Reykvíkingur - 27.09.1928, Qupperneq 11

RBYKVÍ KIN0UK
563
fitaði systur sinni Elinborgu sjö
dögum fyrir aftökuna, er lýsír því
hann er alveg búinn að sætta
sig við það, sem frarn á að koma
við hann. En eínkum var hann
rólegur eftir að hann var búinn
að vera til altaris sunnudaginn
ivrir aftökuna. Er hann gekk þá
i't úr kirkjunni, þá kvaddi hann
söfnuðinn með heiliaöskum og á-
fttinningum.
Hann var vakinn kl. 8 m*org-
uninn sem aftakan átti að fara,
frani, og bað hann þá um leyfi
að mega sofa enn nokkrar ínin-
útur; var honum veitt það. En
öður en hanin fúr af stað frá
f'ingeyrum til aftökustaðarinis, þá
kvaddi hann alt heimafólk mjög
inniiega.
— Skólaskip frá Chile (sem er
Vastan á Suður-Ameriku, við
kyriahaf) kom unr daginn til
^aupmannahafnar, og dvaldi þar
n°kkra daga.
~ Hað er langt síðan atvinnu-
Nysið í Danmörku heiir verið jafn
‘itið og nú. Það eru 36 þús.
'tbanna það nú. í fyrra um saniH;
l‘yti voru alvinnulausir menn 47
Þúsundir.
~~ Ketilil sprakk um daginn í
Sufubát, sem danski flotinn átti.
(|ð þar einn herskyldur ungur
maður bana.
Gulu krumlurnar.
----- (Frh.)
Það korn séx vel, að Max grun-
aðt hvernig Kínverjinn myndi
reyna hvbrt hann Lægi raunveru-
lega í opiums-dái, því hann tók
nú um hægxa augnalok hans og
fletti því upp á fingur sér. En
hann sá ekkert annað en hvitt
því Max hafði áður ranghvolft í
sér augunum. Svo taugastyrkur
var Max, að hann lá gersamlegít
sem dauðiur maður, þrátt fyrir
raun þessa.
Ho-PLn slepti augnalokinu og
muldraði eitthvað fyrir munnú sér.
Síðjan tók hann að rann'salca;
tösku þá er Max hafði með sér,
en að því búnu fór hann í alla
vasana á fötum hans til þess að
athuga hvort hann sæi nokkuð
grunsamlegt. Síðan skoðaði hann
merki klæðskerans, og loks at-
hugjaði hann hvern hnapp út af
fyrir sig, Hann blaðaði i va'sabök
hans, taldi peningjana, sem voru
í veski hans og athugaði hvaða
nafn stæði að innanverðu á svita-
iteiminni á hatti hans, og gerði
þetta alt með þeirri nákvæimm að
það vakti aðdáun leynilögreglu-
mannsinis, sem heyrði nokkurn
veginn hvað fram fór, en sumt
sá hann út á milli augnaháranna.
Að lokum snéri liann sér aftur
að rúminu þar sem Max lá, en