Húsfreyjan - 01.01.1963, Qupperneq 12

SkammdegisnóH
Framhald af bls. 9.
Nú hrökk litla stúlkan upp af dvalan-
um. Hún engdist sundur og saman, andlit
hennar afmyndaðist. Eitt andartak leit
hún á móðurina skelfdum augum. Síðan
linaðist átakið og litli líkaminn varð
máttlaus aftur.
Björg var sannfærð um að barnið
myndi deyja. Það gat aðeins dregist dá-
lítið. Hún hafði aldrei séð manneskju
deyja, en hún var allt í einu orðin alveg
róleg. Hún minntist þess, er hún hafði eitt
sinn heyrt gamla konu segja:
— Þeir eiga miklu ólokið, sem eiga
eftir að skilja við þennan heim.
Þessi orð höfðu sezt í huga hennar, og
hún hugsaði þau nú.
Þettta stóra, óskiljanlega var komið til
hennar og var að taka barnið hennar frá
henni.
Lífið hafði engan veginn reynzt henni
létt, og aldrei hafði hún verið verulega
hamingjusöm. En ekki vildi hún skipta
við fólkið, sem nú var að dansa og
skemmta sér í þinghúsinu í Holti. Hún
fann einhvem veginn til þess, enda þótt
hún hugsaði það ekki skýrt, og hefði því
síður getað gert grein fyrir því, eða sagt
frá hugsunum sínum, að meira var í það
varið að standa augliti til auglitis við
þetta alvarlegasta fyrirbæri lífsins heldur
en að skemmta sér í hugsunarleysi. Hún
skildi, að í nótt var hún að læra þyngstu
lexíu, sem fyrir hana hafði verið lögð á
lífsleiðinni. Nú reið á, að hún gæti stað-
izt þessa raun. Litla stúlkan hennar var
ef til vill bezt geymd hjá guði. Þá losnaði
hún við allt andstreymi. Honum einum
varð hún að treysta.
Jón kom með lækninn um morguninn.
Þá var Gunna dáin fyrir stundu. Hún lá
þarna í rúminu, svo hvít og hrein, og
móðirin hafði lokað augum hennar og
lagt litla líkið til. Læknirinn horfði á
Björgu með hlýju í augum og furðaði sig
víst á rósemi hennar. Hann sat stundar-
korn inni í baðstofunni, drakk kaffi og
talaði við hjónin.
Elztu bömin voru vöknuð og horfðu
á lækninn stórum undrunaraugum. Þau
yngri lágu enn sofandi í bólum sínum.
Hér hafði hann ekkert lengur að gera.
Leitt að hann var sóttur of seint. Vesal-
ings konan að hafa vakað hér alein með
börnunum þessa myrku skammdegisnótt
og horft upp á dauðastríð telpunnar sinn-
ar. Hann langaði að mæla til hennar ein-
hverjum huggunarorðum, en vafðist
tunga um tönn, fann ekki réttan tón. Jón
hlaut vist að fylgja honum til baka. Það
var ekki um annað að gera en að kveðja
konuna og halda svo af stað. Hann tók
fast í hönd hennar, klappaði henni á
herðarnar og sagði að lokum:
— Þér standið yður vel — eins og
hetja.
— Þakka yður fyrir komuna, læknir,
svaraði Björg, — þó að það yrði um sein-
an.
Sigga var nýkomin heim, er þeir fóru,
Jón og læknirinn. Hún fór að gráta, er
hún sá hvemig komið var og barmaði sér
yfir því, að hún hefði farið á skemmtun-
ina og yfirgefið mágkonu sína.
— Mér datt ekki í hug, að þetta færi
svona illa, sagði hún snöktandi. — Ég
má ekki til þess hugsa, að þú hafir stritt
hér ein í alla nótt. Ég hefði ekki átt að
vera að flækjast á þessa samkomu..
— Þetta var mér að kenna, Sigga mín,
svaraði Björg ofur rólega. — Ég gat beðið
þig að vera kyrra hjá mér, en var of stór-
lát til þess. Sjáðu hvað litla ljúfan bless-
uð brosir fallega. Hún hefur séð eitthvað
fagurt, þegar hún var að skilja við. Engla-
börnin hafa tekið á móti henni. Ég var
heldur ekki ein. Enginn er einn, sem finn-
ur til nálægðar guðs, og það hef ég aldrei
fundið jafn greinilega og nú í nótt. Síðan
signdi hún yfir litla barnslíkið og nokkur
tár hrundu um leið niður vanga hennar.
12
HÚSPREYJAN