Akranes - 01.11.1946, Qupperneq 16

124
AKRANES
Bardals að fá sér kaffi á veitingastofu hans. Ég fór þangað
einnig. Þá kemur Eddi til míns og segir: „Heyrðu, ég er að
hugsa um að biðja þig að ferma mig í vor.“ Ég hélt að hann
væri að fíflast og svaraði: „Já, ég held að það veitti ekki af,
því það sýnist ekki hafa vexúð of vel gjört.“ Þá varð hann
allt í einu alvarlegur og sagði: „Mér er alvara, því að ég er
alls ekki fermdur, og mig langar til að fermast.“ —- „Nú,
það er annað mál,“ sagði ég líka í alvöru,. „Komdu til mín á
morgun og þá getum við talað um það betur en hér.“ —
Svo kom hann heim til mín, og að samtalinu loknu hafði
ég allt annað álit á honum en áður. Ég fann að á bak við
galgopaskapinn var djúp alvörugefni og trúhneigð. — Hann
langaði líka til að komast í lúthesrka söfnuðinn. Ég spurði
hvernig föður hans mimdi líka það, en hann kvaðst vera
orðinn nógu gamall til að ráða sér sjálfur í trúarefnum. —
Hann var 22 ára gamall. Svo bættist líka í hópinn annar
piltur 23 ára gamall, sem vildi fá fermingu. Það var félagi
Edda. Ég tók þá svo í aukatíma til undirbúnings; það urðu
mér mjög hugljúfir tímar.
Tíminn leið nú fljótt og kynntist ég mörgum ágætum og
áberandi mönnum, sem ég auðvitað get ekki talið upp. Ég
kynntist Thomas Johnson, sem stóð framarlega í stjórnmál-
um meðal íslendinga. Það var ágætur maður og kom ég oft
á heimili hans. Sonur hans var meðal fermingarbarna minna.
— Einnig kynntist ég nokkuð Dr.. Brandsson, ágætum lækni
og í miklu áliti. Þessir báðir voru í söfnuðiðnum og tóku þátt
í kirkjulífi hans. — Þá má ekki gleyma að geta um Þorlák
föðurbróður minn Pétursson. Hann bjó í Winnipeg, en var
orðinn gamall mjög og niðurbrotinn af gigt, svo að hann
varð að ganga við hækjur. En hann var bráðhress í anda og
mjög skemmtilegur. Þau hjónin og stjúpdóttir hans tóku
mér ætíð tveim höndum og kom ég þar alloft. Ég hafði tals-
vert mikið að gjöra og varð oft að tala á fundum, ekki aðeins
í Bandalagi voru, heldur og í kvenfélagi safnaðarins og í
Good-Teemplarastúku íslendinga. — Þar að auki talaði ég
einu sinni í Ungmennafélagi Friðriks Bergmanns safnaðar-
ins og var gestur hans. Kona hans var dóttir séra Magnúsar
Thorlacius, sem prestur var eitt skeið í Skagafirði, og þann-
ig systir séra Hallgríms Thorlaciusar í Glaumbæ, skóla-
bróður míns. Ég átti líka góðu atlæti að mæta hjá Hjálmari
Bergmann. Hann var lögfræðingur og giftur náfrænku
minni, dóttur Guðbjargar Guðmundsdóttur, föðurbróður
míns.
í söfnuði þeim er ég þjónaði voru menn mér afar góðir og
undi ég því vel hag mínum. Hvergi kom ég oftar en til séra
Jóns doktors Bjarnasonar. Það var mér ætíð mikill andlegur
gróði. Það var lærdómsríkt að sjá hvernig hann bar sínar
miklu þrautir, sem auðsýnilega færðu hann hröðum skrefum
nær bana sínum, Alltaf mátti finna hina sömu bjargfösu trú
og hugrekki. Allt hans tal hneig að því kristilega og að
áhugamálum hans. Þegar hann þoldi við, var hann léttur í
máli og gamansamur. Ég dáðist mjög að þreki hans og krafti
andans. — Hann var reglulegt stórmenni í mínum augum.
í aprílmánuði kom fyrir atburður, sem vakti mikla sorg
meðal hins unga fólks í söfnuði vorum. Ungur maður að
nafni Jörundur, málari að handiðn, var einn dag að mála
hús uppi á 4. hæð. Þá bilaði lyftipallurinn, sem hann stóð á,
svo að pilturinn féll niður á götu og brotnaði mjög, en var
þó með lífi fluttur á sjúkrahús. Hann var sonur ekkju; var
maður hennar hinn síðasti, sem Dr. Jón Bjarnason hafði
jarðað, eins og fyrr er um getið. Þetta var elzti sonur henn-
ar og fyrirvinna heimilis hennar. Voru þar sjö börnin, flest
innan fermingar. Þessi ungi maður var einn af áhugasöm-
ustu ungum mönnum í söfnuðinum. Hann var hinn efnileg-
asti piltur, fríður og vel vaxinn. Hann var einn bezti íþrótta-
maður, hafði hann með kanadiskum íþróttaflokki ferðast til
Evrópu og gefið sér þar svo mikinn orðstír, að við heim-
komuna fékk hann af stjórn „íþróttasambands Canada“
fagra og dýra hálsbindisnælu, alsetta demöntum og rúbín-
um greiptum í platínu.
Þetta slys vakti geysimikla hluttekningu í borginni. Hann
lá rúmar þrjár vikur. Ég kom daglega til hans. Hann bar
sig svo vel og karlmannlega, að það vakti furðu bæði hjá
læknum og hjúkrunarfólki. Hann vissi það að hann átti að
deyja, en hann talaði um það léttilega, fullur af trú á frels-
ara sinn og játaði þá trú fyrir félögunum, kanadiskum og
íslenzkum. Ég hef sjaldan séð svo fagra banalegu og dauða.
Þegar hann dó, komu greinar um hann nálega 1 öllum dag-
blöðum bæjarins. Blöðin hófu samskot handa móður hans
og systkinum. Það var mjög vegleg útför, sem hanh fékk.
Úti á kirkjugarðinum var kista föður hans, er geymd hafði
verið niðri í kjallara líkhússins, hafin út og þeir feðgarnir
voru svo lagðir í sömu gröf, því nú var mold orðin svo þíð,
að útigrafir voru teknar.
Söfnuðurinn hélt stóra samkomu í kirkjunni til styrktar
ekkjunni og komu inn um 500 dollarar.
Systir Jörundai’ var í hópi fermingarbarna minna. Ég kom
oft til ekkjunnar og yngsti drengurinn þar varð mjög hænd-
ur að mér. Á afmælisdaginn minn kom drengurinn og færði
mér að gjöf næluna, sem ég gat um áðan. Ég hafði þá ekki
hugmynd um hve dýrmæt hún var og þáði hana með gleði
til minningar um minn kæra unga vin. Seinna meir næsta
vetur fékk ég hjá gimsteinasala í Bandaríkjunum, sem fékk
að skoða hana hjá mér, að vita að þetta væru ekta steinar
og nælan því mjög dýr, og næsta sumar, er ég kom aftur til
Canada, fór ég til ekkjunnar og vildi skila aftur nælunni, af
því að ég hélt að konan hefði eigi vitað verðmæti gripsins.
Þá sagði hún mér að hún hefði vel vitað það, því að nælan
var heiðursgjöf frá „íþróttasambandinu11, en hana hefði
langað til að ég bæri hana í minningu sonar síns, og var
hún því með öllu ófáanleg til að taka hana aftur.
Þetta var nú dálítill útúrdúr.
Leið nú fram til vors og tóku fermingar að nálgast. Það
átti að ferma á hvítasunnudag. Það var mjög hátíðlegt.
Stóru fermingardrengirnir mínir voru með drengjunum og
gjörðu þar bljúgir játningu sína. Það var eitthvað grípandi
að sjá þessa ungu háskólastúdenta krjúpa niður með ferm-
ingarbömunum hinum og játa hátt og greinilega skírnar-
sáttmála sinn.
Um kvöldið var kirkjan aftur troðfull til altarisgöngimn-
ar. Það var mesti fjöldi til altaris. Þetta var mér stór dagur
og ekki sízt fyrir það að þann dag kvaddi ég söfnuðinn, því
næstu daga átti hinn kjörni prestur safnaðarins að koma og
taka við embættinu. Séra Björn B. Jónsson hafði áður verið
sem aðstoðarprestur Dr. Jóns Bjarnasonar, en nú átti hann
að verða þar sóknarprestur. Því það var auðséð að líf hins
gamla stofnanda kirkjufélagsins var að fjara út með hröðum
skrefum. — Einnig sú meðvitund hjá söfnuðinum varð til
þess að setja sérstakan blæ á þenna hvítasunnudag og á
fermingar- og altarisgönguhátíðina. Um miðjan daginn fór
ég heim til séra Jóns til að veita honum sakramentið og
kveðja hann um leið. Ég gleymi aldrei þeirri stund. — Hann
sagði við mig: , Já, nú á ég brátt að fá mína stóru fermingu
fyrir hásæti Guðs og Lambsins!“ — Svo kvaddi ég hann
með þeim orðum, að þetta yrðu síðustu fundir okkar. Hann
svaraði:
„Aldrei mætzt í síðsta sinni sannir vinir Jesú fá!“
Ég fór með grátstaf í kverkunum, og sá hann ekki síðan.
SUMARIÐ 1914.
Morguninn eftir hinn mikla dag lagði ég af stað frá Winni-
peg. Ferðinni var heitið til Baldur í Argyle. í því prestakalli
átti ég að vinna að æskulýðsstarfinu ásamt sóknarprstinum,
séra Friðriki Hallgrímssyni, vini mínum og skólabróður.
Mér var tekið með hinni mestu blíðu af nafna mínum og
konu hans Bentínu ásamt börnum þeirra. Nafni minn hafði
lagt áætlun fyrir starfið.