Eining - 01.08.1967, Blaðsíða 12

12
EINING
BLIK
Tómthúsið Vestri-Lönd, íbúðarhús hjónanna Sigfúsar Árnasonar, organista,
og frú Jóninu K. Brynjólfsdóttur. Myndin er tekin af málverki, sem sýnir
suðurhlið hússins. í vesturtnda hússins liafði Sigfús póstafgreiðsluna (1896-
1904). Gengið var þar inn um dyr á skúrnum til vinstri. — Brynjólfur Sig-
fússon seldi Vestur-Lönd 1908 hjónunum Friðriki Svipmundssyni og Elínu
Þorsteinsdóttur. Söluverð var kr. 2.120.00. íbúðarhús þetta reif Friðrik Svip-
mundsson 1909, er liann hóf að byggja íbúðarhús sitt, Stóru-Lönd, sem enn
stendur þar.
ÁRSRIT VESTMANNAEYJA
26. árgangur 1967.
etta ágæta rit hefur dafnað vel á
gáþessum sl. þrjátíu árum. T.d. var
8. árgangur aðeins 32 bls., en þessi 26.
árg. er 368 bls. Margir síðustu árgang-
arnir eru allmyndarlegar bækur. Rit-
stjóri og útgefandi Bliks er Þorsteinn Þ.
Víglundsson, fyrrv. skólastjóri, en nú
sparisjóðsstjóri í Vestmannaeyjum.
Undanfarin ár hefur ritið flutt mik-
inn þjóðlegan fróðleik, margvíslegt efni,
einnig gaman mál, og jafnan verið mjög
myndskreytt. Það er fljótsagt, að þessi
síðasti árgangur er blátt áfram afrek,
hið merkasta plagg. Það er engin smá-
ræðis vinna sem ritstjórinn hefur lagt í
þessa bók. Þorsteinn á sannarlega skilið
bæði hrós og þakkir fyrir þá eljusemi
og allan þann fróðleik, sem hann hefur
safnað þar og virðist engan veginn vera
laus í reipunum.
Engin leið er til þess að Eining geti
fært lesendum sínum neinn verulegan
skammt af þessum fróðleik. Þeir sem
girnast hann, verða sjálfir að lesa ritið.
Efnisski'á þess er 28 þættir og af þeirn
hefur ritstjórinn skrifað sjálfur 13 eða
14, og eru sumir þeirra langir, eins og
t.d. fyrsti þáttur ritsins, Frumherjar,
sem er að miklu leyti um Söngfélag
Vestmannaeyja og Vestmannakórinn.
I þessum þætti er minnst á margt
fólk, t. d. hin mei'ku hjón, Sigfús Ái’na-
son, organista, söngstjóra og póstaf-
gi’eiðslumann og konu hans, Jónínu K.
N. Brynjólfsdóttur, og þeirra fyrir-
myndar hamingjuheimili, en svo kemst
einhver „fúla í hamingjueggið á bænum
þeim,“ segir í frásögninni, og er það
vissulega sorgarsaga, að slík fyrirmynd-
ar sambúð snýst í óhamingju. Því þai’f
kjarnafólk að láta óhöpp verðaaðvaran-
legu tjóni?
Hjónin slitu samvistum, sökin var
víst Sigfúsar, en hefði ekki átt að valda
hruni, sérstaklega vegna barnanna. —
Hann fluttist um skeið til Canada og
þangað skrifar Brynjólfur sonur hans
eftir fráfall móðurinnar: „Daufir eru
og dapurlegir dagarnir hjá okkur syst-
kynunum heima á Löndum. Okkar hjart-
kæi-a móðir er fallin frá og faðirinn
vestur í Ameríku. Já, við erum búin að
missa okkar hjartkæru og heittelskandi
móður. Þar er skai’ð fyrir skildi."
Faðirinn skrifar börnunum á þessa
leið:
„Hin sæla framliðna móðir ykkar var
mér einnig jafnhjartkær eins og hún
hafði nokkru sinni vei’ið, áður en nokk-
uð ósætti átti sér okkar á milli. öllu
þessu hef ég gleymt og útrýmt úr huga
mínum fyrir löngu.“
Sigfús Árnason kom seinna heim aft-
ur til Islands.
Gaman er að lesa um Vestmanna-
kór undir stjórn Bi-ynjólfs Sigfússonar.
Árið 1944 fór hann söngför til Reykja-
víkur og fleiri staða, og fékk hvarvetna
góðar móttökur. Sjáleg mynd er af kórn-
um í ritinu. Á sínum tíma kom svo ann-
ar söngstjóri að kórnum, Haraldur Guð-
mundsson, og 1951 óskaði ríkisútvarpið
þess að kórinn syngi inn á segulband
nokkur lög. Kórinn æfði af kappi í heil-
an mánuð, maður kom frá útvarpinu og
tók upp sönginn, og var talið að prýði-
lega hefði þetta tekizt, en þá gerðist
harmsaga mikil. 31. janúar flaug Glit-
faxi frá Vestmannaeyjum til Reykja-
víkur og þar um boi’ð var maðurinn frá
útvarpinu með segulbandið. Glitfaxi
fórst og allir og allt með honum. Flug-
skilyrði voru vond og sagt var að önn-
ur flugvél hefði neitað að fljúga þessa
leið þennan dag.
Næsti þáttur ritsins er um Betelsöfn-
uðinn í Vestmannaeyjum 40 ára. Svo
tekur við Æviágrip Einars Sigui’finns-
sonar. Það skrifar ritstjórinn og gerir
því góð skil. Víða segir þó Einar frá
sjálfur og eftir hann eru þar allmöi’g
ljóð. Saga hans er merk og lærdómsrík,
rifjar upp gamla og góða menningu.
Þegar Einar minnist móður sinnai’, eru
orð hans m. a. á þessa leið:
„Aldrei heyrðist æðruorð. Aldi’ei
gætti óánægju í orðurn hennar né lát-
bragði, hvað sem á bjátaði og hvei’su
þröngur, sem efnahagurinn var. Alltaf
var mamma hin sama, glöð, hlýoi'ð og
bætandi allt, svo sem unnt var. Hún var
innilega trúuð og bænin hennar „indæl
iðja.“ Þar þykist ég hafa hlotið skýi’-
inguna á hinu næsta yfii’náttúx’lega
sálarþreki og styrk, sem hún hafði yfir
að í’áða.
Með böi’nin á handleggnum gekk hún
að vinnu í eldhúsi og fjósi og stundum
úti við. Með þau í keltunni eða við
brjóstið spann hún og prjónaði. Þágerð-
ist það stundum, að hún sagði sögur okk-
ur hinum eldri á meðan hún innti hin
stöi’fin af hendi. Þá sátum við eða stóð-
um í kringum hana. Stundum kenndi
hún okkur vísur, þulur, bænir eða
sálmavers og bjó okkur þannig vega-
nesti, sem bezt hefur enzt og i’eynzt.“
Þessi 15 bai’na móðir var ein af hin-