Reykvíkingur - 04.07.1928, Blaðsíða 10

234
REYKVIKINGUR
fyrirbyggja ab ég færi, áður en
hann hefði sagt mér alla mála-
vöxtu. '
,Pað er sátt,“ sagði hann, „að
ég hafi sagt þetta, en ,það er ekki
allur sannleikurinn. Hlustaðu nú
á. Við Bob Whitney (svo hét fé-
lagi hans) gengum niður að fljót-
inu umræddan sunnudag, og við
flugumst á á leiðinni, en það
•var alt í góöu. Bob feldi mig, en
þá stóð ég upp og sagði í spaúgi:
„Áég að kasta pér í fljótið ?“ Varð
ég nú að flýta mér til vinnu
minnar aftur,' svo ég skildi við
Bob, en síðan hefi ég ekki séð
hann. Þegar bkið fanst, sem menn
álitu að væri Bob, var ég tekinn
fyrir rétt og flæktur, pangað til
ég komst í mótsögn við sjáifan
mig. Ég skýrði frá pví að hafa
sagt áðurnefnd orð í spaugi, og
að Bob hefði verið á sundi, pegar
ég skildi við hann. Dómarinn
pófctist nú sjá, að ég brosti að
pessu, og sagði við mig: „Ég
ætla að dæma pig til dauða,“
eða eitthvað í pá átt. En ég er
ekki hxæddur við dauðann."
Drengurinn horfði á mig msð
sínum mildu og barnslegu a'ug-
um, meðan hann sagði petta, og
ég varð hrærður af að hugsa til
pess, að hann ætti eftir að lenda
í rafmagnsstólnum. Hann var svo
góðlegur og sviphreinn, að ég
hefði varla trúað að hann gæti
reiðst, hvað pá drýgt pennan
glæp, sem hann var sakaður uni.
„Sérðu tréð pa:na?“ hélt dreng-
urinn áfram. „Svona tré var í
garðinum okkar, pegar ég var
litill. En ég er ekki hræddur við
að deyja," skaut hann inn í. „Þá
átti ég litla systur, sem Emma
hét. Ég seldi blöð á daginn, og
kom oft seint heim. Við vorum
tvö, og gömul kona, sem við köll-
uðum stjúpmóður okkar. Vana-
lega kom Emma litla á mjSti mér
og sagði: -, Ertu ekki hræddur við
að vera svona seint úti ?“ eða pá:
„Áttu ekki köku handa mér?“
Eitt sinn varð Emma litla veik,
en kerlingin sagði að pað væri
uppgerð, og barði hana. Ég varð
afar reiður við kerlinguna, svo við
stukkum burt og bjuggum eftir
pað í kjallaraholu. Okkur leið
sæmilega vel, að undanskildu pví.
að Emma litla var hrædd við alt
og alla. Hún fylgdi mér pess
vegna altaf eftir, pegar ég var
að selja blöð. Við komum venju-
lega heim kl. 10 á kvöldin. Emnta
litla hitaði kaffi og við keyptum
okkur kökur, og vorum pannig
okkar eigin húsbændur.
Nú varð Emma litla veik aítur
og dó.enrétt áður en hún andaðiist,
sagði hún við mig: „Þú ert ekki
hræddur við neitt, ekki heldur
við að deyja!" Það var alv.g
rétt hjá henni."