Freyr - 01.01.1924, Síða 22

16
FREYR
Útsöluverð
í Rvík á landbúnaðarafurðum.
8. april 1923.
Kr.
Pinklasmjör eldra .... . . . kg. 4,50
— nýtt .... . . . — 5,00
Rjómabússmjör danskt . . . ... — 7,50
Skyr 1,00
Mjólk ópasteur-hituð . . . . . . lít. 0,55
Dósamjólk 1,10
Kálfakjöt • • • kg. 1,80
Egg innlend 0,35
do. útlend . . . — 0,30
Mysuostur . . . kg. 2,20
Kæfa 2,60
íshúskjöt 1,80
Tólg 2,50
Molar.
Mysa í brauð. Tilraunir hafa sýnt, að þar
sem völ er á ódýrri mysu, borgar sig að nota
hana í brauð stað vatns. Úr 100 kg. mjöls feng-
ust 137 brauð þegar notað var vatn. — Við að
nota mysu fengust 143 brauö úr mjölinu, eða
11,55 kg. meira en þegar vatn var notaö. Úr
100 kg. af mysu fengust því 11,55 kg. af brauði.
Þingeyska féð! í sambandi við umsögn þá frá
sunnlenskum bændum um kynbætur með þing-
eysku fé, skal þess getiö, að Búnaðarfélag Islands
styrkir Helga Haraldsson á Hrafnkelsstöðum í
Hrunamannahreppl, til þess að reyna að halda
þar við hreinræktuðu þingeysku fé.
Er það gert samkvæmt tiliögum Theodórs Arn-
bjarnarsonar ráðunauts.
Hefir Helgi dvaiið um vetrartíma í Þingeyjar-
sýslu og kynt sór rækilega fjárræktina þar og
meðferð alla. Hafði hann með sór nokkrar gimbr-
ar og hrút, sem voru alt vaidar kindur.
En að félagið styrkir að hreinrækta fóð þarna
er vegna þess, að ráðunauturinn lítur svo á, að
tryggasta leiöin til þess að Sunnlendingar hafi
varanlegt gagn af þingeyska fónu só, að það só
ekki notað til kynblöndunar, því til þess sóu
þlngeyskir staðhættir og fóð of ólíkt sunnanlands
og í Þlngeyjarsýslunni.
Aftur á móti sé það víst, samkvæmt vísinda
legri og búskaparreynslu hér og annarsstaðar, að
einblendingsrækt til kjötframleiðslu er hinn mesti
búhnykkur.
Heigi bóndi á Hrafnkelsstöðum hefir t. d. feng-
ið 5—6 pundum hærri kjöt og möi vigt af hálf-
blóðs dilkum, en af heimaalda fónu. Er þetta
ekki smáræöismunur, og auösætt að það er ekki
áhorfs mál fyrir sunnlenska bændur að fá sér
þingeyska hrúta, eða af kyni þaöan ef þeir fást
með viðunanlegum kjörum.
Og því er ræktun af þlngeyaku hreinræktuðu
fé mjög æskileg hér sunnanlands. Reynsla manna
verður að skera endanlega úr því hvort betra er
að haida sér við einbiendingsræktina eingöngu
eða reyna með kynblöndun og kynbótum að færa
sunnlenskt fó í sama horf og það þingeyska er.
En það hlýtur að verða vandasamara og vafa-
samara.
Hitt er víst að sé um mikinn mismun að ræða,
verður einblendingsræktin ágóðavænleg og affara-
sæl í framtíðinni.
Góð geit. Geit af Þelamerkurkyni, eign »Bænda-
kennaraskólans« á Sem í Noregi mjólkaði 1209,6
lítra árið 1920. Geitin var þá 10 vetra. Arsfóður
hennar nam 600 fóðureiningum.
A fjórum árurc 1918—21 mjóikaöl hún 4142,6
lítra, eða 1035,6 lítra að meðaltali á ári.
íslenskt sauðfé í Svíþjóð. Fáar sagnir munu
um það, að búfé hafi verið flutt af íslandi og
notað til kynbóta í öðrum löndum.
í bók er dr. P. Hellström hefir ritað um bún-
að í Norður-SvíþjóS, er getiö um að íslenskt sauð-
fó hafi verið flutt til Svíþjóðar og breiðst þar
út. Hellström segir meðal annars:
Eftir aldamótin 1800 var stofnað sauðfjár-
ræktarbú á Stugun á Jamtalandi, var keypt til
þess frá Noregi grófuliað fó: »svo kallað íslands-
fé«. Nokkru síðar var stofnað sauðfjárræktarbú
í Lits sókn á Jamtalandi, var fjárstofninn keypt-
ur og fluttur beina ieið frá íslandi. Frá Jamta-
landi breiddist íslandsfóð út, einnig tii nokkurra
sókna í Gáfieborgs iéni, t. d. var stofnað sauð-
fjárræktarbú með íslensku fé, á Katrineberg í
Fárila sókn 1816.
1817 voru 462 kindur á sauöfjárræktarbúlnu
á Stugun.
Eftir þessu ætti íslenskt fé, á timabili, að hafa
haft nokkur áhrif á fjárrækt á Jamtalandi og ef
til vill víðar í Svíþjóð.