Bræðrabandið - 01.05.1978, Síða 3

Þeir skildu ekki hvernig nokkur þeirra
skyldi geta svikið hinn guðdómlega
lærimeistara. Hvaða orsök gæti valdið
því að þeir svikju hann? Og í hendur
hverra? í hvaða hjarta gætu slík vél-
ráð leynst? Sannarlega ekki neinn af
þeim tólf útvöldu, sem notið höfðu
þeirra forréttinda umfram alla aðra að
hlýða á kenningar hans, sem notið
höfðu hins dásamlega kærleika hans og
hann hafði sýnt svo mikinn trúnað með
þvx að taka þá í náið samfélag við sig.
Þegar augu þeirra opnuðust fyrir
þýðingu orða hans og þeir minntust
þess hversu sönn orð hans voru, þá
urðu þeir gripnir efasemdum og ótta.
Þeir tóku að kanna eigin hug, hvort
nokkiir hugsun gegn meistara þeirra
leyndist þar. í mikilli geðshræringu
spurði hver eftir annan: "Er það ég,
herra?" En Júdas þagði. Að síðustu
spurði JÓhannes í mikilli geðshræringu:
"Herra, hver er það?" og Jesús svaraði:
"Sá sem dýfði með mér hendinni í fatið
sá mun svíkja mig. Manns-sonurinn fer
að sönnu héðan, eins og ritað hefur
verið um hann, en vei þeim manni sem
því veldur að manns-sonurinn verður
framseldur; betra væri þeim manni að
hann hefði aldrei fæðst." Lærisvein-
arnir höfðu rannsakað hver annars
svip þegar þeir spurðu: "Er það ég
herra?" Og nú, þegar JÚdas þagði,
beindust augu allra að honiim. Meðan
hver spurningin rak aðra og undrun
lýsti af hverri ásjónu, hafði JÚdas
ekki heyrt svar Jesú við spurningu
JÓhannesar. En til þess að losna
undan tortryggnislegu augnaráði
lærisveinanna spurði hann nú, eins
og hinir höfðu gjört: "Er það ég,
rabbí?" Jesús svaraði alvarlega:
"ÞÚ sagðir það."
Undrandi og ringlaður eftir upp-
ljóstrun áform síns reis JÚdas snöggt
á fætur til að yfirgefa salinn. "Þá
segir Jesús við hann: Það sem þú gjör-
ir, það gjör þú skjótt...Þegar hann nú
hafði tekið við bitanum gekk hann þegar
út. En þá var nótt." Það var svikar-
anum nótt er hann sneri burt frá Kristi
og fór út í hið ytra myrkur.
Allt til þess er hann steig þetta
skref hafði Júdas ekki hrundið frá sér
öllum möguleikum til iðrunar. En þegar
hann fór frá Drottni og meðlærisveinum
sínum var endanleg ákvörðiin tekin. Hann
var kominn yfir markalínuna.
Dásamlegt hafði verið langlundargeð
Jesú í samskiptum sínum við þessa af-
vegaleiddu sál. Ekkert hafði verið
látið ógert sem unnt var til að bjarga
júdasi. Eftir að hann hafði tvisvar
sinnum samið um að svíkja Drottin sinn
gaf Jesús hon\im enn tækifæri til að
iðrast. Með því að lesa hin duldu
áform í hjarta svikarans gaf Kristur
honum hina síðustu, sannfærandi sönnun
fyrir guðdómi sínum. Þetta var hinum
falska lærisveini síðasta kallið til
iðrunar. Ekkert úrræði sem hið guð-
mannlega hjarta Jesú átti völ á hafði
verið sparað. Öldur náðarinnar sem
brotnað höfðu á þvermóðskufullum hrok-
anum flæddu í enn sterkari straumum
hins sigrandi kærleika. En þótt Júdasi
væri komið í opna skjöldu og sekt hans
opinberuð, þá stappaði það aðeins í
hann stálinu. Frá þessari heilögu mál-
tíð hélt hann rakleitt út til að full-
komna svikin.
Þegar Jesús lýsti ógæfu yfir Júdasi
var einnig í því fólginn miskunnsamur
boðskapur til lærisveinanna. Með því
gaf hann þeim lokavitnisburð um messí-
asardóm sinn. "Héðan af segi ég yður
það áður en það kemur fram," sagði
hann, "til þess að þér trúið þegar það
er komið fram, að ÉG ER". Ef Jesús
hefði ekkert sagt, svo sem hann vissi
ekki hvað í vændum var fyrir hann,
hefðu lærisveinarnir getað ímyndað
sér að meistari þeirra hefði ekki til
að bera guðlega framsýn, að hann hefði
verið tekinn að óvörum og svikinn í
hendur morðóðum skrílnum. Ári áður
hafði Jesús sagt lærisveinunum að hann
hefði útvalið þá tólf og að einn þeirra
væri djöfull. NÚ mundu orðin sem hann
sagði við JÚdas og sýndu að honum var
fullkunnugt um svikráðin styrkja trú
hinna sönnu fylgjenda Krists í niður-
lægingu hans. Og þegar JÚdas hefði
hlotið sín hræðilegu örlög mundu þeir
minnast þess er Jesús hafði lýst ógæfu
yfir svikaranum.
Og frelsarinn hafði einnig annan
tilgang. Hann hafði ekki dulið hirðis-
starf sitt fyrir þeim manni er hann
vissi að var svikari. Lærisveinarnir
skildu ekki orð hans þegar hann var að
þvo fætur þeirra: "Þér eruð ekki allir
hreinir," né heldur þegar hann sagði
við borðið: "Sá sem brauð mitt etur