Reykvíkingur - 27.09.1928, Síða 17

REYKVIKINQUR
569
fn‘rra afar sterldegur. Um daga
halda
^eni
þau sig iiáiUDgt vatni eba
ll’ og vaða þar svo djúpt að
afla stendur annað en höfuðið
úr. Þannig eru þau timunum
Sat7,an. Það gera þau til að verj-
flugum, og ef til vill líka
hítangm.
móti ekki fasri
ta> ráðast þau í móti mamii.
,r er einkum illar viður-
^gnar, ef kálrar etu með fteim
>1 er svipað um viilinaut og
^estar aðrar skepnur, að pau taka
' íds- er pau sjá mienn álengdar.
11 sé aftur á
a flótti
a^ns er líka pegar komið er fast
Peim, þeim að óvörum; pano-
I)að líka með fíla.
I °kkur langað; mjög að komast
natl0íi kynni við villinaut pessi,
i , S)zt er við heyrðum, að í
stór^Ínn' væiLI v'sí fveit griðar-
I r ®ra^un8'ar meÖ gey.'ilegum
■'utn. Þeim, sem veiðiskap
hfllCÍa saT skemtunar, [tykir
nan ganian ag siíkum minja-
SÞ'Pum.
j? ^nnar fylgdarmaður okkar, cr
a^'r' 10nd° hét, fór nú á hnotskóg
k0 i( 'ta hjarðarinnar. Og er hann
ha'11 atlur a^ áliðnum degi, gat
u .ln sa8t okkur hvar hjörðin va“.
úts Var 1 útjaðri skógarpyknis-
við UPP1 uudir fjallinu. Lögðurn
við 1111 ni Sta^’ var luudið, sem
fúrum urn, líkast v'ðlendum
skemtigarði: trjálundar her og par
og sléttir grasveliir á milli.
Veiðin hefst.
Eftir klukkustuudar gang sáum
við hjörðina greinilega í sjó'.anka
Hún var á beit í ró og nœði
fyrir framan skógarpykknið.
Þar eð vindstaðan var göð,
héldum við beint i áttina tii dýr-
anna, en gættum pess pó jafnan
að hafa afdrep af trjám eða smá-
lundum, og koimunst við þann-
ig í skotfæri. Við miðuðum allir
á einn stærsta graðunginn. En er
við vorum rétt að pví komnir að
skjóta, urðum vjð fyrir pví slæma
óhappi, að skolið reið óvart af
hjá Fernando I sama vetfangi
paut öl.l hjörðin i áttina til skóg-
arpyknisims, sem var á að gizka
tvö hundruð- metra undan, og var
pegar horfin okkur sýn.
líg parf ekki að lýsa peirri
gremju, er petta vakti hjá okk-
ur. Nú var úr pví tvennu að ráða,
h.vort veiðiförinni skyldi haldíð á-
fram, eða hvort snúa skyldi við.
Sóliu var farin aÖ nálgast sjón-
dcildarhringinn, en pó var pað
ákveðið, að við skyldum lialda
áfram að elta nautin, og var pað
mest fyr'r áeggjan Fernandós,
sem viidi fyrir hvcrn mun bæta
fyrir yfirsjón sína. Sagði hann,
að nautin rnundu ekki hafa langt
farið, og reyndljst pað rétt að