Freyr - 01.07.1919, Síða 10

72
FREYR.
5. gr. Nu reynist fóðurforði fjelagsins að
fyrstu skoðunarferð lokinni oflítill skal þá
formaður í samráði við keyásetningsmenn gera
ráðstafanir til að nægur fóðurbætir verði til,
þá er út á líður, í nærliggjandi kaupstöðum
eða á öðrum þeim stað, er ætla má að fjelags-
manni sje kleyít að nálgast hann.
fÞessi fóðurbætir sje aðeins til vara. Að
haustinu til má ekki vera til minni forði heima,
en ætla má að vel dugi í méðalvetri. Að vor-
inu til skal selja það sem óeytt er af hinum
geymda fóðurbætir.
Fjelagskostnað, fyrningu og hundraðsgjald
greiði hver fjelagi í hlutfalli við pöntun sína
og skýrslu ásetningsmanna um það, hve mikið
vantar til þess að teljast vel byrgur á haust-
nóttum.
IV.
Ejelagsstofnun þessu lík er þó ekki ein-
hlýt. — í>ó reynslan um kraftfóðursgjöfina i
vetur bendi í áttina er þekking okkar í ótelj-
andi molum um gjafarlagið.
Yið þurfum að fá ábyggilega vitneskju um,
hvað mikið má spara með hverri síldoghverj-
um lýsispotti og kornpundi með beit. Hvort
ekki megi gefa eintóman fóðurbætir ef skepn-
an hefir hálfan kvið. Og svo ótal marg fleira
sem enn er ólært.
Búast má við, að framvegis verði stofnað-
ar verksmiðjur sem búa til skepnufóður. Nýj-
ar tegundir koma árlega á markaðinn. Við
þurfum að fá glögga fyrirsögn um notagildi
hverrar tegundar fyrir sig.
Þetta er sjálfkjörið verkefni fyrir Búnað-
arfjelag Islands.
En til þess þarf mikið fje. Er ekki ólík-
legt að komi til okkar kasta bændanna með
fjárframlög til þess að koma slíku máli sem
þessu í framkvæmd, ef þingið þekkir ekki sinn
vitjunar tíma.
Tilraun með súrþara.
Síðan jegífyrst las um súrþaragerð Daníels
bónda Jónssonar á Eiði, hefir mjer verið ríkt
í hug að gera tilraun með þessa merkilegu upp-
göfvun hans. Eftir að jeg fluttist hingað að
Bæ var mjer opin leið að gera tilraun í þessa
átt, því hjer er talsverður þarareki. Yeturinn
1917—1918 ýtti líka undir tilraunina, þá voru
hjer hagleysur fyrir allar skepnur mestan hluta
vetrarins og allar fjörur byrgðar af ísum, svo
hvergi var hægt að ná í þarablað. En þá
hefði mörgum komið vel að eiga þaraforða að
grípa til, til drýginda öðru fóðri.
Síðast liðið vor bjó jeg til súrþaragrifju
Valdi jeg gryfju stæðið, þar sem bestur var
fjöru reki og þannig hagaði til að hægt væri
að nota kerru til flutnings á þaranum upp úr
fjörunni að gryfjunni. — Gróf jeg fyrir gryfj-
unni framan í hólbarði, var greiður vegur fyrir
kerru upp á barðið, og riðja mátti þaranum
nálega af jafnsljettu ofan í gryfjuna.
I þessu eins og öllu öðru þurfum vjer um
fram alt nú á tímum að haga umbótum vorum
á jörðunum þannig, að heimilisstörfin síðar meir
verði sem auðveldust í smáu og stóru, svo sem
allra minstan mannkraft þurfi til að inna þau
af liendi.
Gryfjan er 4,4 m. á lengd; 3,2 m. á breidd
og 2,5 m. á hæð, en rúmmálið um 36 m.3.
Gryfjan eða tóttin er hlaðin úr streng og klumbu
hnaus. Hólmegin, þar sem gryfjuveggurinn er
gildraður upp, er hleðslan eínhlaðin, en hleðsl-
an sjálf höfð */2 m. á þykt, og hnaus spaðarnir
hafðir heldur langir svo hleðslan verði stöðug
og vel bundin. Hleðslan er nokkuð dregin
að innan eða látin flá. — Hornin eru höfð sveig*
minduð. Jarðvegurinn sem grafið var í, var
sandur og möl. Botn tóttarinnar var tyrfður
með einföídu torflagi.
Síðastl. sumar og haust var sára lítill