Dagblaðið Vísir - DV - 13.03.2004, Qupperneq 26

26 LAUGARDAGUR 13. MARS 2004
Fókus DV
24 áre stúlka Irá Palestínu
rekur sioppu á Vesturgntunni
Sannleikurinn er sá að ég mundi helst vilja
selja palestínskar hnetur. Mér finnst stund-
um beinlínis ógeðslegt þegar lítil börn eru
að troðfylla sig af nammi. En ég segi ekki
neitt því bissniss er bissniss. Og ég er í þess-
um bissniss til að láta drauma mína rætast.
Um menntun. Um starf þar sem ég get orðið
palestínsku þjóðinni að gagni.
Þú segir að það sé ekki algengt að 24 ára
gamlar stelpur á Islandi séu orðnar sjoppu-
eigendur. Það getur vel verið. En þetta er
bara mín leið. Eg fylgdi áður hinni íslensku
leið, var í þremur störfum og lagði hart að
mér í þeim öllum. Já, ég held að mér sé
óhætt að segja að ég hafi alltaf verið dugleg
að vinna. Svo sá ég auglýsingu um þessa
sjoppu og þá fór ég að hugsa - og reikna. Ég
var búin að læra svolítið í bókhaldi og þegar
ég setti dæmið niður fyrir mér fannst mér að
ég gæti klofið þetta. í staðinn fyrir þessi þrjú
störf lagði ég bara allt undir og reyndi að
kaupa sjoppuna. Ég vissi að það yrði rosa-
Landnámsmenn
Elísabet Brekkan
lega mikil vinna og ég væri að taka mikla
áhættu. En maður verður að trúa á sjálfan
sig og vita hvað maður getur. Ef einhver
skyldi nú vera að hugsa um að fá sér sjoppu,
þá get ég vottað að maður verður að vinna
myrkranna á milli til að byrja með. En ég
reiknaði út að þegar ég væri búin að vinna í
fimm ár og gerði eiginlega allt sjálf væri ég
búin að eignast sjoppuna og allar skuldirnar
væru gufaðar upp.
Auðvitað var þetta ekki eins einfalt og að
skreppa út r búð og kaupa sér skó. En ég var
búin að safna mér svolitlu af peningum því
ég var alltaf að vinna fyrir háskóíanámi og
svo fór ég bara á fund bankastjóra og bað um
lán og sýndi honum hvernig ég ætlaði að
fara að þessu. Og hann treysti mér bara!
Síðan hef ég verið hér. Og afgreitt gotterí,
eiginlega þvert gegn vilja mínum! Ef þú bara
vissir hvað palestínskar hnetur eru góðar á
bragðið ...
Iá, svo er ég sem sagt líka ennþá í skóla. Ég
er í fjölbrautaskóla og ætla að ná stúdents-
prófi til að komast í mitt langþráða háskóla-
nám. Núna sækist mér námið að vísu seint,
bæði af því ég vinn svo mikið hérna í sjopp-
unni og svo er ekki hægt að segja að útlend-
ingum sé beinlínis gert auðvelt íýrir í íslenska
skólakerfmu. Ég er að vfsu orðin stúdent í
stærðfræði fyrir löngu en sum önnur fög vefj-
ast verulega fyrir mér. Það er heldur ekki
boðið upp á neitt sérstakt prógramm fyrir út-
lendinga, maður situr bara í tímum méð ís-
lendingum og það er erfitt. Mér finnst að það
ætti að bjóða útlendingum upp á einhverja
aðra leið. Að fylgjast með í öllum fögum á ís-
lensku er mjög erfitt. Að lesa allt sem þarf á
íslensku er enginn leikur. Ætli íslendingar
geri sér almennilega grein fyrir því hvað mál-
ið þeirra er erfitt? Auðvitað vil ég læra ís-
lensku sem best en ég vil gera það jafnóðum,
ekki þannig að skortur á fullkominni ís-
lenskukunnáttu tefji fyrir mér í öðru námi.
Nú þarf ég að taka íslensku fyrir íslendinga
en það væri gott ef það væri í boði námsefni
sem héti „íslenska fyrir úllendinga".
Ég heflært margt hérna á
íslandi og það sem kannski
skiptir mestu máli er að fá
að upplifa frið. Að fá að lifa
i friði á hverjum degi, eng-
inn drepinn í dag, enginn
heltekinn afótta við byssu-
menn eða skriðdreka.

Ffda Eg ætla að læra sögu til að
geta orðið góður blaðamaður eða
eitthvað í þá áttina. Svo ég geti
hjálpað landinu minu. Og aukið
þannig likur á friði bæði i Palest-
ínu og heiminum öllum. Til þess er
ég að afgreiða iþessari sjoppu.
Og það væri ekkert endilega lausnin að
hafa nám fyrir okkur útlendingana á ensku.
Það halda vissulega flestir að allir útlending-
ar kunni fullkomna ensku en það er auðvit-
að ekkert þannig. Sumir kunna alls enga
ensku.
Þegar ég fann að skólagangan gekk ekki al-
veg eins greiðlega og mig hafði dreymt um
varð ég rosalega spæld. Því ég vil umfram allt
vera menntuð kona. Það hefur alltaf verið
minn helsti draumur, það er heldur ekkert
mikilvægara en menntunin. Það er betra að
vera menntuð kona en rík kona. Það er ekki
hægt að kúga fólk sem hefur menntun. Þetta
hugsa ég kannski meira um en íslenskir jafn-
aldrar mínir. Þeir ganga meira að menntun-
inni vísri. Ég verð að viðurkenna að mér
finnst sumir íslenskir krakkar ekki vera nógu
duglegir að gera eitthvað sem máli skiptir. En
mér finnst svo hræðilega leiðinlegt að gera
neitt. Ég bara get ekki gert ekkert!
Ég hef lært margt hérna á íslandi og það
sem kannski skiptir meslu máli er að fá að
upplifa frið. Að fá að lifa í friði á hverjum degi,
enginn drepinn í dag, enginn heltekinn af
ótta við byssumenn eða skriðdreka. Mig lang-
ar svo til þess að allir menn alls staðar geti lif-
að í friði. Og ég ætla að leggja mitt litla lóð á
vogarskálarnar til þess. Til þess er ég að
þessu. Ég ætla ekki bara að sitja hér endalaust
og hugsa um sjoppuna og sjálfa mig og
skemmta mér.
Ég ætla til Palestínu í sumar. Auðvitað vil
ég taka þátt í baráttu Palestínuaraba. Ég get
ekki bara hugsað um sjálfa mig svo ég verð að
fara og hjálpa fjölskyldu minni. Ég er að vísu
búin að vera svo lengi hér á íslandi að í
Palestínu er ég líka oröin svolítill útlending-
ur. En ég stefni að því að komast á endanum
í skóla þar og ef ég fæ skólavist þá slæ ég
áreiðanlega til og sel sjoppuna. Nei, ég ætla
ekkert að reyna að reka hana gegnum Netið;
þessi sjoppa er bara áfangi í lífi mínu. Og til
Palestínu verð ég að fara. Þótt ísland hafi ver-
ið mér gott veit ég að þar get ég gert meira
gagn. Nei, ég ætla ekki að læra viðskiptafræði,
þó ég sé núna í bissniss. Enda læri ég það sem
ég þarf að kunna á því sviði bara svona frá
degi til dags hérna f sjoppunni. Ég ætla að
læra sögu til að geta orðið góður blaðamaður
eða eitthvað í þá áttina. Svo ég geti hjálpað
landinu mínu. Og aukið þannig líkur á friði
bæði í Palestínu og heiminum öllum. Til þess
er ég að afgreiða í þessari sjoppu.
Fída, systir hennar 09 móðir eru einstaklega
glaðlyndar konur og miklir dansarar. Þær
hafa kennt mörgum íslenskum konum að
dansa magadans og uppi á hillu í sjoppunni
við Vesturgötuna má sjá glitta í magadans-
búninginn.
Fída abu lihdeh
Quassay aden
Hún er 24 ára gömul og keypti sér sölu-
turninn að Vesturgötu 53 fyrir ári síðan.
Hann heitir Nammi gott en þar er hægt að
kaupa svo ótal margt fleira en tómt gotterí.
Nágrannarnir skjótast þangað inn til að
kaupa sér mjólkurpott ef svo ber undir og
skiptast þá kannski á nokkrum orðum við
ungu stúlkuna bak við skenkinn. And-
rúmsloftið í sjoppunni er hlýlegt og glað-
legur lrlátur fylgir nærri hverri setningu frá
Fídu. Hún er dóttir Amal Tamimi sem er
einstæð móðir í háskólanámi; sjálf ætlar
Fída líka í háskóla þótt hún hafi viðkomu í
þessari sjoppu. Amal fluttist hingað fyrir
átta árum með fimm börn sem síðan urðu
sex. Þegar Fída og Falestína systir hennar
voru unglingar áttu þær erfitt með að feta
sig í skólakerfinu. Þær kunnu vitaskuld
enga íslensku og enskan þeirra rétt nægði
til að gera sig skiljanlega við vini og kunn-
ingja. En dugnaðurinn hefur gert þeim og
ekki síst Fídu kleift að koma sér vel fyrir í
hinu nýja heimalandi, þótt hún verði
kannski landnámsmaður hér til frambúðar
því hugur hennar dvelur gjarnan við ætt-
jörðina þar sem þjóð hennar á undir högg
að sækja.