir verið sagt, að yfir-
lýstur tilgangur þessa rits sé að
ræða listir en ekki kvenfólk," segir
skáldið.
„En er ekki kvenmaðurinn hið
fegursta í heiminum og lífgjafi
skáldanna?"
„Það er alltof umfangsmikið
umræðueíni, svo að Jjví verði gerð
skil í einni snöggri bílferð.“
„Sáuð þér ekki nautaat í Spán-
arferðinni?“
„Sí, sí, sí, sí, senjor," og skáldið
lyltist og gestíkúlcraði með
spönskum rytma og stýrið lék
laust og bíllinndansaðislöngudans
á veginum og ég hljóp í svitabað.
Mér fannst ég vera í þrýstiloftsvél,
sem fer eins liratt og hljóðið.
„Já, nautaat, það er sannarlega
12
LÍF og LIST