Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1933, Blaðsíða 94

Lopband fimm faðma um hausinn hef,
hengingar nógan vað;
á merarhá svartri margoft sef.
Má nokkur lasta pað?
Ekki man eg þessa eða þær vfsur. Sæmundi presti þóktu
illar visur Eiriks, leitaði hann ekki á menn að fyrra
bragði, en var hin mesta norn í skapi og kaldlyndur, ef
gert var á hluta hans, og hið bezta skáld og fróður vel,
og þó ekki við alþýðuskap. Kvað hann þetta um Eirík:
ískariot ótryggur,
illa launar þú gæöahag,
leynt undir steinum liggur
að liðka banvænt tungunag
móti þeim, er þér sig gefur,
auðinn, seim og allt hvað hefur,
með lygakeim og vélunum allt um vefur.
Liturinn reiknast rauður,
raskað kann bólan hafa með,
svipurinn blakkur, blauður,
blaktir sem fisið hvikult geð,
langhentur lipur á fæti,
lundslægur, menn sín gæti,
viðfrægur fyrir lystug kvennalæti.
Hver, sem að til sín tekur
tjáða lýsing um Ískaríot,
í lýtum hans sá mun sekur,
sannleiksins að honum ganga lot,
er hann þá ekki betri,
eymd mun fá í djöflasetri
og henging þá, sem greinir í gömlu letri.
Ekki þókti Eiriki vinveitt Ískaríotlýsing, og þókti
hún vel koma á vondan, þar sem hann var. Og þá er
Eiríkur kom i Stykkishólm, hlaut hann sjálfur að
syngja lýsinguna með Sæmundi presti í tvísöng, því
að prestur var hinn mesti og liðugasti söngmaður,
svo að nálega mátti svo að orði kveða, að engan átti
(90)