Safnaðarblaðið Geisli - 01.05.1955, Blaðsíða 6

G E I S L I
50--------
-—X, ÁRGANGUR.
anlegan. En nú veit ég Ijósar en áður,
hvers kœrleikurinn er megnugur.Ef til
vill get ég líka hjalpeð ykkur til að
skilja það 'betur,Tneð an minningar mín-
. ar eru ferskar.
t gær skolaði brotsjór mér út-
hyrðis.íað var mlkill stormur.Áður en
skipið gat snúið við og hjargað mér,
varð ég að synda um len^i,lengi^milli
aldanna,sem voru elns haar og húslð
okkar. ðg það var kærleikur ykkar til
mín,sem gaf mér krafta til að halda a-
fram að synda - jafnvel þegar allt
sýndist vonlaust.
NÚ skal ég segja ykkur hvernig
þetta skeði.^Við höfðum haft við ill-
viðri að stríða len^:i,og sjórinn var
farinn að þrengja ser niður um þil-
farshúsin.l gærmorgun var ég uppi á
þilfarinu xmi kl.7 og slangraði til
kortaklefans,þar sem ég ætlaði að
kynna mér,hve lan^t stormurinn hefði
hrakið okkur af rettri leið.A leiðinni
veitti ég þvi athygli,að 4 stórar oliu
tunnur höfðu losnað og ultu fram og
aftur um þilfarið. VEMA hjó óaflatan-
lega og valt ékaflega,svo að tunnurn-
ar ga.tu gert mikið tjón. Um leið kom
John frændi ykkar (John Ewing,hróðir
höfundarins) upp á þilfarið,og litlu
síðar fyrsti og annar stýrimaður,beir
Charles Wilkie og Mike Brovm. Við fór-
um allir að reyna að festa tunnurnar.
Við vorurn að koma handi um síðustu
tunnuna,þegar stór hrotsjór lenti á
skipinu. Enginn okkar hafði orðið hans
var nógu snemma. Ég gerði örvæntingar-
fulla tilraun til þess að halda mer
föstum. En fyrr en varði hafði ég
kastast fyrir borð.^Það leið nokkur
stund,þar til mér^tókst að komast upp
á yfirhorðið.og þá hafði ég fengið
nokkurn^sjó i lungun. hað olli mér
miklum óþægindum. Svo varð ég þess
var,að hrotsjórinn hefði hrifið okkur
alla fjora með sér úthyrðis. Stýri-
mennirnir höfðu náð í eina olíutunn-
una,en beim hafcji skolað fyrir horð.
John synti sem akafast á eftir skip-
inu,til þess að reyna að ná í "logg-
línuna", Mig tók sárt að sjá til hafts,
því að eg vissi,að bessi hjörgunatil-
raun hans var árangurslaus - ferðin á
skipinu var of mikil. Ég reyndi að
synda til einnar olíutunnunnar,en föt-
in hömluðu þeirri tilraun minni,og ég
var svo nærri þvi að drukkna, að ég'
gafst fljotleg upp við þessa tilraun.
En svo fór ég aðeinheita mér að því
að^afklæða mig. Ég komst úr öðrum
skónum. Þegar ég sleppti honum,fór ég
að hugsa^ um,hvað ^ það myndi taka hann
langan tíma að ná niður á hafshotninn
fyrir neðan mig0 Ég hafði einmitt gert
athuganir þarna,og kom til hugar,hve
einkennilega skórinn myndi líte út
þarna niðri, Svo komst ég úr hinum
skónum. Ég harðist við að komast úr
buxunum,en þær voru éins og hlekkir
um fótleggi mína o^; hindruðu mig á
sundinu. Þá heyri ég allt í einu
hrópað í "FrófessorJ Prófessor.1' HjálpJ
HjálpJ Erelsið mi^;.' " Maðurinn virtist
skammt frá mér, Mér tókst að komast
úr huxunum. Ég litaðist um0 Allt um-
hverfis mig voru rishálr hrotsjóir,
og ég gat ekki áttað mig á því,hvaðan
röddin hafði komið, Ég sá engan - ekk-
ert nema stórsjóina.„
Ég fór að klæða mig úr skyrtunni,
en átti á meðan erfitt með að halda
-mér uppi, Þá heyrði ég aftur til
mannsins,en nú aðeins hósta og hálf-
kæfða stunu. Ég svipaðist um,en kom
ekki auga a neínn, Svo varð hljótt,
Mér varð ljóst,að hann væri drukkn-
aður. Síðar kom í ljós,að það var
Charles Wilkie fyrsti stýrimaður,
ungur maður,hugrakkur og duglegur.
Þegar mér hafði loks tekist að
klæða mig úr skyrtunni,gat ég fyrst
farið að gera mér grein fyrir kring-
umstæðunum, Snö^-gvast sá ég VEMíi
hregða fyrir í^á að gizka 1 l/2 km.
fjarlægð. En mér varð það Ijóst, að
skipið hafði snúið við og var nú á
leið til okkar„ 0g ég fór að hugsa
um það ,hvort. mér myndi takast "að
helda mer uppi,þangað til hjálpin
hærist.
Þegar skipið hafði náð um það
hil halfa leið til mín,staðnæmdist
það . ^ Styri stúnaður hefði hilað da.g-
inn áður og hélt ég,að svo væri lika
nu. En siðar fékk ég að vita,að skip-
ið hafði verið stöðvað,til þess nð
hjarga John^frænda ykkar.
Þegar ég næs£ kom allra snöggvast
euga a skipið,sa eg það stefna frá
mer, Vegna vindstoðunnar ætlaði skip-
stjorinn^sennilega_að reyna sð komast
ur
um
annari átt, Ég var að verða
til mín
vonlaus^um,að mér myndi takast að
halda mer uppi,þar til skipið kæmi,
Eg hafði ekki lengur matt til þess
að synda,svo að ég hylti mér á bakið