Reykvíkingur - 04.07.1928, Blaðsíða 12

236
REYKVIKINGUR
Mér fanst dreng’urinin enn þá
halda hendi sinni um handlegg
mér, og mér fanst hans göfuga
augnaráð enn þá hvíla á mér. Að
síðustu svaraði ég: „Ég held að
drengurinn hafi verið saklaus, en
hvað heldur þú?"
„Pú hefur séð marga ’menn
deyja; sumir menn geta orðið
næsta ósvífnir í því að ljúga, en
er það hugsanlegt, áð barn geti
leikið slíkt hlutverk til enda?“
„Flestir, sem neita að með-
ganga, þykjast vera saklausir
fram í andlcjtið. En ég trúi því
að drengurinn hafi sagt sanmlei'k-
ann, og ég veit að hann var sak-
Iaus.“
„Hvílíkur glæpur,“ sagði Por-
ter, „að dæma barn til dauða, ef
það er saklaust. Hvilik svívirðing,
að dæma menn til dauða eftir
líkum, sem oft eru ekki annað em
ímyndun eða brjáluð hugsun. Það
er aldrei hægt að treysta ósam-
stæðum vitnum, eða þeim, sem
ekki sjá atburðina eins og þeir
hafa gerst Tíminn getur kollvarp-
aö sðnnunum, það er hægt að
taka aftur ákærur, en hinn dauði
verður ekki vakinn upp. Þetta er
svívirðing, sem er ástæða til að
álita að gæti fengið þolinmæði
guðs til að þverra."
Sannlelknpinn kemnr i Ijós.
Skömmu aíðar leiddisl sannleik*
Olínfatnaður
svartur og gulur.
Oliupils, Olíukápofi
Olíubuxur, Sjóhattar*
Olíuslakkar, 01íuermar’
t Olíusvnntur.
Veiðarfæraverzl. ,Geysir‘-
urinn í ljós i þessu máli. Blöð*11
fluttu söguna frá byrjuin til enda'
Bob Whitney, sem menn
myrtan, kom fram á sjónarsviðJ
í Portsmouth. Hann hafði fari® 8
flutningaskip af æfintýraþrá,
var óravegu frá Ohiö, þegar |e
lagi hans var myrtur af , réttvi8
inni“, sem hafði. skjátlast
hrapalega, að hún hafði dænd 1
dauða 16 ára dreng fyrir m°r
sem aldrei var drýgt. *
Hún hafði fcjjWlð og hugsflt 8
drengurinn væri sekur.
Vitnin og dómarinn gátu et
sem áður haldið áfram köHu^
sinni óhindraðir, því það v°
engir, sem vildu taka upp .
gegn réttvísinni fyrir munflöá^
leysingjann, sem hér átti hlut
máli, enda er slikt ekki heig'ul
(hent í „landi frelsisins".
í . : 1 L