Húsfreyjan - 01.01.1963, Side 9

nema von. Björg var oftas ein og ólétt.
Og hún Björg hafði heldur ekki verið nein
sérstök myndarstúlka áður en hún giftist,
það er að segja til handanna. En í útliti
hafði hún verið gjörfileg og greindarleg
og öll í bókum, var sagt. Og almenna
undrun og umtal hafði það vakið í sveit-
inni, þegar hún giftist Jóni frá Seli og þau
reistu bú að Einarsstöðum. Nú var sú
undrun gleymd fyrir löngu. Björg kom
sárasjaldan á mannamót. Menn höfðu
gleymt þvi, hvernig hún leit út um tví-
tugt, áður en hún giftist.
Björg gekk inn í bæinn. Hún strauk
hendinni aftur yfir augun og eins og rétti
dálítið úr sér um leið. Inni í baðstofunni
lá næst yngsta barnið fyrir dauðanum.
Jón hafði farið út í kaupstað um daginn
til þess að reyna að ná í lækni og var ó-
kominn aftur. Börnin höfðu verið lasin
af kvefi, en þeim hafði öllum skánað
aftur, öllum nema Gunnu litlu. Henni eln-
aði sóttin dag frá degi. Björg óttaðist að
það kynni að vera lungnabólga. Sigríður
frá Seli, systir Jóns, hafði verið hjá þeim
um tíma til þess að létta undir með þeim
í veikindunum. En nú var hún farin á
kvenfélagsskemmtunina.
Björg var alein í bænum, ásamt börn-
um sínum. Hún gerði sér vonir um, að
Jón kæmi með lækninn fyrir miðnætti. ef
hann hefði þá hitt hann heima. En það
gat vitanlega brugðið til beggja vona.
Vafamál hvort læknirinn hefði verið við-
látinn. Og ef Jón hefði orðið að bíða, þá
var ekki víst, að þeir kæmu fyrr en undir
morgun. Björg gat ekki að því gert, að
hún kveið fyrir þessari nótt. Hún hafði
vonað í lengstu lög, að Sigga byðist til
að vera hjá henni. En hún hafði ekki get-
að fengið sig til þess að biðja hana. Nú
sá hún eftir því, að hafa ekki gert það.
Ungt fólk var oft svo hugsunarlitið. Sigga
hafði auðvitað hlakkað til að fara á
skemmtunina og átt bágt með að hætta
við það.
Æ, já. Hún hefði átt að brjóta odd af
oflæti sínu og biðja hana að fara hvergi.
Það var óttalegt, ef barnið dæi og hún
húsfreyjan
væri alein með börnunum. En ef til vill
hafði hún sjálf ekki verið hugsunarsam-
ari á Siggu aldri, þó að hún ætti erfitt
með að gera sér grein fyrir því nú.
Börnin á Einarsstöðum eru sofnuð.
Björg situr með Gunnu litlu fárveika í
fanginu. Úti er farið að hvessa, kominn
bylur.
Skuggalegt er í baðstofunni og ógnar-
lega ömurlegt. Ljósið á lampanum, sem
stendur á borðinu, ber daufa birtu og er
einhvern veginn líflaust, finnst henni.
Hún rær með barnið, stendur upp, geng-
ur um gólf og sezt niður aftur og reynir
að hagræða litlu stúlkimni á allar lundir.
Það er ávallt sárt að horfa upp á sjúk-
dóma og þrautir og geta ekki hjálpað, en
sárast af öllu er þó að sitja með lítið,
ósjálfbjarga og óvita barn og geta á eng-
an hátt linað þjáningar þess.
— Guð minn góður, gefðu að þeir fari
nú að koma, stundi Björg. Nú var eins og
ofurlítil hvíld. Gunna litla mókti. Sigga
frá Seli og fólkið úr sveitinni var víst
farið að skemmta sér. Eitt andartak sveif
fyrir augum henar bjartur danssalur,
prúðbúið fólk, konur og karlar. Að hugsa
sér, hvað hún var einmana. Það fór um
hana hrollur. Skyldi hún þá eiga eftir að
missa Gunnu sína? Hana hafði dreymt
illa að undanförnu. Flestir mundu víst
líta svo á, að þau væru heppin, ef barnið
fengi að deyja. Þau ættu nóg eftir samt.
Hún var ekki alveg viss um nema Jón
liti líka þannig á málið.
Milda skæra móðurauga,
mörg og heit eru tárin þín.
Enginn veit, hvað oft þau falla
ofan á barnsins vöggulín.
Milda, skæra móðurauga,
mörg og djúp eru sárin þín.
Enginn veit, hvað oft þau blæða.
Alfaðir lít í náð til mín.
Hún raulaði þessar vísur nokkrum
sinnum í hálfum hljóðum, og síðan fór
hún að biðja til guðs, heitt og innilega.
Framhald á bls. 12.
9