Dagblaðið Vísir - DV - 24.04.2004, Qupperneq 22

22 LAUGARDAGUR24.APRÍL2004
Fókus 5>V
Ánægö á íslandi Nataliya Shestakova man þá tíð þegar ungt fólk fékk vinnu við sitt fag og menn gátu unnið fyrir sérf Úkralnu. Hægt var að
fæða börn og klæða og fólk gat leyft sér að fara f sumarfrlsuður á bóginn. Það eru breyttir tímar núna. Hún hefði aldrei getað hugsað sér að
hún ætti eftir að búa á Islandi.
Ég er frá borginni Boryspol sem
er í um 30 mín. akstursfjarlægð frá
Kiev. Þar búa um 70.000 manns.
Margt af því fólki sem þar býr stund-
ar búskap. Menn rækta tómata,
paprikur, agúrkur, kartöflur og ann-
að grænmeti auk ávaxta. Margir eru
með skepnur. Það er víða þannig að
við húsin er lítill bflskúr og svo ann-
ar skúr fyrir kjúklinga og svín og
sumir eru með kýr. Dýrin eru ekkert
á hlaupum úti á götum, það passa
allir sitt. Þeir sem eru með svona
sjálfsþurftarbúskap, eigin dýr, er oft-
ast fullorðið fólk en unga fólkið gerir
það sem það getur til þess að kom-
ast í vinnu í fyrirtækjunum. í Bor-
yspol er alþjóðaflugvöllur sem þýðir
að margt fólk sem hefur til þess sér-
staka menntun fær þar vinnu. En
það sem er kannski aðafeinkenni
borgarinnar minnar eru markaðir.
Þar eru þrír basarar og sá sem er
þekktastur er í miðri borginni. Þar
selur fólk afurðir sínar og bara alft
sem hægt er að selja. Einn markaður
er í útjaðri borgarinnar og annar í
einu stærri úthverfanna en sá í mið-
borginni er frægastur og stærstur.
Alfir fara þangað. Þar er hægt að
kaupa mat, föt, skrúfur, eldhúsá-
höld, bara allt mifli himins og jarðar.
Kolaportið hér er eins og lítið brota-
brot af þeim markaði. Stærsti bas-
arinn er opinn alla daga nema
mánudaga.
Reyni að tala íslensku og sæk-
ir tíma einu sinni í viku
Hér áður þurftu allir að sækja allt
á basarinn en nú eru komnar versl-
anir ekki ósvipaðar þeim sem við
þekkjum hérlendis, eini munurinn
er sá að þessar búðir eru til fyrir þá
sem eiga mikla peninga og kannski
helst það fólk sem starfar við flug-
völlinn. í borginni minni eru mörg
Landnámsmenn
Elísabet Brekkan
lítil fýrirtæki og nokkur kaffihús eða
kaffistofur þar sem ungt fólk getur
farið á netið. Þetta er mjög vinsælt,
því allir unglingar kunna á tölvur en
það eru ekki margir sem geta eignast
þær. Þetta er frekar ódýr skemmtun.
Það eru tíu skólar í Boryspol og eftir
venjulegan grunnskóla og fram-
haldsskóla fór ég til Kiev og lærði
fatasaum og hönnun í iðnverkaskóla
en þar er kennd úrsmíði og leður-
smíði og margt, margt fleira.
Ég er búin að vera hérna á íslandi
í fjögur ár. Það hafa verið góð ár, ég
reyni eins og ég get að tala íslensku
og er í tímum einu sinni í viku núna.
Ég kann ekki ensku. Það eru mjög
margir á mínum aldri sem lærðu
ekki ensku. Við þurftum að læra
rússnesku og það var aldrei tími til
að læra ensku. Hér á íslandi halda
margir að maður geti talað ensku
bara af því að maður er ekki íslend-
ingur. Mig langar mjög til þess að
læra svolitla ensku. Tungumálið
mitt, úkraínska, er slavneskt mál en
skylt frönsku. Það eru mörg orð hjá
okkur sem líka eru til í frönsku. Mér
finnst franska svo fallegt mál og hef
alltaf látið mig dreyma um að geta
talað hana. Kannski fer ég einhvern
tíma líka að læra frönsku. Úkraínska
er auðvelt mál og vel skipulagt. Það
eru sjö föll í málinu þannig að það er
ekki erfitt fyrir mig að skilja þetta
með föllin í íslenskunni. Ég hef farið
þrisvar til Úkraínu eftir að ég flutti
hingað. í eitt skiptið þurfti ég að fara
í gegnum Vínarborg og var þá næst-
um því lent í talsverðum vandræð-
um, einmitt vegna þess að ég kunni
ekki ensku en þýsku tala ég heldur
ekki. Það vildi mér til happs að þýsk-
ur maður talaði reiprennandi rúss-
nesku og gat hjálpað mér.
Hefur áhyggjur af systur
sinni
Héma á íslandi vinn ég hjá fyrir-
tæki sem framleiðir rúm og sófa.
Þetta er fyrirtæki Ragnars Björns-
sonar. Ég var búin að vera hér um
nokkurt skeið og sendi alltaf pen-
inga heim til sonar míns-Maxím sem
var þá um tvítugt og systur minnar
en svo gerðist það eitt kvöld að son-
ur minn varð fyrir árás. Það komu
einhverjir menn og réðust aftan að
honum og börðu hann í höfuðið og
skám af honum belti sem hann hafði
peningabuddu sína við. Skurðurinn
lá djúpt í mjöðminni og hann var
lengi meðvitundarlaus. Ég varð alveg
yfir mig sorgmædd og áhyggjufull,
stödd svona langt frá honum og ætl-
aði bara að flýta mér heim en systir
mín sagði mér að reyna frekar að fá
Maxím til mín. Það var mikið gæfu-
spor að hann skyldi koma hingað.
Það var Ragnar heitinn Björnsson
sem sótti um atvinnuleyfi fýrir hann
og nú vinnur hann einnig hér hjá fýr-
irtækinu. Maxím er núna 24 ára.
Heima í Boryspol starfaði hann
sem öryggisvörður hjá mörgum mis-
munandi fyrirtækjum og lenti í því
sama og margir aðrir að fá ekki greitt
fyrir sína vinnu. Hann var öryggis-
vörður í einkaskóla gyðinga og sem
dæmi um hvernig launin voru þá
fékk hann fyrir mánaðarstarf 20 doll-
ara eða eitthvað í kringum 1.500 ís-
lenskar krónur. Fólk heldur kannski
að allt sé ódýrt vegna þess að launin
eru svona lág, en það er ekki raunin.
Ef ég á að segja hvað hefur breyst
í lífi mínu og fjölskyldu minnar við
að koma til íslands, þá er svarið:
Allt. Allt hefur breyst. Ég er auðvitað
með miklar áhyggjur af systur
minni og tveimur börnum hennar.
Hún er atvinnulaus eins og svo
margir aðrir. Ég og maðurinn minn
höfum sent mikla peninga til ætt-
ingja okkar. Núna er kominn tími til
þess að ég hugsi svolítið um mig
sjálfa. Ég er til dæmis búin að kaupa
mér bíl. Ég tók bílpróf fyrir ári síðan
og nú á ég bfl. Mér finnst ég vera
eins frjáls eins og hægt er að verða.
Ég þarf ekki að fara í strætó og ég
þarf ekki að biðja um far, ég get bara
farið út í mínum eigin bfl. Þetta er
ólýsanleg ánægja og ég hafði aldrei
hugsað mér að þetta yrði veruleiki,
hafði ekki einu sinni leyft mér þann
draum. Miðað við þær aðstæður
sem við lifðum við var það algerlega
óhugsandi að ég gæti einhvern tíma
keyrt bfl.
Fagnar 25 ára brúðkaupsaf-
mæli í Hafnarfirði
Maðurinn minn er kokkur heim-
ilisins. Hann er mjög hrifinn af mat
frá Ungverjalandi og meistari í því
að búa til gúllas og gúllassúpu.
Stundum er ég þreytt og pirruð en
þegar ég finn góöan matarilm þegar
ég kem heim er þreytan horfin. Ég
og Alexander höldum upp á 25 ára
brúðkaupsafmælið okkar í septem-
ber. Við gátum svo sannarlega ekki
vitað það þá þegar við vorum ung
og ástfangin að einhvern tíma
myndum við lenda uppi á íslandi í
Hafnarfirði.
Heima í Boryspol starfaði ég í
mörg ár á stórri saumastofu þar sem
120 aðrir fengust við að sauma flík-
ur og hanna og setja saman eftir
pöntunum frá ýmsum fyrirtækjum í
Úkraínu. Svo kom að því, að við
hættum að fá greitt fyrir vinnu okk-
ar. Þá fór ég en það gerðu ekki allir.
Ég sat svo heima og saumaði eftir
bestu getu í sex ár en á þeim árum
var ég einnig að hugsa um veika
móður mína sem nú er látin. Mað-
urinn minn var svo heppinn að
komast hér í rafmagnsvinnu og það
var hann sem sendi mér svo
farmiða og nú er ég hér. Ég vonast
til þess að geta safnað fyrir íbúð. Við
erum leigjendur en við höfum það
gott. í Úkraínu hafa menn það þó
ekki gott. Bilið milli fátækra og rílora
hefur aukist mikið. Núverandi ráða-
menn hafa byggt flottar byggingar á
áberandi stöðum í Kiev, kannski til
þess að ganga í augun á gestum, en
lítið gerist annars staðar. Ég er farin
að venjast því að búa hér og þegar
ég var síðast heima í Úkraínu í
heimsókn þá hugsaði ég mikið um
góða RB-rúmið mitt á íslandi.
Natalíya
Shestakava
í Úkraínu búa um 54 mfllj-
ónir manna. Ástandið í landinu
er vægast sagt skelfilegt. At-
vinnuleysi er gífurlegt og þeir
sem eru svo heppnir að hafa at-
vinnu hafa margir hverjir ekki
fengið laun mánuðum saman.
Margir eiga sér þann draum að
komast burt, komast þangað
sem lífið er öruggara og atvinna
nóg. Natalíya Shestakova er ein
þeirra heppnu. Hún kom til ís-
lands í desember árið 2000 og
fékk strax vinnu hjá RB-rúmum
í Hafnarfirði. Þar saumar hún
og sníður úr taui og leðri jöfn-
um höndum. Eiginmaður Nata-
líyu, Alexander, kom hingað
átta mánuðum fýrr en hann
starfar sem rafvirki.