Freyr - 01.07.1919, Page 11

þarareki, og það litla sem rab var að allmiklu
leiti kirkingslegt og sundurkurla smælki. Lang-
vinn ísalög með miklum frostum eyða mjögþara-
gróðrinum. Menn segja að hafisinn skafi burtu
þaragróðurinn af grinningunni þegar hann er
á reki. Sennilega spillir ísinn þaragróðrinum
nokkuð þannig. Að minni ætlan eyðist þarinn
þó alt eins mikið á annan hátt, komstjeghest
að raun um það siðastl. vetur. JÞarinn vex,
sem kunnugt er, mest á grinningum niður frá
láfjörumarki. Þegar ísþök eru komin og frost-
hörkur haldast, hætist stöðugt nítt og nitt ís-
lag eða klakalag neðan í ísinn einkum á grinn-
ingum. Við það frís þaragróðurinn fastur neð-
an í ísinn, þegar föllin lifta svo ísnum upp,
slitnar þarinn með rótum upp úr hotninum,
stundum fylgja smærri og stærri steinar með,
sem þanggróðurinn hefir verið [fastur á. Sá
jeg mikið af slíkum þanggrónum steinum reka
með jaka hrönglínu upp í sand i vor, er ísinn
var farin að leysa ogreka með landi fram. Lágu
að síðustu hrannir af slikum steiuum sum
staðar í fjörum hjer, þegar ísinn var að fullu
leystur. — Enda voru allar grinningar nokkuð
niður frá lágfjörumarki alveg berar og gróð-
urJausar eftir veturinn. — Á nokkuð meira dýpi
(8—10 m.) sá jeg sumstaðar samhangandi
þara flesjur, eftir að ísinn var leystur ,en miklu
var þarinn þar kirkingslegri en vanalega. —
Þarasprettan fer mest fram síðarihluta vetrar
þegar daginn tekur að lengja. — Þann tíma
allan var fjörðurinn hjer alísa. Birtuleysið í
sjónum, sem stafað hefir frá ísnum, hefir án
efa kyft úr þaravextinum. Máske hefir líka
sækuldi og minni selta í sjónum, er stafað hefir
frá ísnum, einnig nokkurn skaða gert. Hversu
lengi þaragróðurinn verður að ná sjer eftir
þennan frostvetur, verður eigi enn sagt með
vissu. Þegar línur þessar eru ritaðar, eru fjör-
nrnar enn mjög gróðurlitlar, þó hefir þanggróð-
ur aukist talsvert síðan i vor sem Jeið, en eng-
inn þari að kalla sjest í flúðum eða steinum
á 1—2 m. dýpi neðan við lágfjárumark.
í norðangarði skömmu eftir rjettir, rak
fyrst svo mikið af þara hjer að tiltök væri að
safna í tóttina. Var þó ekki um auðugan garð
að gresja í samanburði við það sem vant er
hjer, og þarinn hvergi nærri góður. Eg ætlaði
i fyrtsu að aðgreina þörungana taka aðeins þara
þöngla, marinkjarna og söl, og skera frá þöng-
ulhausa með viðföstum skeljum og smásteinum,
en það reynist svo seinlegt verk, að jeg hætti
alveg við það. Eg ljet bara ganga í fjöruna
þar sem þarin var einna hreinastur og sand-
laus og Jjet taka þörungana hvern með öðrum
eins og þeir komu fyrir. Hreinastur var hann
þar sem hann lá í dreifum í fjörunni, varhon-
um þar mokað saman með heykvfslum í smá-
hrúur og þess gætt um leið, að hann mengað-
ist ekki af sandi, síðan var hrúgunum kastað
með kvíslinum upp í kerruna. — Sandlausa og
hreina þörungu mátti og víða fá í búnkum,
þar sem sandlaus var fjara, en steinarog stór-
gerð möl var undir. Þörungategundirnar voru
þessar helstar: beltisþari, kerlingareyra, hrossa-
þari, einnig lítið eitt af maríukjarna og sölfum,
þar að auki talsvert af þursaskeggi og ýmsar
þangtegundir (tucus.) Þar á meðal nokkuð af
klóþangi (ál).
Als voru flutt í gryfjuna 100 kerruhlöss,
eigi var það alt fiutt í einu og liðu nokkrir
dagar milli þess að flutt var, svo þarin seig á
milli. Þegar fluttningnum var lokið, fylti þar-
nn 6/s (1,56 m. af hæð tóttarinnar. — Siðan
stóð hún nokkurn tíma auð, að rúmri viku
liðinni var þarinn tyríður og borið á eitt lag
af hnaus sem farg. — Þegar þarinn var full
síginn var þaraJagið 65 cm. þykt. Að rúm-
máli var þarinn siginn um 9 teningsmetrar.
Haía þá farið 11 kerruhlöss í hvern rúmmetra.
— Samkvæmt einni[tilraun er jeg gerði reynd-
ist þyngd þarans í 1 m’. 850 kg.