Eining - 01.01.1959, Blaðsíða 7

£ I N I NG
7
Árni Óla.
einkum áherzlu á þjóðlegan fróðleik.
Mjög sker hún sig úr öðrum hliðstæðum
ritum að því, að ritstjórinn lítur ekki við
neins konar sorpi og lætur eins og lifað
verði án þess að fræðast um villi-
mennskuna í fenjaskógum kvikmynda-
borganna.
Árni Óla var snemma með ágætum
hagmæltur, en hann lagði kveðskapinn
á hilluna í dagsins önn, þó að enn yrki
hann stundum vísur og jafnvel heil
kvæði af orðsnilli og smekkvísi. Hann
fékkst og ungur við sagnagerð og lét
frá sér smásögu, sem spáði góðu um
framtíð hans sem liðtæks sagnaskálds.
Hún heitir Stórhríð og birtist í Iðunni.
En dagsönnin, sem sat í dyrunum hjá
Árna, bannaði honum einnig að eyða
tímanum í sagnagerð. Hann hefur þó
á síðari áratugum skrifað bækur, sem
sýna, að hann er ekki aðeins snjallur
blaðamaður, heldur og góður fræði-
maður og rithöfundur. Bækur hans eru
orðnar margar, en ég mun hér aðeins
nefna Blárra tinda blessað land, Fjöll
og firnindi, Frásagnir, Gamla Reykja-
vík og Litill smali og hundurinn hans,
og er þá nefnt sitt af hverju tæi. Um
Litla smalann, sem hefur að flytja mik-
inn fróðleik um lífshætti í sveitinni fvrir
hálfri öld, er það annars að segja, að
hún flytur hrífandi lýsingar á hugsunar-
hætti og Ieikjum barna og sambandi
þeirra við dýrin og umhverfið.
Árni Óla hefur verið templar í meira
en tuttugu ár, og síðan 1940 hefur hann
starfað í stúkunni Framtíðinni nr. 173.
Honum er góðtemplarareglan og siða-
kerfi hennar heimur friðar, kærleika
og dulhelgi, og hann er mjög vandur
að virðingu Reglunnar. Hann er ávallt
fús til starfa í stúku sinni, hefur gengt
þar ýmsum helztu embættum, flutt fjölda
af ræðum og hugvekjum og marga
skemmtilega og fróðlega frásagnar-
þætti. Hann átti lengi sæti í fram-
kvæmdanefnd Stórstúku íslands, en hin
síðustu árin hefur hann helgað Fram-
tíðinni allt starf sitt sem templar.
Árni er í senn karlmenni og prúð-
Áramótaávarp ior-
setansf hr. Ásgeirs
Ásgeirssonar
GÓÐIR íslendingar!
Við hjónin sendum yður öllum, hverj-
um einum og þjóðinni í heild, beztu
kveðjur og árnaðaróskir héðan frá
Bessastöðum á þessum fyrsta mjall-
hvíta degi hins nýbyrjaða árs. Við þökk-
um fyrir gamla árið, sem á svo margan
hátt hefir verið okkur ánægjulegt og
þjóðinni heilladrjúgt. Það er ilmur og
bjarmi frá æskudögum yfir þessari miðs-
vetrarhátíð, sem hefst þegar Jesúbarnið
liggur nýfætt í jötunni, og lýkur þegar
vitringarnir hylla konung hins tilkom-
andi ríkis. Sólin fer hækkandi á lofti,
og frá þessum degi teljum vér 1959 ár
eftir Krists burð. Vér þökkum hið liðna,
en á þessum degi lítum vér þó meir
fram í tímann, og vonin um ár og frið
glæðist í brjósti. Miðsvetrarblót eru af-
lögð fyrir 959 árum. Vér teljum ekki,
að það þurfi blóð fórnardýra til að blíðka
goðin, lyfta sólinni á braut og tryggja
vetrarafla og vorgróður. En fórnin er
þar fyrir ekki fallin úr gildi. Kristnir
menn fórna sínu eigin lífi með auðmjúku
og þó öruggu hjarta í samstarfi við hin
skapandi öfl. Heitstrengingar breytast
í lofgjörð og bæn, og drengilega baráttu
fyrir bættum hag og gróandi þjóðlífi.
Fórn þýðir hjálp, sem beint er að þeim
náunga, sem vér náum til.
Vér höfum öll margs að minnast og
menni djarfur og skorinorður og getur
orðið þungorður, en stóryrtur aldrei,
hvað þá illyrtur. Hann er drengskapar-
maður og hinn mesti tryggðavinur vina
sinna, hugsjónamaður og samt raun-
sær, alvörumaður og þó mjög kíminn
og hefur afarglöggt auga fyrir öllu skop-
legu.
Hann er tvíkvæntur. Fyrri kona hans
var María Pálsdóttir. Hún lézt 1940.
Nú er Árni kvæntur Maríu Guðmunds-
dóttur, hjúkrunarkonu, og er hún honum
mjög samhuga um rækt við Regluna
og þau málefni, sem hún er helguð.
Árni Óla hefur elzt vel, og vonandi
er, að hann endist líka vel og lengi,
vinum sínum til ánægju og hugsjónum
og hugðarefnum til velfarnaðar, en
hversu sem það fer, þá er fullvíst, að
ekki muni hann af sér draga um störf
og elju — eða láta síga neitt það merki,
er hann hefur hafið. Brotnað gæti hann,
en vart bognað og því síður orðið sprek
á haug ábyrgðarleysis og tómlætis.
Gu&mundur Gíslason Hagalín.
Forsetinn, hr. Ásgeir Ásgeirsson
margt að þakka frá.liðnu ári, einmuna
tíð og árgæzku til lands og sjávar, og þó
er jafnan skuggi einhvers staðar á; að
þessu sinni landnyrðingurinn á Norð-
austurlandi og stopul síldveiði. Það er
íslands náttúra, að árferði er breytilegt
eftir landshlutum. Sjaldan, ef nokkru
sinni, hafa Islendingar haft betur til hnífs
og skeiðar og annarra afkomu, en þó
eru þar einnig skuggablettir, sem ekki
má gleyma. Minnir þetta hvorttveggja
á nauðsyn sívakandi skilnings og samúð-
ar. Samhjálpin, í hvaða mynd sem er,
orkar miklu til jöfnunar.“
Forsetinn vék svo að stjórnarfari og
vandamálum þjóðfélagsins, að heim-
sóknum forsetahjónanna til allrar þjóð-
arinnar undanfarin ár og auknum kynn-
um þeirra af þjóðinni og okkar fagra og
ástkæra fósturlandi. Einnig að hinum
miklu breytingum í þjóðlífsháttum og
stórstígum framförum, og mælti svo:
,,í sjálfstjórnar — félags — og mann-
réttindamálum eru stórsigrar unnir.
Viðfangsefnin eru gerbreytt. ,,Ekki lízt
mér á þetta,“ sagði gamall þingmaður
við mig fyrir mörgum árum, ,,áður
ræddum við frelsi og mannréttindi en
nú er eingöngu talað um kjöt og kaup,
brýr og vegi.“ Breytingin er eðlileg en
svo snögg, að vér höfum ekki enn náð
föstum tökum á þeim lögmálum hófs og
jafnvægis, sem liggja bak við hin miklu
afskipti ríkisvaldsins af öllum þjóðar-
búskap í fjárfestingu, endurgreiðslum,
niðurgreiðslum, verðlagsákvörðunum
o. s. frv. En þetta verður óhjákvæmilega
að lærast. Fullveldið gerir oss djarfa,
en gætni og forsjá þarf jafnframt í öllum
hlutum til að fullveldið fái stáðizt til
langframa.
Vér lifum á erfiðum tímum, og er
það bæði margsagt og margskýrt á ýmsa
Framhald á 13. sióu.