Tímarit Verkfræðingafélags Íslands - 01.02.1928, Qupperneq 13

T IM A RIT V. F. í. 1928
7:
en óvist hver þeirra er lengst komin. Dœmi upp á
þessa erfiðleika sá jeg æði mikla á Siglufirði i sept
s.l., þar sem verksmiðjurnar voru að vinna úr gam-
alli síld. Iiættan virðist ekki vera mjög mikil, ef
unnið er úr nýrri síld, en ef síldin er farin að grotna
sundur í þrónni, er mikið liættara við að pressan
svíki. í einni verksmiðjunni á Siglufirði var alveg
gefist upp við að nota skrúfupressuna við gömlu
síldina, og tekin upp aftur alveg úrelt aðferð, sem
er á þá leið, að dálítið af sildarmaukinu, á að giska
sem lyfta efninu jafnan upp eftir annari hliðinni, en
svo þegar það er komið nálega efsl upp í hunguna
á sívalningnum, fellur það niður i botninn aftur. Við
annan enda sivalningsins er eldstæði. gert fyrir kol,
koks eða oliuhitun, og er það kynt með eldsneytinu
og jafnframt hlásið inn i eldstæðið og hak við það
köldu lofti, til þess að kæla reykinn, en þetta sam-
bland af revk og lofti gengur síðan eftir endilöng-
um sívalningnum og út um hinn endann á honum.
Efni það, sem á að þurka, herst þannig með þnrk-
3. mynd.
25 kg., er sett innan í dúk úr gisnuin striga, dúkur-
inn er síðan brotinn saman utan um þetta, og káss-
an síðan látin í einfalda fellipressu, sem gengur fyr-
ir vatnsþrýstingu. pegar jn-essan er orðin full af
þessum kökum, er hún feld saman, og fer þá vökv-
inn út um dúkinn á röndum kökunnar, lnin síðan
tekin út og striginn utan af henni, en pressaða deigið
fer yfir i þurkarann. pessi aðferð er bæði fólksfrek
og seinleg.
Frá pressunni fer pressaða deigið yfir í þ u r k a r-
an n (4. mynd). Flyst þangað með færisnigli, og
með lyftu, ef þörf gerist, eftir afstöðu vjelanna. Til
þurkunar í síldarverksmiðjum eru hjer á landi nær
eingöngu notaðar reykþurkur svo nefndar. pað er
víður og langur sívalningur, sem er látinn snúast
hægt og hallast lítið eitt frá þeim endanum, þar sem
efnið kemur inn, og til hins endans. Innan í sívaln-
ingum eru bi-yggjur eða spaðar, aðallega langsetis,
loftinu frá einum enda sivalningsins til annars. par
tekur við rykklefi svo nefndur, sem er ætlaður tit
þess að finasta duftið úr mjölinu, sem ella mundi
hlása hurt með reyknum, geti greinst frá. Úr ryk-
klefanum liggur svo reykháfur fyrir þurkloftið. I
sumum verksmiðjum hjer á landi eru rykklefarnir
ekki nógu stórir, svo að nokkuð af fína mjölinu fer
með reyknum út úr reykháfnum, og er það sjer-
staklega þetta fína mjöl, sem veldur ólykt þeirri,
sem er í kringum sumar af verksmiðjunum.
pessi þurkunaraðferð mun vera sú ódýrasta sem
völ er á. Gallar hennar eru aðallega þeir, að hita-
stig þurkloftsins er til að hyrja með svo hátt, að
hætt er við að eitthvað dálítið af þurefni brenni úr
mjölinu, en hjá því er reynt að komast með því að
tempra kyndinguna. Ennfremur ber það við, að
nokkuð af sóti eða óbrunnu kolaefni fer saman við
mjölið, svo að það fær á sig dökkan lit. Yerksmiðj-