Húsfreyjan - 01.01.1963, Síða 8

Margrét Jónsdóttir:

„Kvenfélagið ætlar að halda danssam-
komu í þinghúsinu í Holti laugardaginn
fyrstan í þorra“.
Kaupstaðarbúar, sem sækja kvik-
myndahús, leikhús og alls konar skemmt-
anir kvöld eftir kvöld, geta tæplega gert
sér í hugarlund, hvílíkan fögnuð svona
skemmtanarboð gat vakið í afskekktri
sveit fyrir nokkrum áratugum.
— Hefurðu heyrt það? Nú á að verða
skemmtun hjá kvenfélaginu annan laug-
ardag. Hlakkarðu ekki til? Hvernig á ég
að verða búin? Skyldu systurnar á Hóli
verða þar? Bara að veðrið verði nú gott.
Hver ætli að spili á harmonikuna? Lík-
lega verður það Runólfur í Hlíð.
Þannig var skrafað og spurt á hverjum
bæ sveitarinnar dag eftir dag. Unga fólk-
ið talaði og hugsaði varla um annað en
þessa fyrirhuguðu skemmtisamkomu.
Auðvitað voru það fötin, sem mestum á-
hyggjum ollu hjá kvenþjóðinni, og mest
var um þau talað, og svo hitt, hverjir
mundu koma.
Það var vonað og beðið á víxl bæði
hátt og í hljóði. Þannig liðu dagarnir
smátt og smátt, og alltaf færðist hin lang-
þráða stund nær og nær.
Á bóndadaginn var bjart í lofti og
bezta veður. Snjór var á jörðu og færð
ekki upp á það bezta. Margir vonuðu að
hreinviðrið héldist til næsta dags. Reynd-
in varð að vísu önnur, því að á laugar-
dagsmorgun var frostlaust og þykkt loft,
og bjuggust veðurglöggir menn við hláku
eða snjókomu upp úr hádeginu.
Konurnar létu þetta samt ekki á sig fá.
Þær bjuggu allt undir samkomuna í óða
önn. Og unga fólkið beið rökkursins með
óþreyju, þegar mál væri komið að tygja
sig og halda af stað.
Björg á Einarsstöðum stóð í bæjardyr-
um sínum og leit til veðurs. Hún stundi
þungan og ósjálfrátt strauk hún hendinni
um augun. Það var farið að skyggja og
komin dálítil snjódrífa, en veðrið var milt
og gott. Innan úr bænum heyrðist fóta-
tak. Sigga mágkona hennar stóð í dyrun-
um, ferðbúin.
Hún kvaddi Björgu með kossi.
— Vertu sæl, Sigga mín, sagði Björg
— og skemmtu þér vel. En það var eins
og undarlegt tómahljóð í röddinni, líkast
því, að hún kæmi langt að.
— Vertu blessuð, sagði Sigga. — Ég
vona að þetta fari nú allt saman vel. .Og
svo var hún á svipstundu horfin út úr
bæ j ardyrunum.
Björg stóð kyrr eitt andartak og horfði
á eftir henni, en myrkrið og snjómuggan
fólu hana fljótlega, og Björg hraðaði sér
inn í bæinn.
Hjónin á Einarsstöðum voru fátæk.
Þau voru fátæk af öllu nema blessuðum
börnunum. Níu börn höfðu þau eignast
á tæpum tólf árum. Það var yfrið nóg.
Mátti heita gott, ef hægt var að gefa þeim
nægilegt að borða, um annað var ekki
hægt að hugsa. Þau urðu að vera óhrein
og illa til fara, oft og einatt í rifnum föt-
um og götóttum sokkum með varpslitna
skóna. Það gerði ekki svo mikið til. Börn
í sveitum lifa að nokkru leyti á loftinu
og útivistinni. Þau alast upp á túninu og
í móunum eins og lömbin og grösin.
Gestir, sem komu að Einarsstöðum töl-
uðu reyndar stundum um útganginn á
krökkunum. En það fannst öllum ekki
8
HÚSPREYJAN