Safnaðarblaðið Geisli - 01.05.1955, Blaðsíða 14

3S I S L I
58
X. ÁRGANGUR.----r~-------
horfinu yfir n6ttina,og sjá svo hvað
dagurinn hæri í skauti sínu, íetta
varð heldur kaldleg n6tt, Vindur var
það mikill,að nokkuð gaf á öðru
hvoru. Tveir reru í eínu,en hinir
ýmser getgátur. Háldu jafnvel sumir,
að^eitthvað hefði orðið okkur að fjör
tjóni,t.d. eins og það,að við hefðum
ofhlaðið bátinn af síld.
Ég vil að lokum geta þess, að
lágu fyrir. En eins og gefur að skilja, eftir skamma stund var kominn storm
varð lítið um svefn,því að hæði var
hvílan^hörð og kuldinn napur. Allir
voru kátir og reyndu að skemmta hver
öðrum eftir heztu föngum. I>ó var það
JÓn,sem mestan þátt átti í því,þvi
hann var jafnan hrókur alls fagnaðar.
En þrátt fyrir það fannst okkur þessi
nótt lengi að liða, En loks rann dag-
ur úr dökkvauum. Þegar nokkuð va.r lið-
ið af morgninum, sáum við loks til sól-
ar, Þá vissum við stefnuna til lands.
í áttina þangað vildu þá sumir halda.
Þegar við höfðum yfirgefið skipið dag- (Lag eftir Axel Andresson,sem hann
ur.^Var þá haldið suður a Breiðafjörð
En árangur síldveiðanna varð annar,
en ætlast var upphaflega til, því að
þessar fáu síldar, sem við höfðum
aflað urðu ónýtar.
(Skráð eftir^frásögn^Vagns Þor-
leifssonar á Álftamýri).
Á STARÞRÁ.
samdi,þegar hann var 13 ára).
inn áður,höfðu nokkur skip verið til
grunns af okkur,og var ekki ólíklegt,
8ð við hittum á eítthvert þeirra. En
þessar bollaleggingar stóðu nckkra
stund,án þess að endanleg ákvörðun
væri tekin. Allt í einu heyrum við í
þokulúðri. En þegar við fórum betur
að hlusta,heyrðum við ekkert. Kemur
okkur þá saman um að róa undan vindi,
(Ég vil taka það fram,eð þegar hár
var komið,va.r hvorki um yfirmenn eða
undirgefna að ræða,heldur ræddxom við
allir jafnt um úrlausnirnar), HÚ vor- Komdu á minn fund,
um við það hetur settir en um nótt- , yndis veit mer stund.
ina,að sólin var farin að hlýja okkur. Lat rætast mína dýrstu drauma
En svangir og þyrstir vorum við orðn- , .. , djupri svala þrá.
ir,- Eftir all langan tíma heyrum við * ormum Þinum eg angri mínu
í þokulúðri, Og nú var ekki um
Þrái eg fund þinn,ó,fagra mær,
fyrir^þig hjarta i barmi slær,
þrái eg augu undur tær
og lokka skart.
Aleinn ág sit hár og sakna þín,
sólin þc skíni inn til mín,
hreiði út gullið geislalin
ég sá það vart.
Ég þrái hirtu hrosa þinna
og hlíða lilju-mund.
mis-
heyrn að ræða, Við reyndum að herða.
róðurinn. Og hljóðið varð skýrara. Er
við höfðum róið talsverðan tíma, erum
við komnir i nánd við skipið,sem,var
að þeyta þokulúður^sinn, Loks sjáum
við dökkna rétt hjá okkur og róum é
hann. Og viti menn,' Þegar við leggjum
eð skipinu, er það GEIR. Kvað þá við
húrrahróp, og varð þarna^heldur en
ekki fagnaðarfundur. - Þá var klukkan
orðin eítt,daginn eftir að við logðum
af stað í síldarleið angurinn, - Þá var
gott eð koma niður í hítann,fá nógan
mat og fara að sofa,
Skipverjár a GEIR höfðu farið að
þeyta þokuluðurinn,þegar við hurfum i
þokuna,til þess $ö láta okkur vita af
skipinu. Þegar þa fór að lengja eftir
okkur,kom þeim saman um að hreyfa
ekki segl,heldur láta reka.. En þegar
enn ílengdist eð við kæmum,fór þeím
ekki að verða um sel. Höfðu komið fram s—: — s — : — — ; — : — s — s —; — ; — : — : —: —
mun gleyma þá.
Guðm.Sveinsson,
Hvanneyri.
(Lagið við ofanritað ljcð varð hér
afar vinsælt um það leyti,sem höf.
dvaldi hér við íþróttakennslu,og
er það enn, Þar eð þeir eru tals-
vert margir, sem ekki eru vissir í
ljóðinu, er það hirt hér).
G E I S L I,
Kemur a.m.k. út 10 ®innúmré ári.
Ritstj, Jcn Kr. ísfeld.
Útsölum. Kolhrún Mattíasdóttir og
Guðmunda Þórhallsdóttir.