Safnaðarblaðið Geisli - 01.05.1955, Blaðsíða 10

G E I S L I
54
X. JLrganguh, ■
í OTRARDAL ,
Slltur úr oprenteðri sögu eftir UKNAR),
(Frh.). Guðhjorg sst kyrr og stsrði
tsrvotum augum til dyranna,sem móðir
hennar lokaði lauslege á eftir sér.
jÞegar hún hefði setið bannig^hreyf-
ingarlsus andartek,reis hún á fætur,
en um leið kom þung stuns af vörum
hennar. HÚn þerraði sv4 augun með
litfögrum klútfsem hún hafði horið
um höfuð sér í kirkjunni, Léttur
roði hafði stigið í kinnar hennar,sem
fór einkar vel við ljóst yfirhragðið.
Allt í einu kom faðir hennar fram úr
herhergi sinu.
"Svo þú ert hér,snót mín",sagði
hann höstum rómi,þegar hann kom auga
á dóttur síne. Hann virtist ekki vænta
svars,en ætla eð halda. afram til dyra.
Skyndilega nam hann staðar,horfði á
dóttur sina og sagði hranalegaí "Á-
sakar þú einnig föður þinn?"
Hun svaraði ekki,en leit niður
fyrir fætur pér. Það varð andarta.ks
þögn. Hrukkótt andlit prestsins varð
mildara,þegar hann lagði skjálfandi
hönd sína. a öxl stúlkunnar og sagði;
"Það er von að þér vakni viðkvæmni i
brjósti,dóttir góð. En gæt þú þesB,
að sú tilfinning snúist eigi í hatur
eðe hefndarhug* Faðir binn hefir ætíð
verið vanmegnugur Drottins þjónn,og
veröldin hefir notfært sér það ^og
snúist gegn mér. En nú er^mínu ófull-
komna verki senn lokið - ójá, hó að
mennirnir fyrirgefi mér ekki ófull-
komleika rainn,mun Guð gera það a hin-
um mikla degi dómsins. Minnstu þess,
harn mitt,að faðir þinn hefir háð
haráttu við höl og mæðu,en hugaðist
aldrei, Mér daprast^nú sjónin meir
og meir,og það er mér sannarlega £ung-
hært,þó að það sé æði margt,sem eg
óska, að ég hefði aldrei séð meðal
mannanna. A-hum,ójá. Herrann styrki
þig,harnið mitt". Hann tók hönd slna
af öxl hennar,hikaði,en gekk svo aft-
ur inn í herhergi sitt.
Lóttir hens 3eit é eftir honum.
Hún stóð um stund kyrr í sömu sporum.
Alvara skein úr andliti hennar, sem
gerði hana fullorðinslegri. A3.lt í
einu gekk hún hægt í fótspor föðup
síns. Hún nam staðar við dyrner, en
opnaði þær síðan og gekk hljóðlega
inn, Paðir hennar sat á rúmi sínu.
Hárkolluna hpfði hann tekið af sér
og^lagt hane við hlið sér á rúmið,en
grúfði endlitið í höndum sér. Guðhjörg
gekk til hrns. Hún staðnæmdist frammi
fyrir honum og sagði mjúkri röddu:
"Eaðir,það amar eitthvað að yður?"
Hann leit upp og svaraði hryssings
legas "Kemur það nokkrum við? Hví ert
þú hingað komin?"
"Ég - ég hið um fyrirgefningu yð-
ar,faðir. Ég har þungan hug til yðar
- en ég veit,að það var ekki rétt".
"Setztu hér við hlið mér".,
HÚn settist við hlið hans á rúmið,
en leit um leið á hann með óttahland-
inni meðaumkun. Hún fann að eitthvað ó
vænt var í aðsigi. Svona haíði hún
ekki fyrr séð föður sinn. Henni virt-
ist hann eklilegri en áður,en svipur
hans,sem venjulege var mótaður af
harðneskjulegxm dráttum þess yfir-
hoðara, sem krefst skilyrð i slausrar
hlýðni og undirgefni,var nú mildari,
allt að því hlíður.
Hann ræskti sig. "A-hum. Hafðu
þö.kk fyrir það að koma hingað inn
til mín, Ég þarfnaðist þess,að ein-
hver kæmi til mín á þessari stundu.
ójá,jóladagurinn er í dag. Og ég
hefi átt að hera vitni um hlessun
þá, sem mannkyninu hlotnaðist við
fæðingu frelsara síns. En hlutverk
mitt reyndist mér um megn, Ég veit,
að söfnuðurinn muni ekki eiga. neitt
mér til afhötunar. En Kristur Drott-
inn mun fyrirgefa mér. Þótt Otrar-
dalssöfnu^ur hafi ekki hingað til
att neina ástúð^til handa mér,hefir
Kristur gefið mér hana í þeim mun
ríkara mæli,- Ojá,hlusta þú á mig
stutta^stund,dóttir góð,á meðan við
fáum hér næðis að njota. Ég hefi
verið kaldur og strangur,allt frá
því,er þú fyrst minnist mín. En þótt
þu senn gengir inn í fylkingu full-
veðja kvenna,er ævi þín of stutt til
þess að þú munir mín ár,hvað eðlilegt
er,þar sem ég er þinn faðir.-Ég átti
goða foreldra. En þegar þeirra missti
við,hafði mér verið hreut sú húin
að gerast hoðandi Guðs orðs - -".
Framhald.