Eining - 01.11.1957, Blaðsíða 14

14
EINING
HRAFNHILDUR
Skáldsaga eftir ÁstríZi Torfadóttwr.
Mannstu, Hrafnhildur fyrsta daginn á Hrauni, hversu þig
langaði til að mega búa í Iitla húsinu hennar Bergljótar? Ó,
að eg gæti þurrkað út öll árin síðan og öll þau tár, sem
runnið hafa á þessum árum, og flutt þig og lífsreynsluna
mína með mér í litla húsið. — Nei, þangað átt þú aldrei eft-
ir að koma, þeim rétti hef eg fyrir löngu glatað.“
Rödd Péturs var grátklökk, og bæði stóðu þau samtímis
og ósjálfrátt upp og gengu í áttina til hvers annars, en þá
heyrðist létt fótatak frammi í anddyrinu og hurðinni var
hrundið upp og kveikt, og Begga kom inn.
,,Ó, mamma. Hví í ósköpunum ertu í myrkrinu? Eg fékk
hjartslátt, er eg sá að alls staðar var dimmt, hélt að eitthvað
hefði orðið að þér. — Hann Gunnar, en sá skrökháls, sá
skal fá það, hann sagði, að kominn væri gestur og eg ætti
að koma strax heim.“
,,Það var satt sem Gunnar sagði, Begga mín, þú hefur
aðeins ekki gefið þér tíma til að líta í kringum þig,“ sagði
Hrafnhildur. Pétur hafði orðið á bak við hurðina, er heni var
hrundið upp. Nú gekk hann til dóttur sinnar, rétti henni
hendina, og heilsaði.
Bergljót horfði undrandi á ókunna manninn. — ,,Eg sé,
að þú þekkir mig ekki, Begga mín“, sagði hann þíðlega,
,,en geturðu ekki hugsað þér, hver eg muni vera“.
,,Nei“, sagði hún. „Eg minnist þess ekki að hafa séð yður
áður“.
„Þetta er hann pabbi þinn, elskan mín“, sagði Hrafn-
hildur“.
Andartak stóð Begga og horfði á föður sinn. Svo ljómaði
andlit hennar og hún hrópaði upp yfir sig: „Nei! ert þú pabbi
minn? Ertu nú loksins kominn?“ Og hún flaug um háls föð-
ur síns og leit svo í kringum sig. „Er Peddi litli ekki með
þér“, spurði hún.
Það brá skugga fyrir í svip Péturs. „Hvers vegna spyr þú
um þetta, Begga mín“, sagði hann og leit til konu sinnar
um leið.
„Af því, að mamma talar ævinlega um ykkur báða í einu
og eg bjóst við, að þið munduð koma báðir“.
„Pétur litli er sem stendur hjá móður sinni“, svaraði faðir
hennar.
„Ha, hjá henni mömmu“, spurði Begga og horfði undr-
andi á foreldra sína.
„Hann á ekki sömu mömmu og þú, elskan mín“, sagði
móðir hennar blíðlega. Eg er ekki mamma hans, vesalings-
ins. — Hvernig líður honum annars, aumingjanum“, spurði
hún og sneri máli sínu að Pétri.
„Eins og við er að búast eftir það uppeldi, sem hann hefur
fengið“, svaraði Pétur alvarlegur.
„Blessaður litli Peddi minn. Kannske mamma eigi enn
eftir að geta gert eitthvað fyrir þig“, sagði Hrafnhildur lágt
og viknaði við.
Alger þögn varð nú í herberginu, þar til Pétur leit á vasa-
úr sitt og sagði: „Það er nú víst mál að leita sér að náttstað.
Skipið kemur víst ekki fyrr en í fyrramálið“, og hann sýndi
á sér fararsnið.
„Eg er hrædd um“, sagði Hrafnhildur, „að dóttur okkar
geðjist ekki, að þú farir án þess að þiggja nokkuð“.
„Nei, pabbi, þú ferð ekki eitt einasta fet strax“, gall við í
Bergljótu, „eg er varla búinn að sjá þig ennþá, og nú skal
eg segja þér, hvemig eg vil hafa þetta. Við mamma látum
kvöldmatinn á borðið í snatri og svo sefur þú í nótt í rúminu
hans Gunnars“.
Hún var nokkuð hraðmælt, en Pétur brosti til hennar og
sagði: „Þú ert víst messti kvennskörungur, dóttir g'óð, en
hvað ætlar þú að gera við vesalings Gunnar, ef eg á að sofa
í rúmi hans?“
„Eg held að hann geti sofið einhvers staðar úti í bæ, t. d.
hjá Lalla læknis eða hjá einhverjum öðrum skólastrák“.
„Jæja, þannig viltu ráðstafa þessu, Begga mín, og það
er víst bezt að hlýða litla kvennskörungnum mínum“, og
Pétur gekk til dóttur sinnar og klappaði henni blíðlega á
kinnina.
Kvöldið varð ánægjulegt. Reyndar var ekki margt talað
af hálfu gömlu hjónanna, en friður ríkti og notalegheit. Begga
iðaði af ánægju og fjöri og spurði um margt. „Ó, hve eg
hlakka til að vera hjá ykkur fyrir austan og Ieika mér við
stelpurnar hennar Önnu, og svo skal eg alltaf vera með
annan fótinn inn á Hrauni hjá þér, pabbi minn“.
Pétur varð dálítið alvarlegur, en sagði ekkert. Begga hélt
því áfram: „Eg vil þúsund sinnum heldur vera fyrir austan
hjá ykkur, en fara suður með mömmu og Gunnari“.
„Farið þið Gunnar suður?“ spurði Pétur og sneri sér að
konu sinni.
„Já, Gunnar ætlar að stunda læknanám við háskólann, ef
hann nær góðu prófi í vor og eg hef lofað að fara með hon-
um suður. Þá langar mig til að leggja för mína austur um
land, ef því verður við komið, og vera þá nokkra daga hjá
Önnu minni og sjá börnin hennar“.
„Það verður víst öllum þar gleðifregn að eiga von á ykk-
ur“, sagði Pétur. Eg hef víst gleymt að bera ykkur innilegustu
kveðjur þeirra allra. Bergljót systir bað mig að segja þér,
að nú væri hún búin fyrir löngu að leggja niður bládeplóttu
skupluna sína. Hún sagði, að þú mundir skilja, hvað hún
ætti við með þessum skilaboðum. Hún hefur, blessuð gamla
konan yngst um mörg ár síðan hún kom úteftir“.
Nokkru fyrir miðnætti fylgdi Bergljót föður sínum til
herbergis Gunnars. Þar var fátæklegt inni. Ekkert nema
hvítskúrað borð, tveir stólar, bókahilla og rúmið.
„Eruð þið mjög fátækar, Begga mín?“ spurði Pétur, er
hann hafði litast um í herberginu“.
„Nei, nei, pabbi minn. Nú líður okkur ágætlega. Gunnar
vinnur á hverju sumri í síld og innvinnur sér vel. Eg vinn
hálfan daginn í verzlun og svo sendir Hákon, bróðir mömmu
alltaf peninga mánaðarlega. Nú erum við ekki fátæk, pabbi
minn, en sumarið sem Gunnar lá í sjúkrahúsinu og Hákon
var í sjómannaskólanum, þá höfðum við mamma lítið“.
„Hefur Gunnar legið veikur?“ —
„Já, næstum því heilt ár, og þá afréð hann að læra læknis-
fræði, ef hann fengi aftur heilsuna“.
„Þykir þér vænt um Gunnar, Begga mín?“ —
„Ójá, strákgreyið. Hann er svo undur góður við okkur
mömmu. Eg er viss um, að ef hann efnast, setur hann
mömmu í glerskáp“, sagði Begga og hló við. En eg stríði
honum oft, það verð eg að kannast við. Eg kalla hann oft
hinn eingetna. Hann reiðist aðeins stundum, segir annars að
sér sé sama þótt hann eigi hvorki föður, bróðir né systir,
honum sé nóg að eiga mömmu mína að, og ekkert geti skilið
þau“.
,„Það er ljótt af þér, Begga mín, að stríða honum á því,
sem hann á enga sök á“.
„Þetta er aðeins í gamni. Sérðu, þetta er hún mamma