Freyr - 01.01.1924, Síða 9

í’RfitR
3
svo sþara menn sér kostnað og vonbrigði
við að rækta jurtir sem eru heimtufrekari
en jarðvegurinn leyíir.
0g þá erum við komin að því sem að-
alatriðið er fyrir okkur, sem stutt erum
komnir í jarðræktinni.
Við þurfum sem fyrst að gera okkur
ljóst á hvaða stígi jarðvegur okkar er,
mýrarnar og móarnir. Þær mýrar sem
súrastar eru, er best að hliðra sér hjá, því
hætt er við að framræslan verói seinvirk-
ari þar, en þar sem súrinn er minni.
Og við ræktun og sáning túngrasa, mat-
jurta og korntegunda verðum við að taka
til greina sem mest, hve súr jarðvegurinn
muni vera sem rækta á og hve súrþolnar
þær eru þær aðfluttu plöntur, hverjar sem
þær eru, er við kostum upp á að taka
til ræktunar.
Hver veit nema margar tilraunir okkar
með ræktun erlendra plantna, hvort heldur
það er matjurtir, grös eða tré, stafi m. a.
af þvi að við höfum boðið þeim upp á of
súran jarðveg, þó innlendu túngrösin gefl
lítið fyrir kalk.
Eftirtektavert er það, að af korntegund-
um er það hafrinn og af trjátegundum
birkið, sem gerír einna lægstar kröfurnar.
En með einföldum rannsóknum, mælingu
á jarðsúrnum, þarf ekki lengur að renna
blint í sjóinn með það hvaða tegundir
þola jarðveginn, eins og hann er — og
má vænta þess að sú vitneskja geti leitt
okkur framhjá mörgum villigötum í jarð-
rækt næstu ára.
Skeiðaáveitan.
SíðastliSið haust baS Freyr Agúst bónda Helga*
son í Birtingaholti, um umsögn um Skeiðaáveit-
una og horfurnar með þaS fyrirtæki, Vegna þess
aS reikningar áveitunnar voru eigi uppgerSir fyrri,
hefir greinin ekki getaS komið fyr en í þessum
árg. Er Freyr mjög þakklátur höf, fyrir grein
þessa, sem skýrir glögt frá sögu málsins, og gerir
grein fyrir orsökum til þess, aS málið er í það
óefni komið, sem sögur fara af, og greinin lýsir.
Menn greinir á um hvort þannig hafi staðið á
mesta skakkafallinu — kostnaðinum við klöppina
í skurðmynninu, að menn hafi ekki vitað af klöpp-
inni að hún var til þegar lega skurðsins var
ákveöin — ellegar menn hafi ekki gert sér grein
fyrir hve erfitt er að vinna slíka hraunklöpp.
Víst er um það, að þegar tekið var til að vinna
klöppina, var eigi reynsla fyrir hendi um spreng-
ingu á svo lausri og sprunginni hraunklöpp, sem
sprengiefnl og venjul. aðferðir bíta illa á. — En
útkoman er sú sama hvort heldur er. —
Til þess að gera sér sem gleggsta grein fyrir
árangri áveitunnar, þyrfti að setja upp ágóða-
reikning, þannig að útreiknað yrði hve mikll
grasauki er af áveitunni. Mætti fá það upp með
því að bera saman við áveituua svæði nærlendis
með sama graslagi, er ekki fá vatn. Hugleiöing*
ar út frá reynslu manna ánnarsstaðar duga minna.
Síðan þarf að sjást hve mikið fæst upp úr
útheyshestinum á Skeiðunum.
Hve stór verður hún upphæðin sú?
Eftir því yrði helst farið þegar teknar verða
ákvarðanir um framtíð þessa fyrirtsekis.
Og bending yrði það góð til þeirra er hugsa
til stærri áveita í framtíðinni og hagræðis af
þeim.
Hér fer á eftir hiu ítarlega grein Ágústs.
I. Áveifusvæðið.
Skeiðasveit liggur, sem kunnugt ,er, á
tungunni milli stór-ánna Þjórsár og Hvít-
ár, þar sem hún er mjóst fyrir ofan Merk-
urhraun og Flóann. Landslag bendir til
að einhvern tíma í fyrndinni hafi Þjórsá
runnið yflr öll Skeiðin, áður en hún gróf
8ér þann farveg, sem hún rennur nú í.
Eru þar víða langar, sljettar dælur, líkar
uppgrónum árfarvegum og milli þeirra
þurlendir, sendnir hryggir, í sömu stefnu